DARIUSZ DZIURZYŃSKI [15.682] Poeta de Polonia

Dariusz Dziurzyński 

(Nacido. 1973, en Varsovia, Polonia), poeta y doctor en Literatura, empleado en la Facultad de Letras de la Universidad de Varsovia desde 2004, miembro del grupo literario Varsovia Wybór. Colabora con las revistas "Red.", "Wyspa" y "Przegląd Filozoficzno-literacki", publicado en, entre otros, "Powściągliwośc i Praça", "Tekstualie", "Nowa Okolica Poetów", "Kwartalnik Artystyczny", "Topos" "Fraza", "Akant", "Red". "Zeszyty Poetyckie" i "Znaj", y también en Bélgica ("Remue-meninges"). Su obra ha sido traducida al francés y al alemán. Vive en Varsovia, donde imparte clases en la literatura comparada.

Hace un par de meses, en Varsovia, encontré una antología de poesía bilingüe, en polaco e inglés, publicada en Londres en 2011 por OFF_Press / Zeszyty Poetyckie. La preciosa edición, obra de Dawid Jung y Marcin Orliński, recoge poemas de 19 poetas en traducción de Marek Kazmierski, Karen Kovacik, Benjamin Paloff y Katarzyna Szuster. El título de la antología es Free Over Blood y de ahí saco el siguiente poema: 

duda

Ese joven muchacho

con auriculares en los oídos

que se balancea al ritmo

de su canción preferida

manda un mensaje

recibe un mensaje

manda un mensaje

finalmente llama

¿cree 

en el pecado original?

Yo al menos tengo tiempo

para la duda. 

De Free Over Blood

TEXTO Y TRADUCCIÓN POR ABEL MURCIA 

Urszuli Krzysiak

Podobno Hipolit Taine

napisał cykl sonetów

o kotach.

Nigdy ich nie opublikował

bo niby jak:

Początki współczesnej Francji

traktat O inteligencji

Historia literatury angielskiej

Filozofia sztuki

a tutaj nagle wiersze o kotach.

Nie napisał sonetu o Sykstynie

ani o neuronach

nawet jednej tercyny o Dyrektoriacie

albo o sztukach Szekspira.

Pewno trzymał je w głębi szuflady

i chciwie co jakiś czas zerkał.

Może nawet przewiązał czerwoną wstążką

jak lettres d’amour lub fotografię ojca.

II. Wokół lampy

Od pewnego czasu

moja kotka

atakuje lampę.

Rzecz niebywała

więc wymaga

namysłu.

Skrada się

powoli

po cichu

i uderza w abażur.

Drapie łapką

bije ogonem

obchodzi

i wącha

miaucząca

nad ranem

fuga nerwów.

Bóg jeden

raczy wiedzieć

co skrywa

biały abażur.

Jakie wróble

złote rybki

bzyczące wiatraki

niedosytu.

III. W sprawie grawitacji

Gdy palę papierosa

i strzepuję go do sitka w wannie

ona podrywa łapkę

próbując złapać popiół.

Nawet po ciemku

miauczy na spadające krople

i ciągle liczy

że obali Newtona.

Jej praca badawcza

jest bezinteresowna.

Jak dotąd nie zdobyła nagród

i nie miała odczytów

na zagranicznych uczelniach.

Moja kotka

Nana Narcyza Szamanka

jest poetką.

IV. Teo

Zwinięty w kłębek

leży na kocu

jak czarne jabłko

wygnanego króla.

Jego głęboki sen

pochłania światło lampy.

Tak samo śni ziemia

w głębokich kruszcach.

Kiedy się przebudzi

i wypręży jak cięciwa

nadleci sroka

(emisariuszka przekory).

Wtedy wskoczy na parapet

przykucnie jak partyzant

i zacznie bić łapkami

w niewzruszoną szybę.

Mój kot Teo

należy do wyróżnionych.

Żyjąc w małym mieszkaniu

widzi także niedostępne.

A wszystko prawdziwe jak sierść.

V. Czułość

Gdy zbliża się ból

nadbiega Teo

i kładzie się

na moim brzuchu.

Mruczącą gwiazdą

rozgrzewa ciało

czujny węglik

różdżkarz sierści.

Po kwadransie

zmienia go Nana

patrząc lampką

w senne oczy.

I tak na przemian

dwaj znachorzy

czarownicy

chats gardiens.

A ból odchodzi

zawstydzony

że w naturze

taka czułość.

VI. Kraina dłoni

Czego będę żałować

to twoich dłoni

o które się ocieram

z rozkosznym pomrukiem.

Atakuję je nosem

gryzę z nutą ironii

a każdy palec

to osobny narkotyk.

Grasz na mym grzbiecie

jak na klawiaturze

sprawdzasz runo brzucha

puszystość amfory.

Każdej nocy zasypiam

w opiekuńczej delcie

ta chwila jest piękna

i poczyna tekst.

VII. Miłość

Nasz nieskrywany podziw dla kotów

wynika z ich podejścia do miłości.

Zakochują się raz do roku

na wiosnę

bez specjalnych iluzji.

Potem oblizują rany gładzą sierść

i zwijają się w kłębek

jak obłok mgławicy.

VIII. Makatki

„Szczęście gości w domu wciąż

gdy pomaga żonie mąż”.

Szczęście gościem bywa w domu

kiedy koty tańczą w progu.

IX. Czarne słońce

Na moim ręku czarne słońce

pomrukujące z rozkoszy.

Bada skórę chłodnym nosem

jak zmysłowy kosmonauta.

Dopóki przychodzą do mnie zwierzęta

chcą zamieszkać w delcie dłoni

nie obawiam się ciemności

w sobie i poza mną.

X. Ontologia sierści

Ciało moich kotów

jest mi bliższe

od ciała mojej matki.

Ciało moich kotów

jest mi bliższe

od ciała mego ojca.

Ciało moich kotów

jest mi bliższe

niż ciało mej miłości.

Ciało moich kotów

jest mi bliższe

od ciała Chrystusa

a także od ciał obcych

i ciał astralnych

od przeciwciał.

Jest w nim wszystko

to

czego nie ma.

XI. Pedagogika

Nie karz mnie Panie zbyt surowo.

Jeśli chorobą

to przejściową.

Jeżeli wypadkiem

to na działce.

Nieprzyjaciółmi

z głębokim taktem.

Klęską jedynie ubezpieczoną.

Nie mam owiec

ani stada krów

(mam za to koty

lecz kotów się nie karze).

Odebranie syna bądź córki

tylko za stosownym paragrafem.

Więc nie karz mnie Panie

zbyt surowo.

Tak już nie wolno.

Należy rozmawiać

przede wszystkim rozmawiać

i starać się wszystko wytłumaczyć.

XII.  * * *

Moja kotka umiera na raka.

Został jej tydzień najwyżej

dwa.

Cierpi tak samo

jak każdy człowiek.

Na przykład:

– święty Augustyn konający w gorączce.

Dusza zaczyna podchodzić do gardła.

Czeka ją wieczność.

Horyzontalna