Portada de su libro “Amnistía”, publicado en Nicosia, Chipre, en 2012.
JRYSTALA MAGANÍ
«Nací en 1970 y soy refugiada, procedente de la región de Kyrenia (Chipre). Estudié Arqueología en la Universidad “Aristotelio” de Salónica. Actualmente trabajo como profesora de secundaria, en Nicosia.
»En nuestra familia hay un desaparecido cuyos huesos se encontraron en 2010 en Kerynia. Fue ejecutado a sangre fría por los turcos.
»Soy autora de los libros de poemas manos de barro (πήλινα χέρια, 2004), la voz (η φωνή, 2007), té del amor del lamento (της αγάπης τζαι του καμού, 2008), escapatoria (διέξοδος, 2010), el cuervo y el árbol (το κοράκι και το δέντρο, 2010) y amnistía (αμνηστία, 2012)».
Su blog: http://xrymapoems.blogspot.com.es/
Traducción y nota bio-bibliográfica: Mario Domínguez Parra
POEMA
Duermes, duermes profundamente.
Sólo se escucha la garza en el lago
Duermes…
Despierta, mi alma, la luna se extingue en las tejas amarillas,
la pasión agoniza en colchones ensangrentados
los lirios se inclinan en alguna parte del río,
donde las fieras enjuagan su amargura en las aguas límpidas…
En el pecho los ciervos perseguidos
por leones,
en mí las luces apagadas de los faros y la sal que amarga tu sueño.
El tridente del Dios enfurecido en el piélago, Adonis con los vientos muertos en los párpados, Elena que sueña en las riberas del Escamandro y el herido Héctor que limpia en solitario la vergüenza de Paris…
Y tú duermes, duermes profundamente
en los santuarios de mi interior
y la Hora de la Primavera lo impulsa todo.
Κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά.
Μόνο ακούγεται ο ερωδιός στη λίμνη
Κοιμάσαι…
Ξύπνα ψυχή μου, το φεγγάρι ψυχομαχεί στα κίτρινα κεραμίδια,
ο έρωτας χαροπαλεύει σε ματωμένα στρώματα
τα κρίνα γέρνουνε κάποτε στο ποτάμι,
όπου τ’ αγρίμια ξεγλυκαίνουν την πίκρα τους στα καθάρια νερά…
Στο στήθος ελάφια κυνηγημένα
από λιοντάρια,
μέσα μου τα σβησμένα φώτα των φάρων και τ’ αλάτι που πικραίνει τον ύπνο σου.
Η τρίαινα του αγριεμένου Θεού στο πέλαγο, ο Άδωνης με τους νεκρούς ανέμους στα βλέφαρα, η Ελένη που νείρεται στις όχθες του Σκαμάνδρου κι ο λαβωμένος Έκτωρας που πλένει μονάχος τη ντροπή του Πάρη…
Κι εσύ κοιμάσαι, κοιμάσαι βαθειά
στ’ άδυτα μέσα μου
κι ολο ελαύνει η Ώρα της Άνοιξης.
Salvador
Se quedó bajo sus labios
y agarró las palabras
con las dos palmas entreabiertas
y después las alzó
y depositó su vacío en la luz,
como si pegase detrás las teselas de la hostia
«éste es mi cuerpo».
Como si lo salvase…
Σώστης
Έμενε κάτω απ’ τα χείλια του
κι άρπαζε τις λέξεις
με τις δυο μισάνοικτες παλάμες
κι ύστερα τις σήκωνε
κι απίθωνε το κενό τους στο φως,
σα να κολλούσε πίσω τις ψηφίδες του άρτου
“τούτο εστί το σώμα μου”.
Σαν να τον έσωζε…
Cuando regrese al lugar donde nací,
quiero que las nubes cubran
las huellas del sol,
para que así la humedad acompañe mis pasos
y para yo poder, incansable,
paso a paso
piedra a piedra,
desconchar los restos de mi memoria.
Del libro en prensa espigas.
Όταν ξαναγυρίσω εκεί που γεννήθηκα,
θέλω η συννεφιά να σκεπάσει
τ’ αχνάρια του ήλιου,
έτσι που η δροσιά τα βήματα μου να συντροφεύσει
και να μπορέσω ακούραστη
βήμα το βήμα,
πέτρα την πέτρα
της μνήμης μου τ’ απομεινάρια για να ξεφλουδίσω.
Από την υπό έκδοση συλλογή “στάχυα”
el cuervo y el árbol
En el mundo
el cuervo es el dolor
y el árbol el poeta
y en el poeta
duerme un río oculto.
El cuervo vuela, se repliega
ocupa altas copas allá en el bosque,
halla alimento y regresa a la tierra,
halla agua en el río secreto, bebe.
Por las noches regresa de nuevo al árbol
y sus graznidos devienen poema
y el mundo se hace más ancho
y el tiempo se hace más profundo.
el cuervo y el árbol, 2010
το κοράκι και το δέντρο
Μέσα στον κόσμο
το κοράκι είναι ο πόνος
και το δέντρο ο ποιητής
και μέσα στον ποιητή
κοιμάται ένα κρυφό ποτάμι.
Πετάει το κοράκι, αναδιπλώνεται
πιάνει κορφές εκεί ψηλά μέσα στο δάσος,
βρίσκει τροφή και γυρνάει στο χώμα,
βρίσκει νερό στο μυστικό ποτάμι, ξεδιψά.
Τις νύχτες γυρνάει ξανά στο δέντρο
και γίνονται οι κραυγές του ποίημα
και γίνεται ο κόσμος πιο πλατύς
κι ο χρόνος γίνεται βαθύτερος.
“το κοράκι και το δέντρο”, 2010
No hay comentarios:
Publicar un comentario