SAŠA RADOJČIĆ [10.506]

Saša Radojčić

(Sombor, SERBIA   1963), poeta, crítico y ensayista. 

Libros de poesía: 

Uzalud snovi (1985), Kamerna muzika (1991), Amerika i druge pesme (1994), Elegije, nokturna, etide (izabrane i nove pesme, 2001) i Četiri godišnja doba (2004). 

Ensayos: 

Providni anđeli (2003) i Poezija, vreme buduće (2003). Studija o poeziji Jovana Sterije Popovića: Ništa i prah (2006)

Es uno de los críticos más importantes de la poesía en la literatura serbia contemporánea. 

Editor de "Crónicas de Matica serbia". 

Vive en Sombor.

LIGERO VESTIDO BLANCO

un cuarto común y corriente

en realidad no ocurre nada.

una mujer sentada junto a una ventana

sobre su regazo un libro cerrado.

se vuelve apenas o es que se mueve

el que la mira. sus ojos son marrones

pero un poco hinchados como de lágrimas.

todavía no ocurre nada

salvo que se levanta con el libro en una mano

descorriendo una cortina con la otra.

afuera es de día y hay luz

ella da un suspiro y posa el libro sobre su pecho

no se ve el título en las portadas

los colores cálidos de sus ojos

pero debe ser poesía.

qué otra cosa podría suscitar las lágrimas

sobre los bellos ojos de una mujer joven

con un ligero vestido blanco?

Traducida al castellano por Midica Milovanovic

      Mój syn czyta 

i nie dostrzega,  

że słońce zastępuje wielodniowe deszcze,  

że powietrze się staje ociężałe z ciepła,

że wiosna umyka przed latem

mój syn czyta i nie dostrzega 

zamętu, nie widzi nikogo, nic nie widzi,  

nawet pszczoły, która mu usiadła na kolanie,

ani mojego ojca, który siedzi obok, 

zatopiony w swoich myślach,  

zapatrzony w swój nieistniejący punkt,

mój syn, ślad duszy mojej, czyta 

i nie dostrzega dźwięków ani zapachów,  

ani zmiany kolorów na zwyczajnych rzeczach,

mnie też nie widzi, pełnego dumy i niepokoju, 

bo wiem: on czyta, a życie przejdzie obok niego, 

tak jak teraz przechodzi obok mnie,

który sam przeżyłem więcej książek niż dni,

mój syn czyta i nie dotyczą go pory roku, 

marszczy się pochłonięty podróżą, 

mówi mi, niezupełnie stamtąd, niezupełnie stąd,

mówi jakby w odpowiedzi na moje pytanie,  

mówi mi głośno i spokojnie, 

nie odrywając oczu od słowa, jestem spragniony, tato,

jestem taki spragniony.

Przełożyła Bożena Klog-Gogolewska