Arpi Voskanyan
Nació en el año 1978 en la ciudad de Stepanaván (Armenia). Es historiadora de arte y poeta. Publicó el libro de poesía "Tsic", en el año 2001, y "Anterudus", en el 2010; el cuento infantil "Maradona y Ronaldiño" fue publicado en el año 2011. Desde 2011 escribe en el blog y sitio web literario "Groghutcav".
EL JUGUETE SUAVE
Cuando me abrazas, como si fuera antes de la muerte,
por tus ojos pasa tu niñez;
el chocolate prohibido en el armario,
tu madre prohibida en los brazos de tu padre,
el osito pegándose a vos en la oscuridad,
tierno y cálido como el cuerpo de tu madre...
Y ya no vas a dormir sin mí,
pondrás tus pies en el suelo,
vas a golpear tu cabeza a las paredes,
vas a exigirme, vas a gritar.
Por las noches me vas a repetir los mejores elogios de
amor,
durante el día me arrojarás
tu crueldad infantil.
Torturado, inválido, bañado en sangre,
gastado de un amor infinito
como habitante habitual de tu cama -
Menos traidor que una madre
Más inmóvil que un juguete,
Yo nunca, nunca dejo
que crezcas.
SOBRE EL VIEJO Y BUEN AGASAJO
que es bueno para nada
Al principio llega el amor,
le sigue el detergente, el apresto, el enjuague
y los vendedores de diversos artículos de limpieza,
después llega la vecina — para tomar un cafecito,
y uno tras otro - los inspectores de luz, de agua y de gas,
los mendigos- que poseen diferentes talentos,
vienen los niños que no tienen nada que ver contigo,
los padres — apareciendo de algún lado, inesperados,
de golpe, empieza el olor a comida y el sonido del llanto,
después viene el llanto y la risa sobre el llanto,
luego, los amigos borrachos,
que inhalaron vodka durante 50 años,
los intérpretes del cuco para delirantes
los agentes de Godot -
con los diferentes proyectos de salvación,
finalmente llegan los segadores
y cortan todo lo que hay.
Así es,
si te equivocas y abrís la puerta — sonaste.
Ես գիտեմ, թե ով ես դու
Ես գիտեմ, թե ով ես դու։
Այն պահին, երբ քո ձեռքերը պատառոտում են մարմինս, և շուրթերդ քնքշաբար հոշոտում են կուրծքս, ես բացում եմ աչքերս ու քո թևատակից նայում դիմացի հայելուն. մենք ենք՝ մեր մերկ մարմիններն ու հոգիները՝ ցայգալույսով ողողված։ Հետո նայում եմ փակ կոպերիդ և նրանց հայելու միջով ընկնում քո լաբիրինթոսները։
Ես գիտեմ, թե ով ես դու։ Դու քարափի եզրից գլխիվայր կախված ժայռն ես՝ պատրաստ ամեն վայրկյան գլորվելու անդունդը։ Կարկտախառը քամիները տաշել են քո հպարտությունը և կտրել քեզ քարափից։ Քո քարակուռ կրծքի վրա մասրենիներ են կախվել։ Հազվագյուտ կենսունակությամբ մի քանի մոլախոտ կարողացել են կյանք պոկել քո քարերից։ Տեսնո՞ւմ ես՝ գիտեմ, թե ով ես դու։ Իսկ ե՞ս...
Ես մի անմիտ աղջնակ եմ, որ եկել ու անհոգաբար նստել եմ քո կրծքին։ Մասրենիները պատառոտում են զուգագուլպաներս, հատերը արցունքների նման հոսում են։ Բայց ինձ համար կարևոր չէ այդ ամենը, ոչինչ կարևոր չէ և ոչ էլ այն, որ քարը սառն է ու... Ես պատրաստ եմ ամեն վայրկյան գլորվել անդունդը։ Ասա՛, իմ կործանո՛ւմ, ծանր չե՞մ քեզ համար։
Ա՜խ, ի՜նչ հաճելի է այս գլխապտույտը։ Եվ սարսափը, որ բաբախում է սրտումս ուղիղ անկման արագացմամբ։ Եվ ճիչը արձագանքվող՝ սիրում եմ...
Ե՛կ մեռնենք...
Նրանք ոտքերիս տակ
Նրանք ոտքերիս տակ պատվանդան են դրել։
Նրանք համբույրներով են օծում ոտքերս։
Նրանք փաղաքշում են թմբկաթաղանթս աղոթքներով։
Շոկոլադե ամրոցում այսօր տոն է։ Առաստաղից ձյուն է թափվում, և անհամար, գույնզգույն փուչիկների վրա հեքիաթներ են գրվում։ Մաճառը ծով է, իսկ նրանք հարբում են ինձնով։
Նրանք կտրտել են փետուրներս ու պոկոտել թևերս։
Նրանք ուզում են թռչել դեպի արևը։
Նրանք կարծում են, թե արևը շաքարաքլոր է։
Նրանք չգիտեն, որ ես սիրում եմ կախվել գլխիվայր։
Նրանք չգիտեն, որ իմ մեջ գիշեր է։
Եվ շոկոլադե ամրոցն էլ շոկոլադից չէ, այլ սև քարից։ Եվ առաստաղից ձյուն չի թափվում, այլ հող։ Եվ անհամար սև փուչիկները, որոնց վրա վեպեր են գրված, պայթում են իրար հետևից։ Մաճառի փոխարեն ինձ սև լեղի են խմացնում, և ես հարբում եմ ցավից։
Նրանք չգիտեն, որ գիշերը տաք շոկոլադ չէ։
Նրանք չգիտեն, որ վերմակի մեջ ջերմություն չկա։
Նրանք չգիտեն, որ պատուհանի տակ սերն է կլանչում։
Նրանք ինձ մաս-մաս արեցին ու կերան։
Նրանք լակեցին ողջ արյունս։
Նրանք չգիտեն, որ ես անմահ եմ։
1997
«Ծիկ» գրքից
No hay comentarios:
Publicar un comentario