MAGDALENA GAŁKOWSKA [19.355]

Magdalena Gałkowska

Magdalena Gałkowska (Nacida el 3 de mayo de 1975 en Poznan) - Poeta polaca. Ganadora de la decimocuarta edición del Concurso Nacional de Poesía Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. del Jack Berezin (2008) y XIV Tychy invierno Poesía (2014). 

Ha publicado en varias revistas literarias, incluyendo en el Odrze, Pograniczach, Pro Arte, Tyglu Kultury, Kozimrynku, Czasie Arteriach, Zamoyski del general y Helena Modjeska en Poznan. Junto con James Sajkowskim es organizadora de la serie de encuentros de poesía en Poznan, incluyendo con Teresa Radziewicz, Edward Pasewicz si Maciej Gierszewskim.

Premios 

laureatka XIV edycji OKP im. Jacka Bierezina (2008) [1]

III nagroda w Turnieju Jednego Wiersza o Czekan Jacka Bierezina (2011)

laureatka XIV edycji OKP "Tyska Zima Poetycka" (2014)

Poesía 

Fabryka tanich butów (Łódź, Kwadratura 2009 )

Toca (Gniezno, Zeszyty Poetyckie 2012)

Fantom (Tychy, Teatr Mały 2014)

Antologías

Solistki. Antologia poezji kobiet 1989-2009 (Warszawa, Staromiejski Dom Kultury 2009 )

Dzikie dzieci. Antologia laureatów konkursu im. Jacka Bierezina (Łodź, Dom Literatury, Stowarzyszenie Pisarzy Polskich Oddział w Łodzi 2014) - red. Zdzisław Jaskuła , Andrzej Strąk

A RH+

y si aún no has devuelto todo

y no tienes marcas arañadas en el cuerpo.

y si la noche duele y no se puede robar

o pegar al cristal los labios.

eso se espesa, gira como la sangre.

tienes una alternativa que corta la respiración.

y no estarás solo. no

sabrás por qué, únicamente cómo.

y si eliges, grita.

vendré a lamer las heridas.

A RH+

a jeśli nie oddałeś jeszcze wszystkiego

i nie masz znamion, wydrapanych na ciele.

jeśli noc boli i nie można kraść

albo przywierać ustami do szkła.

to gęstnieje, krąży jak krew.

masz wybór, który zabiera oddech.

i nie będziesz sam. nie będziesz

wiedział dlaczego, tylko jak.

a jeśli wybierzesz, krzycz.

przyjdę lizać rany.

de Fábrica de calzado barato / Fabryka tanich butów, 

Łódź, Kwadratura 2009

Traducción de Abel Murcia

Magdalena Gałkowska, ur. 1975. Publikowała m. in. w „Odrze”, „Pograniczach”, „Pro Arte” i „Tyglu Kultury”. Wyróżniona w kilku konkursach literackich. Laureatka nagrody głównej XIV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina w 2008 roku. Przygotowuje do druku swój debiutancki tom wierszy „Fabryka Tanich Butów”. Mieszka i pracuje w Poznaniu.

stygmaty

módl się – mówiła matka. dobry mąż,

zdrowe dzieci, wino własnej produkcji.

ściągany przez rurkę mętny płyn,

brałam do ust. grzesząc uczyłam się przełykać.

masz w sobie światło – szeptałeś, a we mnie

oszalałe ptaki biły skrzydłami o szyby.

mam obtarte nadgarstki i kocham ten ból,

wyssany z palca nieznany smak.

nosimy w sobie boski pierwiastek. napisany

pod dyktando bezbłędny harmonogram zdarzeń, 

bunt i sofię nabitą w butelkę. w naszym języku 

gwoździe przemieniają metal w krew.

wróble

nie tracisz ostrości, bo to tylko film,

urwany jak historia nad Tamizą.

do piątku nie pijesz, obiecałeś żałobę

bardziej sobie niż tym, co nie będą wracać.

bez nocy na kwasie i balonów nad miastem,

z poranną kawą w tekturowym kubku,

parujesz wszystkie ciosy i opuszczasz miejsca,

które można zobaczyć z dachu kamienicy.

mógłbyś rzucić wszystko jak kostkę w tej grze,

zwiększyć dystans i czekać, aż zostanie za progiem

żar z papierosa, co podpali trawnik,

pospolite ruszenie szarych jak dym wróbli.

boysband

"baby I don't understand just why we can't be lovers?"

N'Sync

matka ostrzega, mówi, że poetki to suki, 

wszystko przerobią na wiersz i zostaniesz synku

odpadem z produkcji. zamiast serca

mają twarde dyski pełne plików, metafor

na każdą okazję. niewinni chłopcy są potrzebni

jak Alka Seltzer: wchodzą w reakcję

z odrobiną wilgoci, musują i łapczywie połykani

kończą jako osad na dnie. leczą

kaca po nieudanych próbach.

litania

matko boska z t-shirtu dziewczyny

w pociągu, módl się za nami jedno 

miasto. przed nami kolejny szkic

w notatniku, zarys twarzy, złudzenie

w plastikowych oknach falowca, w ciszy

módl się za nami. królowo skosztowanych 

owoców. przyczyń się za nami, którzy 

uciekamy, byśmy byli ostatni.

luz y entendimiento*

jestem tym, czego szukam, czego nie chcę

znaleźć. mogłabym uzdrawiać dotykiem

jak meksykańskie brujas kuchennym nożem

rozciąć klatkę, wyciągnąć i naprawić

zepsute serce. o ósmej rano budzi mnie

natrętna myśl o tym, ile dzisiaj stracę 

mililitrów, gramów? mogłabym uzdrawiać 

słowem,jak niemieccy poeci, albo włoscy

święci. przychodzą, odchodzą i tak jest

od zawsze. od dziecka bawię się

kuchennym nożem filetuję drób, nie jadam

ryb, pamiętasz? nienawidzę ryb. 

* hiszp. światło i pojmowanie

mam twarz Grzegorza Ciechowskiego

a mogłabym wyglądać jak dziewczyna

z naprzeciwka, z nieścieralną warstwą

skupionych poranków przed lustrem. 

nauczyć się, że barwy wojenne, to dzisiaj

tylko agresywnie zorientowane kosmetyki.

wygląda na przekonaną, że wszystko jest proste,

jak jej rzut oka na trzymaną przeze mnie

książkę. czytam wiersze laleczko, czasem

nawet je piszę, nakładam warstwa po warstwie

z nie mniejszą wprawą, bo nie godzę się na to,

że różnimy się jedynie rodzajami masek.

ostatni list Vivienne Eliot do męża

piszę uważnie i panuję nad sobą, 

mam wszystko, czego mi nie potrzeba

jeśli chodzi o twój umysł Tom, to ja 

jestem twoim umysłem, ta wiedza

narzuca wzór i fałszuje, gdyż schemat jest

nowy w każdej chwili. mieszka tutaj strach,

o którym się nie mówi, więc pieprz mnie

Tom i to moje pisanie tak, jak nigdy

tego nie umiałeś. twój bóg to tylko próba

ucieczki, personifikacja panicznego lęku.

nie potrafię wczytać się w stare słowa,

potrzeba nowych, nietkniętych czasem. nawet

jeżeli jesteś tym, który potrafi nazwać

wszystko, śmierdzisz jak inni, jak równy

z równym spotkamy się jeszcze. poza kratami

w oknach psychiatryków istnieją twarze

z wymalowanym życiem, permanentny makijaż 

- efekt wprawnej ręki tanatoplastyka.

wiersz dla ministra Gowina

internetowe sklepy pełne są takich

gadżetów. dla nie do końca jasnych

panienek, fanek gazowych piecyków,

jestem poetką tradycyjną. doskonale

znam swoje miejsce. z dala od kuchenki

palę, piszę, a tyłek nadstawiam jedynie 

tym, którzy wydają się być choć trochę

interesujący. zbieg okoliczności, to wszystko

z nieuświadomionego do tej chwili braku

męża i tradycyjnego podejścia do roli;

dorastam z wiekiem. wracam po czterech

dniach, po nocach grzebię w żarze

pomiędzy nogami kochanków. nazwijmy to

po imieniu: Magdalena,

lat trzydzieści siedem,

nieustannie po debiucie.

.