jueves, 14 de abril de 2016

PAIO SOARES DE TAVEIRÓS [18.438]


Paio Soares de Taveirós

Paio Soares Taveiroos (o Taveirós) fue un trovador de la primera mitad del siglo XIII, descendiente de la pequeña nobleza gallega. Lugar de nacimiento: Provincia de Pontevedra.

Fue el autor de la célebre Cantiga da garvaia, inspirada en elementos latinos y mozárabes y durante mucho tiempo considerada la primera obra poética en lengua galaico-portuguesa. Es una cantiga de amor plena de ironía, y por eso actualmente considerada por diversos autores como una cantiga satírica. Incluso perdiendo su estatuto de cantiga conocida más antigua, en favor de otra del trovador João Soares de Paiva, continua entretanto desafiando la imaginación de los críticos, aún en desacuerdo en cuanto a su auténtico sentido, y de forma señalada en lo que dice con respecto al personaje a quien va dirigida: una hija de D. Pai Moniz, por mucho tiempo identificada como Dña. María Pais Ribeiro, la célebre Ribeirinha, amante del rey portugués D. Sancho I. La constatación de la existencia, en la época, de varias personalidades llamadas Pai Moniz, o Paio Moniz, así como el origen gallego de Paio Soares, parece, no obstante, debilitar esta hipótesis, hoy muy discutible.




SOARES DE TAVEIRÓS
(Principios del siglo XIII)


COMO murió quien nunca obtuvo
favor de lo que más amó
y quien vio cuanto receló
de ella y así murió:
¡Ay, mi señora, así muero yo!

Como murió quien fua a amar
a quien nunca le quiso favorecer
y de quien Dios le hizo ver
aquello por lo que fue muerto con pesar:
¡Ay, mi señora, así muero yo!

Como hombre que enloqueció,
señora, con el gran pesar que vio
y no fue alegre ni durmió
después, mi señora, y murió:
¡Ay, mi señora, así muero yo!

Como murió el que amó
a tal dama que nunca le favoreció
y quien la vio llevar por quien
no la merece ni la mereció:
¡Ay, mi señora, así muero yo!







COMO morreu quen nunca ben
ouve da ren que mais amou,
e quen viu quanto receou
d'ela, e foi morto porén:
Ay, mia senhor, assi moir' eu!

Como morreu quen foi amar
quen lhe nunca quis ben fazer,
e de quen lhe fez Deus veer
de que foi morto con pesar:
Ay, mia senhor, assi moir' eu!

Com' ome que ensandeceu,
senhor, con gran pesar que viu,
e non foi ledo nen dormiu
depois, mia senhor, e morreu:
Ay, mia senhor, assi moir' eu!

Como morreu quen amou tal
dona que lhe nunca fez ben,
e quen a viu levar a quen
a non valia, nen a val:
Ay, mia senhor, assi moir' eu!





Quantos aqui d'Espanha som,
todos perderom o dormir
com gram sabor que ham de s'ir;
mais eu nunca sono perdi,
des quando d'Espanha saí,
ca mi o perdera já entom.
  
E eles, si Deus me perdom,
desejam sas terras assi
que nom dormirom muit'há i;
mais, pois i forem, dormirám,
  ca nom desejam al, nem ham
outra coita, se esta nom.
  
E estou end'eu mui peor,
que cuid'i a perder o sem,
desejando sempr'aquel bem
do mundo mais grave d'haver,
como desejar bem fazer
da mui fremosa mia senhor.
  
E, de pram, est est'o maior
bem que hoj'eu posso saber;
e Deus, que mi a fez bem querer,
se m'este bem quisesse dar,
nom me cuidaria cambiar
por rei nem por emperador.






No mundo nom me sei parelha
mentre me for como me vai,
ca já moiro por vós e ai,
mia senhor branca e vermelha!
queredes que vos retraia
quando vos eu vi em saia?
Mao dia me levantei
que vos entom nom vi fea!
  
  E, mia senhor, des aquelha
me foi a mi mui mal di', ai!
E vós, filha de dom Paai
Moniz, e bem vos semelha
d'haver eu por vós garvaia:
pois eu, mia senhor, d'alfaia
nunca de vós houve nem hei
valia d'ũa correa.





Eu sõo tam muit'amador
do meu linhagem, que nom sei
al no mundo querer melhor
d'ũa mia parenta que hei;
e quem a sa linhagem quer bem,
tenh'eu que faz dereit'e sem;
e eu sempr'o meu amarei.
  
E sempre serviç'e amor
eu a meu linhagem farei:
entanto com'eu vivo for,
esta parenta servirei,
que quero melhor doutra rem;
e muito serviç'em mi tem,
se eu poder - e poderei.
  
Pero nunca vistes molher
nunca chus pouc'algo fazer
a seu linhagem, ca nom quer
  em meu preito mentes meter;
e poderia-me prestar,
par Deus, muit', e nom lhe custar
a ela rem de seu haver.
  
E veede se mi há mester
d'atal parenta bem querer:
que m'hei a queixar, se quiser
lhe pedir alg', ou a veer;
pero se mi quisesse dar
algo, faria-me preçar
atal parenta e valer.






.

No hay comentarios:

Publicar un comentario