Willem Elsschot
Alfonso Josefo de Ridder (7 mayo 1882 - 31 mayo 1960), fue un escritor y poeta belga que escribió bajo el seudónimo de Willem Elsschot
Varias de sus obras han sido traducidas al Inglés..
De Ridder nació en Amberes en una panadería de la familia. Durante la escuela secundaria, desarrolló su amor por la literatura. Durante la Primera Guerra Mundial, se desempeñó como secretario de un comité nacional de ayuda alimentaria en Amberes. Después de la guerra montó su propia agencia de publicidad, que dirigió hasta su muerte.
De Ridder murió en Amberes en 1960, recibiendo un premio literario nacional a título póstumo. Fue enterrado en el Antwerpen Schoonselhof.
Bibliografía:
Villa des Roses (1913; translated in 1992 by Paul Vincent [ ISBN 1-86207-616-2 ])
Een ontgoocheling ("A Disappointment", 1921)
De verlossing ("Deliverance", 1921)
Lijmen (1924, translated as "Soft Soap" and collected in Three Novels , 1965)
Kaas ("Cheese", 1933, translated in 2002 by Paul Vincent [ ISBN 1-86207-481-X ] - Review )
Tsjip (1934)
Verzen van vroeger ("Poems from the Past", 1934)
Pensioen ("Pension", 1937)
Het been (1938, translated as "The Leg" and collected in Three Novels )
De leeuwentemmer ("The Lion Tamer", 1940)
Het tankschip ("The Mammoth Tanker", 1942)
Het dwaallicht (1946, short story, translated as "Will o' the Wisp" and collected in Three Novels )
Verzameld werk ("Collected works", 1957)
He aquí cuatro muestras de la poesía de Willem Elsschot: una de su naturalismo trascendente, «Matrimonio»; otra de su ternura contenida en probetas de arsénico, «Madre»; y las dos restantes de conciencia social en exabruptos con volteretas de sentido común poco común: «El Limpiazanjas» y «Al pobre».
Matrimonio
Cuando descubrió cómo las nieblas del tiempo
le habían apagado, a su mujer, las chispas
de sus ojos y ajado la flor de sus mejillas,
la apartó de su vista y se hundió en el desaliento.
Volvió a mirarla sin despertarle el celo,
blasfemó y se mesó la barba hecho una fiera:
y vio el «pecado» más gozoso hecho galera
en el mirar aquél de agónico jamelgo.
Mas ella no murió, a pesar de que él, con boca
del infierno le chupaba hasta el tuétano la osambre.
y la mujer, sin fuerzas ya de hablar ni de quejarse,
vivía en un temblor saciando a su pesar una sed loca.
¡Qué no rumiaba! «La mato y hago arder la casa;
he de desoxidar mi cuerpo entumecido
y correr entre llamas y charcos, aturdido,
hasta otro amor que a un nuevo sol me aguarda».
Pero no la mató, porque entre sueño y acto
median las leyes e inconvenientes prácticos …
y esa melancolía extraña e inefable
que asalta antes del sueño y no se explica nadie.
Pasaron años y años. Los hijos, ya mayores,
veían a aquel hombre, al que llamaban padre,
sentado ante la lumbre, inmóvil e intratable,
perdida la mirada en visiones atroces.
MADRE
Mientras, como una bestia, padre duerme,
se hunde en un sueño y medio ríe, beato,
tú velas en la noche, avizorando
y llamando a tus hijos ¡que no vuelven!
Volaron como buitres ante el trueno,
llevándose un jirón del nido viejo
donde esperas, ansiosa, su regreso,
sin leer el reloj, libro del tiempo.
¡Que no arruine la pena tu vejez!
Los dientes ya no dan presa a tu boca
ni hay leche que refluya hasta tus pechos.
No se puede hacer nada, ya lo ves.
¡Ponte, pues, a cantar, bebe una copa,
que la Muerte ya tira de tus dedos!
EL LIMPIAZANJAS
Perdona, pero no me atrevo a ir a tu lado,
porque aún siento el rubor del rico desayuno
y debes de llevar, tú, ya, horas y horas curvo
deslodando tu zanja número mil cuatro.
Saludo con respeto tus terrosos lazos,
tus dobladas espaldas y tu barba en ruinas,
cayéndote hacia abajo a lo largo de la lluvia
con tus flacuchas piernas y tus grandotas manos.
Las vacas dejan de pacer, de vez en cuando,
para observarte con socarronería
y te imprecan, mugiendo, tu holgazanería…
si te ven descansar para alentar un rato.
Ah, esas bestias estúpidas, hasta te venderían;
cuidado, pues, y sigue paleando, paleando.
Desconfía también del taimado avechucho
que entre el barro se da a su labor vermicida.
La voluntad del señor cumples, ya lo ves:
hay que desembarrar la zanja. Yeso es todo.
Más te vale callar, ya que morirás pronto:
mira bien en el agua y lo podrás leer.
AL POBRE
Tú, a quien las manos tiemblan;
tú, el del sórdido atuendo:
cuando me miras, hielas
mi sangre, hozas mis huesos.
No tienes que contar
tu monótona vida:
que la llevas escrita
en tu cara y tu andar.
Letras de imprenta juegan
por tu ruinosa boca:
esa herida que llora
y tus dedos consuelan.
La cuentas con tus pasos,
solloza entre tus bromas;
rezuma en el aroma
que te envuelve sentado.
Viene a estorbar mis sueños
y a los suelos me arroja;
la degusto en la boca
y ríe en mi oído interno.
Iré a misa a maitines
a confesar mis yerros,
viviré con los perros …;
pero, así, no me mires!
Publicado en Polémica, n.º 42, junio 1990
Moeder
Mijn moederken, ik kan het niet verkroppen
dat gij gekromd, verdroogd zijt en versleten,
zoals een pop waarin een hart zou kloppen,
door 't volk bij 't heengaan in een huis vergeten.
Ik zie uw knoken door uw kaken steken
en diep uw ogen in het hoofd gedrongen.
En ik ben gans ontroerd en kan niet spreken,
wanneer ge zegt 'kom, zit aan tafel, jongen'.
Ik hoor u 's avonds aan de muren vragen
of gij de vensters wel hebt toegesloten.
Gij kunt den mist niet uit uw hersens jagen.
Uw lied is uit, gij kreunt de laatste noten.
Daar in de verte wordt een put gegraven;
ik hoor zo goed het ploffen van de kluiten.
En achter 't huis zie ik een schimme draven:
hij staat waarachtig reeds op haar te fluiten.
– Kom in, Mijnheer, ik stel u voor aan Moeder.
– Vrees niets, kindlief, al heeft hij naakte benen:
hij is een vriend, een goede vriend, een broeder:
hij is niet ruw, hij wandelt op de tenen;
Tot weerziens dan. Ik kom vannacht of morgen.
Gij kunt gerust een onze-vader lezen,
en zet uw muts wat recht. Hij zal wel zorgen
dat gij geen kou vat en tevree zult wezen.
Rotterdam, 1908
Moeder
Als vader slaapt gelijk een rustig beest,
en in zijn droom herkauwt en zalig lacht,
dan ligt gij wakker, starend in den nacht,
en roept uw zoons en dochters voor den geest.
Zij zijn gevloôn, als gieren voor 't tempeest,
met stukken van het oude nest bevracht,
waarin gij dubbend op hun terugkeer wacht,
maar op de klok het woord des tijds niet leest.
Laat niet uw dagen slinken in verdriet;
geen macht die tanden aan uw mond verstrekt,
of ooit weer zog in uwe borsten wekt.
Er is niets aan te doen, zoals gij ziet.
Drink dus een borrel bij een passend lied,
daar schele Piet reeds met uw tenen trekt.
Spijt ***
Dat in gemelijke grillen
ik mijn dagen kon verspillen,
dat ik haar voorbijgegaan
of een steen daar had gestaan,
dat ik heel mijn zondig leven
heb gekregen zonder geven,
dat mij alles heeft gesmaakt,
dat ik niets heb uitgebraakt,
dat ik niet kan herbeginnen
haar te dienen, haar te minnen
dat zij heen is en voorbij,
bitter, bitter grieft het mij.
Maar de jaren zijn verstreken
en de kansen zijn verkeken.
Moest die kist weer opengaan
geen stuk vlees zat er nog aan.
Priesters zalven en beloven,
maar ik kan het niet geloven.
Neen, er is geen wenden aan:
als wij dood zijn is 't gedaan.
Ja, gedaan. Wat helpt mijn klagen?
Wat mijn roepen, wat mijn vragen?
Wat ik bulder, wat ik zweer?
De echo zendt mij alles weer.
Gij die later wordt geboren,
wilt naar wijze woorden horen:
pakt die beide handen beet,
dient het wijf dat moeder heet.
Antwerpen, 1934
No hay comentarios:
Publicar un comentario