Kolbein Falkeid
Kolbein Falkeid (nacido el 19 de de diciembre de 1933 en Haugesund. Noruega) es un poeta noruego. Escribe poesía modernista tradición popular y hverdagsnær. Sus poemas suelen expresar una comprensión global y la solidaridad internacional.
Falkeid ha alcanzado en los últimos años una gran cantidad de público, fue miembro de la Asociación de Autores del Consejo Literario 1978-1984. Desde 1978, ha sido el representante de Autores en Consejo del Idioma Noruego. En 1998, fue poeta distinguido en el Festival de este año, durante el Festival Internacional de Bergen.
El rey nombró en 2010 a Falkeid, Caballero de 1ª clase de St. Olav "por su obra literaria." Consiguió el Premio de Cultura del Consejo de Rogaland en 2016 (otorgado por el Consejo del Condado de 06.14.16)
Poema de Kolbein Falkeid
del libro Norsk Lyrikk Fra 70-åra
("Lírica Noruega de los años 70s")
Encontraré el camino
La muerte no es tan espantosa como antes
Las gentes a las que yo quise
se adelantaron y abrieron camino
Eran hombres de bosque y acostumbrados a las montañas
Entontraré el camino
...
Versión original:
Jeg finner nok frem
Døden er ikke så skremmende som før
Folk jeg var glad i
har gått foran og kvistet løype
De var skogskarer og fjellvante
Jeg finner nok frem
http://basiliskus.blogspot.com.es/
Velsigne deg
Tekst: Kolbein Falkeid / Musikk: Øyvind Staveland | ♪ Noter ♫
«Velsigne deg» finner du på: st. mandag
Det blir så fint på jordå,
hvis du kan få det godt.
Men husk å gjødsla ordå
med smisk for stort og smått.
Og døyv med mjuke tonar
kvert skrik fra svarte krok krok.
Gløm sult og millionar
som gav og tar og tok.
Velsigne deg , du mette
som bor i Vest og Nord.
Trim flesket vekk med svette
og gå te dekka bord.
Husk alltid:Du e navet
om enn du går i flokk.
Stå fast på detta kravet
og vør deg sjøl du, nok
ja, gå du barra roligt rondt
med drabelige steg.
Og skam få dei så tenke vondt
om sånne fine folk som deg.
Ein bitte liten skam
kan døyvast med ein dram
Ja, sov og lev for fanken!
og hold deg trygt i skjul
Gløm bombene og stanken i Bagdad og Kabul.
Nyt livet, ta ein pille
mot småverk, gløm kje tran.
Gløm fluene i auene
på ongar i Sudan.
2008 MajorForlaget
Aldri
Tekst: Kolbein Falkeid / Musikk: Øyvind Staveland | ♪ Noter ♫
«Aldri» finner du på: st. mandag
Så lenge
fikk livet aldri tråkke rundt øynene dine
at det lagde seg stier der.
Aldri streket vinden opp linjer
når den øvet seg i skjønnskrift på pannen din.
Håret hang høyt og langt
en blank stjernenatt. Aldri
skjerpet alderen sølv.
Oss skyver årene videre. Jager på.
Du hviler
på mjuk, eviggrønn ungdom
i veikanten og bortenfor
verdensrommet.
2008 MajorForlaget
Gledespunkter
Tekst: Kolbein Falkeid / Musikk: Odin Staveland | ♪ Noter ♫
«Gledespunkter» finner du på: Siste stikk
Liker tidlige morgener
som nettopp har begynt å pakke ut dagen.
Et avisbud sykler ruta si.
Langt borte starter en trailer
og bokfinken åpner skrinet med sangene sine
Kråka, den pjuskete feieren,
flyr lavt mot vestavinden. Med vingenes
sprukne sopelimer
koster den sot av skyene, så blankt regn spyler byen. Iblant inspiserer den gatene som en barket uteligger, mønstrer pyntelige folk, nybonte biler og sier kra,kråkemål for skitt au!
Tøff kar. Liker den.
Liker politikere også.
Og andre rovdyr.De av dem
som våger å løfte bakfoten,
pisse på preiket
og tilstå at makt er et godt bein å gnage på.
Skvære bøller. Liker dem.
Også røster.
som skramler av tønner og oljefat liker jeg.
De lemper tung latter opp fra lungene
og smører strupehodet
med en halvliter liv.
Før køyetid
gynger de små, søvnige ord
på kne.
Til og med oppkomlingen liker jeg:
Rå kraft og ren biologi.
Et svaksynt neshorn med øre for klingende mynt brøyter seg vei gjennom den tørre fernissen av god smak, tradisjon og tredjegenerasjonsgress.
Finner kilden,
tømmer den.
Og tilliten!
Hver gang den snekrer hjerneceller for taktikk har den ti tommeltotter.
Den er enten født for tidlig eller for sent, tilhører en fremmed verden og voldtas av enhver sjøkgodhet som erigerer gjennom gatene.
Liker varmen
som går fra det ene mennesket til det andre uten å ta betaling for det.
En kanyle har sugd opp dråper fra Golfstrømmen.
Nå glir den innover i kroppen,
bryter råk i de islagte fjordene der
og lar det søkklastede livet dunke etter til kais.
Liker gleden. Et lite stjerneras
knitrer hull på himmelen av svarte tanker.
Månen sender sine lyse stengler ned
for ildfluene til å knoppe seg og blomstre på.
Og selvmorderen
ombestemmer seg
Nysnøen stuer all støy
inn i rom uten akustikk.
Jeg liker den.
På morgenfortauet
begynner verden på nytt.
Renheten farger av,
og fyrbøterhjertet mitt blir kritthvitt.
Men også regnet liker jeg.
Det væter byen
og klistrer den som et frimerke på landskapet.
Om natta kommer drømmen,den flittige postmannen, og sender konvolutten til Rio i karnevalstida.
Regnet trommer på taket.
Gamle uteseilere danser samba i søvne.
Liker den fremmede kafeen
som koker av folk og likevel har en ledig stol.
med en flaske vin
oljer jeg den hissige strømsjøen i blodet mitt.
Bølgene legger seg.
Og midt i stormen av prat og surr
berger jeg forliste sekunder.
Munnspillet liker jeg.
På hjemvei fra endeløst pjatt og knuste netter limer det potteskårne sammen til en brukbar vase, fyller den med regn av musikk og stikker morgendagen nedi som et utsprunget håp.
2005 MajorForlaget
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario