JOZEF DELEU [10.447]

Jozef Deleu

Joseph Hugo Maria Deleu (Roeselare, BÉLGICA  20 de abril 1937 ) 

Poeta flamenco y prosista.

OBRA:

Prijs Vlaamse poëziedagen (1965)

Karakterprijs Visser Neerlandia (1970)

Orde van de Vlaamse Leeuw (1972)

Zilveren Medaille Robert Schuman (1973)

André Demedtsprijs ,met echtgenote Annemarie Deblaere (1974)

Eresenator van de Europese Beweging (1976)

Prix Descartes (1974)

GH 's-Gravesande-prijs van de Jan Campert Stichting (1981)

Lieven Gevaert Prijs (1989)

Grote Cultuurprijs van Oost-Vlaanderen (1989)

Prijs van het PEN - Centrum Vlaanderen (1991)

Adam de la Poésie (1994)

Prijs voor Poëzie van West-Vlaanderen (1995)

Taaluniepenning van de Nederlandse Taalunie (1995)

Prijs van de Vlaamse Regering (2002)

Gouden Erepenning van het Vlaams Parlement (2002)

Prijs voor Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking (2009, samen met Jeroen Brouwers)

De Universiteit Gent verleende hem in 1994 een eredoctoraat.

marcharse

No te despidas. 

Deja la casa 

sin mirar atrás.

Llevas el brío en tu interior, 

vívelo también en tu ausencia. 

No te despidas.

En las páginas teñidas de tiempo, 

siguen las palabras soñando, 

más poderosas que los hechos.

En mayo florecen los árboles. 

También el huerto más viejo 

se cubre de color.

No te despidas. 

Deja la casa 

sin volver la mirada atrás.

Übersetzung: Traducción: Manuel del Cerro

weggaan

je moet geen afscheid nemen 

je moet het huis verlaten 

zonder om te kijken

je draagt het warm en wakker 

bewoont het ook afwezig 

je moet geen afscheid nemen

in door tijd verkleurde bladen 

blijven woorden dromen 

krachtiger dan daden

in mei bloeien de bomen 

ook de oudste boomgaard 

staat in gloed

je moet geen afscheid nemen 

je moet het huis verlaten 

zonder om te zien

© Bibliofiel

De: Weggaan. Een gedicht in zeven talen.

Publicado en:: 2002, Bibliofiel

Oude meisjes 1

Nu gaan ze sterven. 

Een voor een 

gaan ze nu dood.

Wie zal hun dromen 

erven, wie 

hun woorden

wie hun nood?

Oude meisjes 2

De slaap is hun liever 

dan een oorlog op teevee. 

Ze maakten er twee 

aan den lijve mee.

Ze praten omstandig 

met doden die zij kenden. 

Ze houden niet veel 

van verfilmde ellende.

De moed zinkt ons in de schoenen 

bij ieder bezoek.

Oude meisjes 3

Hun dunne haren 

waaien uit. 

De vragen drijven 

boven.

Wat gisteren 

nog leefde dooft 

in diepe kassen 

uit.

De stilte 

zij geloofd.

Oude meisjes 4

Zij verliezen 

woorden. 

Een voor een 

ontvallen hen 

de bladeren 

van hun boom.

Zij sprokkelen 

letters 

happen 

naar adem 

struikelen 

over de dorpel 

van hun mond.