martes, 27 de diciembre de 2016

STELIOS HOURMOUZIADIS [19.798]


STELIOS HOURMOUZIADIS

Stelios Hourmouziadis (Atenas, 1973) es un poeta, escritor y estudioso de la traducción al griego. Es licenciado en Derecho (1997) y en Literatura y Lengua Italiana (2005) y trabaja en el Ministerio de Asuntos Exteriores como diplomático. Habla español, francés, italiano, alemán e inglés.

Prepara su primera colección con poemas en griego pero también escribe en español y en otros idiomas. Los poemas presentados aquí son inéditos. La colección de sus poemas griegos ya está lista y se publicará pronto. De esta colección Stelios, amablemente, me ofreció tres poemas para una publicación previa.

Como diplomático Stelios tiene que viajar mucho y por eso las ciudades y el tiempo desempeñan un papel primordial en su obra. Los poemas escritos en Alemania o en Francia son cada vez diferentes porque los sentimientos cambian. Su aislamiento psicológico y mental, la distancia y la falta personal de cosas que él considera inalcanzables pintan su obra con colores de nostalgia y añoranza.
En este contexto también se inscribe su interés por temáticas poéticas como la muerte, las faltas o las ausencias, el cronos y el topos. Los dos últimos temas tienen una presencia recurrente en su poesía.

Sus poemas en castellano hablan, sobre todo, del amor porque considera que la lengua española es una lengua que puede hacer resalir las grandes pasiones y las necesidades del alma. En la mayoría de los casos su poesía en idioma extranjero está liada con su vida amorosa de habla ajena.

[Por Natasa Lambrou]


Αναξιόπιστη στύση

Είναι το πρωί
που ξαναμμένος
από τη βραδινή απραξία
απλώνομαι ανυπόμονα,
στ’ άκρα-το μέλι αναζητώντας.

Μεταξύ ύπνου και αυγής
ανόρεκτα με ψηλαφίζεις
έτσι από «πρέπει»
νομίζεις πως «μπορείς».

Κι όμως είναι αυτή σου η δύναμη,
αυτή που τόσο σ’ ανυψώνει,
που αποδεικνύεται απάτη
πόθου νωχελική ανάμνηση
κι έτσι κι εγώ αρνούμαι να ξυπνήσω.
  
Vaison-la-Romaine, 29.7.09



Erección poco fiable

Es por la mañana
cuando caliente
por la inactividad nocturna
me  alargo impacientemente,
el miel a los bordes buscando.

Entre sueño y alba
sin ganas me palpas
así porque “debes”
crees que “puedes”.

Mas es esa fuerza tuya,
la que tanto te eleva,
que resulta engaño
indolente recuerdo de pasión
y así yo me niego a despertar.

Vaison-la-Romaine, 29.7.09


2 φορές ανάποδα

Περίεργο.
Διπλή αναποδιά
η επανάληψη του ωραίου.


                                               Σε γράφω πρόχειρα,
                                               μετά να σε διαβάσω.
                                               Σε ξαναγράφω όμορφα,
                                               μα με το ίδιο λάθος.


            Σύμπτωση πτώσης.

Βερολίνο, 8.12.09


2 veces al revés

Extraño.
Doble adversidad
la repetición de lo bello.

                                               Te escribo en sucio,
                                               después para leerte.
                                               Te reescribo hermoso,
                                               mas con el mismo fallo.

            Casualidad de caída.

Berlín, 8.12.09



Café Quichnia

Στον απέναντι τοίχο
επένδυση πέτρας
με καθηλώνει.

Στον απέναντι τοίχο
δίχως ίχνος αντανάκλασης
προσπαθώ να με αναγνωρίσω:

Στο ζευγάρι που σφιχτά
κρατιέται μη χαθεί

Στη γυναίκα που
ηλεκτρονικά επικοινωνεί

Στην καρέκλα που
όσο κι αν είναι θελκτική
μένει πάντα μόνη

Στο πηρούνι που
ρυθμικά το πιάτο του φλερτάρει

Στο ποτήρι που
τα χείλη μου
άψυχα ακουμπά

Στο γλυκό που με
την πίκρα του καφέ
αδίκως σμίγει

Στα ψίχουλα που
η καθημερινή επανάληψη
πίσω μου αφήνει.

Σ’ αυτό το καφέ υπάρχω.
Σ’ αυτό το ξένο ξύλο
το βάρος μου κρεμάω…

Βερολίνο, 14.7.2009



Café Quichnia

En la pared de enfrente
revestimiento de piedra
me está clavando.

En la pared de enfrente
sin huellas de reflejos
esfuerzo reconocerme:

En la pareja que estrechamente
se agarra para no perderse

En la mujer que
electrónicamente se comunica

En la silla que
acogedora que sea
siempre se queda sola

En el tenedor que
rítmicamente su plato corteja

En el vaso que
mis labios
fríamente toca

En el dulce que con
la amargura del café
injustamente se une

En las migas que
la repetición diaria
deja atrás de mí.

En este café existo.
En esta madera ajena
mi peso cuelgo…

Berlín, 14.7.2009




-

No hay comentarios:

Publicar un comentario