martes, 4 de agosto de 2015

DIMITRA CHRISTODOULOU [16.694]


Dimitra Christodoulou 

Nació en Atenas, Grecia  en 1953. Estudió Derecho y Literatura y trabajó como maestra de escuela. Su primera colección de poesía fue publicada en 1974, seguida de muchos libros de poesía y también colecciones de historias. Una selección de sus poemas han sido traducidos a diferentes idiomas y publicado en griego, así como en revistas y antologías internacionales. 

Dimitra Christodoulou vive en Atenas.


Mujer

Te llamo mi dulce primavera. Porque tú verás
Al cielo ardiendo sobre los campos trabajados.
Y a las plantas cambiando de plumaje.
Alzas una encolerizada cabeza
Un árbol lleno de pájaros
Y del negro follaje surgen
El humo y el cuerno de tu raza
Y la bruma lechosa del amanecer.

en Igisó, 1979



La ensayista e importante traductora Virginia López Recio nos presenta, por primera vez en español, cinco poemas de la griega Dímitra J. Jristodulu (Atenas, 1953). Es una de las voces más reconocidas de la poesía griega actual. Ha publicado 9 poemarios. En 2008 recibió el Premio Nacional de Poesía.

Los poemas que siguen inéditos, incluso en griego, fueron leídos el pasado 24 de junio en el 8º Festival LEA (Literatura en Atenas), que dirige la colombiana Adriana Martínez-Farsari.


DISPERSIÓN

Comenzó el día mirando hacia atrás
Con los ojos vueltos del enfermo
Que mira a un embudo negro.

Pero continuó con cierta indulgencia.
Las sábanas cogían luz y aire,
A menudo se abrían y se cerraban los grifos,
El canario se oía infatigable
Con el entusiasmo del esclavo que fue convencido
De que aquí está el final seguro.

Al final se cerraron las puertas. Florecieron de nuevo
Por todas partes los ramos sin coger
Fue enterrada en la morfina del polen
La población alborotadora.
Sobre la colcha, en su gloriosa duración,
La inhabitable patria…


LA SEÑORA DEL PERRITO

Me despierto al ladrido. Después
Distingo vagamente un rostro.
Se calienta con un color inhumano.
Parece holgazán y sobrante 
Como luz sobre nieve pisada.
Me acerco evitando el barro
Mientras la medialuna cuelga en su gancho
Los primeros olores de la tierra.

Y ahora los ruidos: Pisar con compasión
Sobre las cabezas
De tantos cuerpos hundidos en la tierra.
No confesarme. No enfadarme.
Son troncos cortados de raíz,
Tala, pequeñas alegrías e ilusión.

Por la puerta que cierro tras de mí
Un olor a jabón verde.
Alguien quedó flamante allí dentro
Como una sortija en un relicario.
Pero están de duelo, no se engalanan en vano
Las mujeres que crea mi mente.
Son tan alegres como
El perro que las sigue.
Se levanta con las patas de atrás, juega con la cola,

Recibe la mirada quieta.


EL GUÍA

«Aquí exactamente había una valla.
Tras ella se enfadaba un jardín tratado injustamente.
En un clavo de los tablones de la puerta
De noche lucía un gorro.
De día parecía un fruto.
Por el nombre del jardinero, dicen,
Se escurrían dos hilos de agua.
Míralo, escrito allí, en la piedra.

Podéis sentir su rostro
Reflejado en vuestras gafas,
Si recordáis las muchas veces que os han ignorado
Las muchas veces que habéis tenido la plena certeza 
De que bromea con vosotros la naturaleza 
Cuando de nuevo trae la primavera.

En nuestros lugares, con vegetación tan salvaje,
Así de sencillo se encarna quien falta.
Lleva el delantal de piel, las botas de lluvia,
Las omisiones, la rabia sepultada, la tristeza,
Da patadas a los palos podridos hacia nuestro sitio,
Aparta las ortigas y su mirada
Nos apunta entre las cejas»



HACIA EL FINAL DEL DÍA

En la mesa había quedado un cuchillo.
Antes había cortado o había herido.
Ahora el desuso lo helaba
Como cadáver de pequeño animal de acero.

En la alfombra había quedado una pisada
Como si no hubiera segundo pie.
A no ser que ligero y sin trabas
Marchara sin dejar rastro.

Una voz del abdomen a la laringe
Arrastraba dentro de mí sus hilachas.
Con tanto ímpetu la había agarrado la noche,
Que dejó tras de sí un surco.

Pero no vio ni el asesinato ni al fugitivo.
Solo la cabeza de la luna.
Entraba y salía con tedio aquí adentro
Sin cerrar los postigos.


Así, almorcé conmigo misma
Y ya me recosté en la almohada.



POR NORMA

Esta noche, martes, a poco menos de la medianoche,
Se han perdido los olores del camino.
Gasolina, asfalto, guisos
Han sido absorbidos por la niebla. 
Ha sido sorprendido, sin rastro de su casa, 
El viejo perro abandonado.

Salí, pues, a ver la estrella negra
Que había sido colgada en lo alto. Sus fosas nasales
Vibraban con pena insoportable.
No podía contener su volumen
Y el polvo del carbón se vaciaba aquí abajo
Como de un saco agujereado.

Sobre el surco que dibujaba caminé
Guiando al achacoso animal
A una provisional salvación:
Lo que yo llamaré nuevo día
Y él llamará nuevo hueso.


Botanik einer fröhlichen Welt

Ein kleines Handtellerlicht. 
Und Gras auf den Decken. 
Er ist verreist, aber nicht tot. 
Die Scherben seiner Brille, 
der Staub an seiner Jacke, 
die weißen Knöchel, die Federmatratze, 
noch ist alles hier.

Er ist verreist, aber nicht tot. 
Zu hören jetzt die Ankunft des Nachmittags. 
Und die Geräusche der Gartenarbeit, 
der den Vögeln hingeworfene Krumen 
der Geruch eines verlassenen Nests, die Gießkanne,
Gewohnheiten, ein frommer Eifer, der Grundstock eigener Werte, 
und der schwindende Sinn 
eines Werkzeugkästchens, 
immer noch ist alles hier und weiterhin 
der Widerhall eines Lebens, mit erhobenen 
Armen gleich einem Baum, mit einem Körper aus Rauch.

„Ein gutes Wort für die Liebe ist die Vergebung, 
nach der unsere Taten streben. 
Alle sind in mir, die mich nicht umgeben. 
Und ich habe den Mut sie wieder zu finden.“ 
So steht es auf dem Blatt, das er hinterließ. 
Natürlich nahm er nicht mit seinen Federhalter 
seine Rechtschreibfehler. 
Doch was richtig erschien einen ganzen Winter lang, 
verändert sich durch Leben und Tod 
wie die Augen erster Triebe an einem großen Ast, 
wie der eingefügte Spross, der sich 
an die richtige Kerbe bindet.

Doch er wird uns wieder schreiben. Er wird schreiben. 
Neue Hyazinthenarten, 
ein herzliches Strömen von Düften, 
die Quellwasserhybride, die steinernen Blütenblätter 
einer ungewöhnlichen zweiflügligen Anemone 
und jetzt, mit stillgelegten Händen, 
wie allein der Geist kultiviert und sammelt 
– fruchtlose Mühe, sanftester Trieb – 
die Ratlosigkeit, die Trauer, die Verantwortung.

Übersetzung von Farhad Showghi


ΒΟΤΑΝΙΚΗ ΕΝΟΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Φως μικρό από μια παλάμη.
Χλόη στα σκεπάσματα.
Ταξιδεύει, αλλά δεν είναι νεκρός.
Τα θρύψαλα από τα γυαλιά του,
Η σκόνη από το σακάκι του,
Οι άσπροι αστράγαλοι, το πουπουλένιο στρώμα,
Όλα είναι ακόμη εδώ.

Ταξιδεύει, αλλά δεν είναι νεκρός.
Άκου που έρχεται το απόγευμα.
Κι ο θόρυβος από κηπουρικές φροντίδες
Και τα ψίχουλα τ’ αραδιασμένα στα πουλιά
Κι η μυρωδιά άδειας φωλιάς, το ποτιστήρι,
Συνήθειες ευλάβειας, τύποι ιδεών,
το απερχόμενο νόημα
Ενός μικρού κιβώτιου μ’ εργαλεία,
Όλα είναι πάντα εδώ κι ακόμη
Η βουή μιας ύπαρξης που σήκωσε
Χέρια σαν δέντρο, ανάστημα καπνού.

«Αν οι πράξεις μας γυρεύουνε άφεση,
Αυτό είν’ όνομα καλό για την αγάπη.
Όσοι δεν είναι γύρω μου είναι μέσα μου.
Κι εγώ έχω το κουράγιο να τους βρω».
Έτσι γράφει το χαρτί που μας άφησε.
Βέβαια, δεν πήρε το πενάκι του.
Τα λυπημένα του ορθογραφικά.
Μα ό,τι είναι ορθό έναν ολόκληρο χειμώνα
Ζωή και θάνατος μεταμορφώνουν
Σαν τα μάτια που πετάει μια κλάρα,
Σαν το μπόλι, που μόλις πάει να δέσει
Επάνω στη σωστή χαρακιά.

Αλλά και πάλι θα μας γράφει. Θα μας γράφει…
Τις νέες ποικιλίες υακίνθων,
Μια πιο εγκάρδια βλάστηση αρωμάτων,
Τα υβρίδια των πηγών, τα πέτρινα πέταλα
Μιας εξαιρετικής διπτέρου ανεμώνης
Και πώς με άπραγα τα χέρια πια,
Μόνος ο νους καλλιεργεί και συλλέγει,
Άκαρπο μόχθο, τρυφερότατο βλαστό,
Την απορία, τη θλίψη, την ευθύνη.

Dimitra Christodoulou
De: ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ


BAUKLÖTZCHEN

Der Baum wuchs mitten im Raum.
Daneben wie erleuchtet meine Schwester
sie band mir ernsthaft und geschickt
die gläsernen Schleifen.
Warum, beschwor ich sie, warum, Theodora,
leben wir nicht voller Demut
entweder im Dunstkreis des Kaisers
oder [weit weg] an der stillen Küste des Schmieds.
Vergiß nicht den Fluß, wandte sie ein,
ich brauche einen Fluß vor dem Haus
mit Binsen am Ufer und Kieselsteinen
und einer Uhr im Schilf
für die unermeßlichen Sekunden der Tiefe. 
Vergiß ihn nicht im Morgendämmer
beim ersten Erwachen in seiner sanften Kühle
aufatmend in der blitzenden Brise, in der
die Kioske davonsegeln nach Norden
und die Busse einer nach dem anderen
vorbeigleiten im Rascheln der Zeitung.
An der Treppe wächst noch ein Baum empor
unter den hellen Regentropfen, höher als
das verlassene Schwalbennest, über die
Schneegrenze hinaus.
Alles strömt mit in diesem Fluß,
so strahlend sauber, in lebendigen Farben:
rot der Berg, braun die Sonne, 
so weiß die Kamillen am Himmel, 
hellblaue und gelbe Tierchen flimmernd 
in der Biegung zum Meer.
Alles so ernsthaft, so glänzend
wie die zärtliche Spur einer Schnecke
auf einem Frauenschuh. 
Versteh doch, wichtig ist nicht, daß du lebst, sondern 
daß sich irgendwer an dich erinnert. 
Nur der Mond lächelt dann und wann
Keiner von euch bemerkt es.

Übertragung von Brigitte Oleschinski


ΚΥΒΟΙ

Το δέντρο φύτρωσε μες στη σάλα.
Δίπλα του φωτισμένη η αδελφή μου
μού έδενε σοβαρή κι επιδέξια
τα γυάλινά μου κορδελάκια.
Γιατί, της έλεγα, γιατί, Θεοδώρα,
γιατί δε ζούμε σαν τους δούλου του Κυρίου
ούτε μες στη χημεία του αυτοκράτορα
ούτε στην ήρεμη ακτή του σιδερά;
Θυμήσου τον ποταμό, έγνεφε εκείνη,
χρειάζομαι έναν ποταμό μπρος απ’ το σπίτι
με καλαμιές, με βότσαλα
και προπαντός μ’ ένα ρολόι μες στα βούρλα
για τα μεγάλα δευτερόλεπτα του βυθού.
Θυμήσου πιο πολύ τα χαράματα
ένα πρωινό ξύπνημα στη δροσιά.
Ο αέρας ν’ αστράφτει ανασαίνοντας
τα περίπτερα να μπαρκάρουν προς βορράν
τα λεωφορεία να γλιστρούν ένα ένα
κι ο θρος των εφημερίδων αργός.
Κάτω απ’ τη σκάλα άλλο δέντρο φουντωμένο
κινούμενο με τις ψιχάλες στα ψηλά
όπου η χελιδωνοφωλιά ακατοίκητη
και σπάνιο το πέρασμα του χιονιού.
Όλα στον ποταμό, με το ποτάμι
πεντακάθαρα, με χρώματα ζωηρά
κόκκινο το βουνό καφετής ήλιος
άσπρα τα χαμομήλια τ’ ουρανού
γαλάζια και κίτρινα ζωάκια τρεχάτα
αστράφτουν στη στροφή προς τη θάλασσα.
Όλα τόσο σοβαρά, τόσο λεία
όσο το χάδι στο γοβάκι
από το πέρασμα ενός σαλιγκαριού.
Καταλαβαίνεις, δεν είναι που ζεις
είναι που δε σε θυμούνται πια
χειροκροτεί το φεγγαράκι πότε πότε
ούτε συ ακούς, ούτε εκείνο.

Dimitra Christodoulou
De: ΧΩΜΑ








No hay comentarios:

Publicar un comentario