LEDICIA COSTAS ÁLVAREZ [12.762]

Ledicia Costas Álvarez

Nacida en Vigo el 19 de septiembre de 1979, es una escritora gallega.

Empezó muy joven en el mundo de la literatura, a escribir sus primeras novelas en la adolescencia. Trabajó en el mundo del guión audiovisual y participó en el proceso creativo de varios documentales que combina con la participación en recitales, la literaria y la práctica profesional de abogado.

Obras

Literatura infanto-xuvenil

Unha estrela no vento, 2000, Xerais, narrativa.

O corazón de Xúpiter, 2012, Xerais, narrativa.

Xardín de inverno, 2012, Everest Galicia, poesía.

Recinto Gris, 2014, Xerais, narrativa.

Obras colectivas

Narradoras, 2000, Xerais, narrativa.

Isto é un poema e hai xente detrás, 2007, Espiral Maior.

Premios de Poesía, Relato Curto e Tradución da Universidade de Vigo, 2007, Xerais.

Letras novas, 2008, Asociación de Escritores en Lingua Galega.

Pel con pel, 2010, Galaxia.

Premios de Poesía, Relato Curto e Tradución da Universidade de Vigo, 2010, Xerais.

Urbano. Homenaxe a Urbano Lugrís, 2011, A Nave das Ideas.

Certame de narración breve Modesto R. Figueiredo Premios Pedrón de Ouro 2010 e 2011, 2012, Toxosoutos.

O libro dos Reis Magos, 2012, Editorial Galaxia e Xunta de Galicia.

Versus cianuro. Poemas contra a mina de ouro de Corcoesto, 2013, A. C. Caldeirón.

Xabarín 18, 2013, EEI Monte da Guía/Concello de Vigo/Galaxia.

Obras con Pere Tobaruela

Asinan as súas publicacións como Pereledi.

Desaparizión, 2011, Everest Galicia. Publicada tamén en catalán no 2011, na editorial Cadí.

Mortos de Ningures, 2011, Everest Galicia.

Letras de xeo, 2012, Everest Galicia.

Ouro Negro, 2013, Everest Galicia.

Premios

Gañadora do Premio de Poesía do Concello de Marín no 2005.

Mención de Honra no Premio GZ Crea de poesía no 2006, por Aparición de triste.

1º Premio de poesía da Universidade de Vigo no 2007.

1º Premio de relato da Universidade de Vigo no 2010.

Accésit no Premio Modesto R. Figueiredo do 2011, por Frío azul.

Premio Ánxel Casal da Asociación Galega de Editores ao mellor libro infantil e xuvenil do 2012, por O corazón de Xúpiter.

Accésit no Premio Miguel González Garcés do 2012, por Satén.

Premio da AELG á mellor obra de literatura infanto-xuvenil do 2012, por O corazón de Xúpiter.

Premio Martín Sarmiento para 1º e 2º de ESO no 2013, por Mortos de ningures, xunto a Pere Tobaruela.

XXIX edición do Premio Merlín de Literatura Infantil de 2014 por Escarlatina. A cociñeira defunta.

as baleas non afogan

cae o ceo sobre as nosas crebas como un mal presaxio

a lúa é un corazón mínimo que sobreviviu á última guerra

e que non palpita porque as engrenaxes da súa maquinaria perderon

a cabeza

a paisaxe é desoladora

pertenzo a esa clase de cetáceos que teñen un burato negro entre

as costelas,

coa alma exposta como un cadáver: rodeada de flores e fotografías

en sepia

impedíndome esquecer todos os naufraxios

pero as baleas non afogan,

as baleas non afogan

non penses que me vou deixar devorar por ti outra vez,

sigo viva e teño un estómago a proba de bombas

mamá berra desde a fiestra da miña infancia

podo ver as súas cordas vocais tronzadas de desesperación

tan só intenta salvarme unha vez máis,

ela naceu para ser nube e arrincarme bolboretas no medio do temporal,

e aínda que a noite rebente as constelacións,

e a treboada consiga arrebatarme as aletas 

eu seguirei sendo azul  e repetirei en voz baixa que

as baleas non afogan xamais.

in Acción Urbano Lugrís

daquela a vida doeu tanto, 

que quixen aprender a camiñar cara atrás

para non perdela nunca de vista

habito un xardín

e a miña cabeza xira

ao compás do mapamundi da vida

a miña avoa morreu

levou con ela o corazón da figueira

e a súa sombra de estío

(in Xardín de inverno)

A miña invisibilidade

aprendín a facerme invisible

non é unha cualidade como outra calquera:

paseo espida arrastrando os pés polas alfombras,

cósome as horas á pel coa agulla más grosa,

trago kilos de bofetadas ata atragantar

son a muller invisible

e levo unha camisa de forza

incrustada no corpo

collín o vicio de tirarme ao chan

agardo a que me disecciones

para que vexas de cerca

a causa da miña morte

gústanme as autopsias

porque me recordan a Rembrandt

e á súa Lección de anatomía

petróleo

HOXE VOLVICHES entrar pola porta con cara de petróleo.

a primeira vez que te vin tan distinto

pensei que era unha careta

pero ó pasar os días e seguir ti co mesmo rostro,

souben que de ser así pasarías a cadáver exquisito

porque é imposible respirar

cun plástico pegado á cara tantos días

non sabería explicar como pasou

eras ti

e de repente unha mañá apareces co petróleo incrustado

e deixas de ser

intenteino todo

emprendina a dentadas co fuel,

fíxenche meter a cabeza nunha bañeira chea de bágoas

e diálogos que despois tiraches pola fiestra,

apaguei as luces desta nosa vida

para ver se o negro se diluía consigo mesmo,

pero o único que se che distinguía na face

eran dous ollos apagados coma interrutores

agora mesmo consómeme o cansazo

teño medo de sentirte chegar e que me vexas

(será porque hoxe fun lavar a cara

e mirei espantada a auga da pía marchar negrísima polo desaugadoiro)