Edward Hakhverdyan
Armenia: Edward Hakhverdyan, poeta, traductor y pintor. Nacido el 4 de abril de 1952 en Teherán, Irán.
Estudió persa en las escuelas armenias de Teherán. Se graduó en la Facultad de Bellas Artes de Ereván después Martiros Saryan. El Desde 1991, trabaja en la revista "Fuente" de niños. Desde 1995, es miembro. de la Unión de Escritores de Armenia.
Obras:
4-ը ապրիլի (բանաստեղծությունների ժողովածու), Երևան, «Տապան»,1992։
Անառակ որդի (բանաստեղծությունների ժողովածու), Լոս Անջելես, «այբ-բեն», 1996։
Իմ սիրտը լեռներում չէ (բանաստեղծությունների ժողովածու), Լոս Անջելես, «այբ-բեն», 2002։
Գնում եմ էտյուդի (բանաստեղծությունների ժողովածու), Երևան, Անտարես, 2012 [5] ։
Premios:
2012 թ. արժանացել է ՀԳՄ «Գրական վաստակի համար» մեդալի [5] ։
2012 թ. արժանացել է ՀՀ մշակույթի նախարարության Ոսկե մեդալի։
2009 թ. արժանացել է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի և ՀԳՄ համատեղ «Կանթեղ» թարգմանական մրցանակի։
2001 թվականին պարսկական լեզուն և գրականությունը պրոպագանդելու համար իրանի «Էրշադի» և մշակույթի նախարարի կողմից արժանացել է արծաթե գավաթի ու վկայագրի։
El prisionero
Necesito la extensión y longitud de una voz,
un saludo.
Los peces no sólo nadan en el agua
y la extensión de los océanos no es suficiente.
Ellos también nadan en el brillo del cielo,
en el brillo de las estrellas, la luna y el sol.
Yo llamé al sol
y sobre los muros que me encerraban
pinté el cielo,
pero los barrotes rompen mi extensión
y mi voz se apaga
en el ruidoso silencio de los muros prohibidos.
Entre nosotros hay muros prohibidos,
muros cautivos de silencio,
y los barrotes sin razón rompen mi campo abierto.
Si un día llegas y yo no estoy,
arranca los barrotes de mi tumba
y tráeme un campo abierto
en el tamaño de un saludo.
Sicótico
Cuando el sol se apagó,
él llenó su vaso y brindó
a la salud del sol
y lloró en soledad.
Cuando el invierno
colocó su garra blanca
en el cuello de la ciudad,
él llenó su vaso y brindó
a la salud del sol
y lloró en soledad.
Y cuando el reino de la oscuridad del infierno
vino a gobernar,
y cuando el eterno fantasma del pan
desgarraba el rostro del humano,
y cuando los rayos callaban,
cuando los televisores callaban
y cuando los periódicos callaban,
él llenó su vaso y brindó
a la salud del sol
y lloró en soledad.
Y en fin,
cuando el calendario con un grito anunció el amanecer,
él llamó al pueblo
casa por casa,
calle por calle,
colonia por colonia,
pero no había nadie en la ciudad,
nadie andaba en las calles
y las casas, cruelmente, estaban desiertas.
En el amanecer
él, avergonzado, se puso de pie,
entre milagro y felicidad,
rompió el vaso y lloró en soledad.
Después del silencio
Después del silencio
unas manos rebeldes,
unos pasos firmes
y una voz humana.
Después del silencio
sangre
fuego,
y llanto.
Después del silencio
un cuerpo torturado,
una celda húmeda sin ventanas,
el urinario oxidado y viejo
y una cama de hormigón.
Después del silencio,
rastros de balas sobre el muro
y sobre el corazón.
En las alturas de la desesperanza
Me levanté y mi sombra gritó.
Me levanté como un heraldo
en la frontera de la muerte y de la desesperanza,
y mi sombra distraída, inestable
me ha jalado hasta el huevo de mi soledad.
En mi interior algo se extinguía,
dejaba mi existencia,
algo se desprendió y desaparecía para siempre.
Grité,
grité en una soledad inmensa.
Un pájaro
se posó sobre mi cráneo firmemente
y picoteaba hambriento las texturas de mi cerebro
y sacaba el hilo dorado de mi sueños azules.
Grité,
grité en las alturas de la desesperanza,
después
miré tu silueta como si fuera un pájaro
sobre mi cráneo
y tú te pusiste contenta.
Reíste,
moviste tu pico rojo y glorioso
y colgado sobre tu cuello
se encontraba el hilo dorado de mis sueños azules
y te fuiste volando.
(Traducción de Mohsen Emadi , Vahe Armen y Arturo Loera)
http://www.periodicodepoesia.unam.mx/index.php/1643-columnas/4349-no-092-poesia-armenia
Էդուարդ Հախվերդյան / Edward Hakhverdyan
ԳՆՈՒՄ ԵՄ Է Տ ՅՈՒԴԻ
Գնում եմ էտյուդի
Նկարում եմ երկինք
Ծառ
Սար
Քար
Բայց նախքան նկարելը
Դառնում եմ երկինք
Ծառ
Սար
Քար
Ու խմում եմ ու խմում եմ
Որ չամաչեմ երկնքից
Ծառից
Սարից
Ու քարից
***
Գնում եմ էտյուդի
Բնությունը անառակ կնոջ նման
Գայթակղում է
Խմում եմ
Մերկանում եմ բնության գրկում
Եվ տևականորեն
Դվաճանում եմ կնոջս
***
Գնում եմ էտյուդի
Բայց նախքան նկարելը
Խմում եմ
Խմում եմ բնությունը
Խմում եմ ծիրանի օղին
Ու հետո
Երկինքը քսում եմ կտավիս
Ու հետո
Ծառը ու ծաղիկը քսում եմ կտավիս
Ու հետո
Պառկում եմ հողին
Ու դառնում եմ
Բնաքար
***
Գնում եմ էտյուդի
Փոշու նման մեղմ անձրևը
Տարածվել է օդում
Խճաքարերը կամաց կամաց թափանցում են
Խոտերի վրա ցողի է վերածվում անձրևի փոշին
Բարձրանում եմ բլուրները
Ափիս մեջ
Նուշի ցոգոլներ են
Նստում եմ ժայռաբեկորին
Խմում եմ ծիրանի օղի
Համտեսում նուշի ցոգոլները
Աչքերս դանդաղ փակվում են
Հիշում եմ Լուսիկին
Սև ակնոցով
Անձրևի տակ կանգնած
Ասացի
Անձրև է
Ինչու ես արևի ակնոց դրել
Ժպտաց
Ասաց ամաչում եմ
Անձրևի կաթիլները
Շողշողուն մարգարիտների պես
Սահում էին սև մազերի միջից
Թափվում էին պարանոցից
Մերկ ուսերին
Եվ իմ ծարավ հայացքի ուղեկցությամբ
Գլորվում էին
Երանելի անհայտ դաշտերը
Ասացի
Ուզում եմ անձրևի կաթիլ լինեմ
Քո մազերի մեջ ու ցած գլորվեմ
Եղիր ասաց
Խոսքն ու ծիծաղը լսեցի հեռվից
Երբ հրեղեն ճերմակ ձիու պես
Սլանում էր
Իմ երազների կանաչ դաշտերով
Ես անձրևի կաթիլ էի
Գլորվում էի Լուսիկի պարանոցից ներքև
Հևասպառ վեր էի մագլցում
Թրթռուն ճերմակ բլուրներից
Դեպի վարդաբույր
Պիրկ գագաթները
Հետո իջա
Ոսկեղեն հովիտները շուշանների
Գլորվեցի ավելի ներքև
Իսկ հետո ինչ-որ մացառուտներում
Մոլորվեցի
Մնացի
Վեր կաց կսառես
Վեր կաց
Ես անձրևի կաթիլ եմ
Ասացի
Գնում եմ էտյուդի
***
Գնում եմ էտյուդի
Բայց նկարելու փոխարեն
Սկսում եմ գրել
Ծոցատետրս լցնում եմ պատահական տողերով
Ոչ մի կարգին տող
Որ համեմատվի
Այս շաղակրատ թռչնի
Ծլվլոցի հետ
***
Առաջին տողը չեմ գրում
Արդեն գիտեք որ
Գնում եմ էտյուդի
Թռչունները ծլվլում են
Մորեխները ցատկոտում են իմ ճանապարհին
Օձերին չեմ տեսնում
Հեռվում արածում են կովերը
Ցորենի դեղնականչավուն ծովը
Ծփում է
Ագռավներ չկան
Կողքից նայում եմ ինքս ինձ
Խաղողի այգիների
Ու ցորենի արտերի միջև ընկած ճանապարհով
Գնում է նկարիչը
Հեռվում ծիրանի այգիներն են
Եվ միայնակ
Հսկա փշատենին
Ժպտում եմ
Վան Գոգը չեմ
Գոգենը չեմ
Ոչ էլ խեղճ ու կրակ մի նկարիչ
Գնում եմ էտյուդի
Գնում եմ բնության հետ խմելու
Ես իրեն
Ինքը ինձ
***
Գնում եմ դտյուդի
Բնությունը հրճվանքի մեջ է
Ծառերը նազում են
Հազար ձեռքերով ինձ են կանչում
Ու ես կախարդված խաղամոլի պես
Նստում եմ խաղի
Վայրի մեծ կակաչները
Ախ են քաշում
Դեղին մանր ծաղիկները
Ինչ-որ բան են փսփսում
Մանուշակների ականջին
Բացում եմ էտյուդնիկս
Ներկապնակի վրա
Բազմագույն թիթեռնիկները
Համբերատար սպասում են
Սպիտակ կտավը
Նորահարսի պես
Իր կուսության տագնապի մեջ է
Հայացքս
Քննախույզ շրջում է աջ ու ձախ
Չեմ նկարում
Խմում եմ ծիրանի օղի
Մեկ
Երկու
Երեք
Հետո համարձակ
Ասես գնում եմ մարտի
Վերցնում եմ վրձիններս
Բնությունը փռթկում է
Ձեռքը բերանին դրած ծիծաղում է
Հետո սկսում է անզուսպ ծիծաղել
Այնքան է ծիծաղում
Որ ի վերջո
Ուշաթափ ընկնում է կտավիս վրա
https://translate.google.es/translate?hl=es&sl=hy&tl=es&u=http%3A%2F%2Fmamikonyanaram.blogspot.com%2F2013%2F04%2Fedward-hakhverdian.html&anno=2
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario