Kyriakos Charalambidis
En griego, Κυριάκος Χαραλαμπίδης. Nació el 31 de enero 1940 en Famagusta, Chipre.
Posiblemente el poeta chipriota con mayor reconocimiento y proyección internacional. Estudia Historia y Arqueología en la Universidad de Atenas y se especializa en temas de radiofonía en Munich. Ha trabajado como Filólogo en la Enseñanza Secundaria y en la Fundación Radiofónica de Chipre donde llega a ser Director. En sus poemas expresa el trauma por la invasión turca y la Ocupación chipriota. Su labor como poeta ha sido aplaudida en muchas ocasiones y ha recibido importantes reconocimientos: el Premio Estatal de Chipre, el Premio de la Academia de Atenas, el Premio Estatal de Grecia (1996), el Premio de la Sociedad Griega de Traductores de Literatura, el Premio Internacional Kavafis en 1998 y el Premio Kostas y Elenis Uranis por el Conjunto de su Obra en 2003.
Selección de Dimitris Angelís y Virginia López Recio
Prólogo y traducción de Virginia López Recio
http://www.omni-bus.com/n50/sites.google.com/
DULCE DE ALMÍBAR
A Kyriakos Plisís
Me acerqué para ver quién soy y en qué
tierra se hallan mis raíces. Entré y me quedé
en la casa salina, al lado de un hoyo.
Una mujer con pañuelo me trajo agua,
me ofreció un dulce; le doy las gracias.
Cortó además frutos del Jardín
de mi ansiada casa, fruta reluciente
de muchos tipos, esparcida con palabras
verdaderas y movimientos impregnados
en la bondad de la alegría, regalos compensatorios.
Le di las gracias, le eché coraje y le pedí
ver mi casa, si se permite.
«Por supuesto que se permite», me dice;
«puedes entrar también en el dormitorio».
Entro, veo a mi madre en la pared
que me mira desde un cuadro. Dejé
la vergüenza e intenté coger
a mi madre, el desdichado de Troya.
«Cógela», dice ella con cierta sonrisa bondadosa,
«¿para qué la quiero, ahora que sé?
En realidad, la creíamos
Una actriz con esa trenza
y las flores a su alrededor y con la gracia
con que sujeta el paraguas».
Debería, desde luego, haber añadido también la mano
que enguantada, estilizada
apoyaba en un sofá; pero ¿qué vas a esperar?
¿Acaso sabe cuántos siglos transcurrieron
hasta que llegamos a la receta
del dulce de almíbar? Un tema aparte.
Menos mal que la mujer me dejó y entré
en mi casa natal.
Y no sigamos más, no vaya a enfadarse.
Lo único que deseo, de vez en cuando,
es tener su permiso para ver de nuevo
la cara dulce de mi ansiada casa.
octubre de 1996
SOBRE UNA RAMA DE OLIVO
Teniendo en su aljaba
acuerdos legales
con una rama de olivo cogida de
la cama mortuoria de la historia,
en presencia del enemigo ante las puertas,
el lujo de un castigo, decía, sobra.
(En cuanto a arrepentimiento, ni palabra).
…
-Tened cuidado; el mal parece hecho por mano divina.
Para que prescriban acciones impías
debería prescribir esa impiedad.
Para que prescriba esa impiedad
el lugar donde nací debiera no existir.
Falso perro, guarda falsa valla.
Chipre no existe; se invalida
como lugar de trágicos sucesos.
mayo de 1993
Penelope erkennt Odysseus
Sein Gesicht beleuchtete die Sonne.
Seine Ohrringe, seine Halsketten strahlten.
Seine langen Haare: ein dichter Wald
seiner gottgeschenkten Männlichkeit. Und Penelope
kam und betrachtete ihn etwas argwöhnisch.
Kurz zuvor, als er seine Lumpen
trug und sich noch nicht gewaschen
und gesalbt hatte, erforschte sie ihn
und verglich ihn mit ihrem Mann, voll Vertrauen,
dass er es sei, und trotzdem, etwas in ihrem Inneren
hielt sie von ihm fern; wollte sie sich vielleicht
von ihm fernhalten? Fürchtete sie sich also
vor dem schrecklichen Augenblick? Was sagt dazu Maronitis?
Und wie erklärt es Kakridis, dass ihr Sohn
als erster zu ihr eilte mit dem Wort „Du böse Mutter!“
Homer, der großer Rhapsode,
soll, wie Plato bezeugt, ihn mit eigenen Augen gesehen und
dieses „Böse Mutter!“ von ihm gehört haben.
Sie wandte sich ihm zu und besonnen, wie sie immer war,
antwortete sie ihm: „Mein Herz, das du
als unbeugsam und hart bezeichnest, ist nicht so,
es ist beengt in meiner Brust
und dabei hat es seine Worte verloren und senkt jetzt sein Haupt.
So wollen wir nun, Telemachos, sehen, was
der Fremde uns über seine verborgenen Zeichen zu sagen hat“.
Und trotzdem! Sie sprachen so lange Zeit,
sie hatten sich getroffen und sind einander begegnet,
- fern von Philologen, Dichtern
und Philosophen – da sie sicher waren
über all das, was folgen würde (eine Frage der Zeit), unbeweglich.
Und sie zündeten die Lichter an, gossen Düfte aus,
legten ihre Festkleider an, nahmen die Lauten,
sangen und tanzten, bevor der eine
den anderen nach dem Entscheidenden fragte, das dort war
und auf sie wartete, das Lager.
(Beschreibung, Charakteristika, Anordnung und Form
und all das, was Bewunderung hervorruft.)
Übersetzung: Evangelos Konstantinou
in: Phelia, Zeitschrift für Europa, Würzburg
Η Πηνελόπη αναγνωρίζει τον Οδυσσέα
Η όψη του εφώτιζε τον ήλιο.
Τα σκουλαρίκια του έλαμπαν, τα περιδέραιά του.
Τα μακριά του τα μαλλιά. πυκνό δάσος
Του θεοπρόβλητου ανδρισμού του. Κι ήρθε
Η Πηνελόπη σαν καχύποπτη και τον κοιτούσε.
Λίγο πιο πριν, ως ήταν ντυμένος
τα κουρελιάσματά του και δεν είχε
λουστεί και μυρωθεί, τον μελετούσε
συγκρίνοντάς τον με τον άντρα της, γεμάτη πίστη
πως είναι αυτός, μα πάλε κάτι μέσα της
τονε τραβούσε μακριά της. μήπως ήθελε
αυτή να τραβηχθεί; έτρεμε άραγε
τη φοβερή στιγμή; Τι λέει ο Μαρωνίτης;
ο Κακρίδης πως το ξηγεί; Που ο γιός της
έσπευσε πρώτος να της πει «μάνα κακή!»
΄Ομηρος, μέγας ραψωδός, εκεί,
καθώς ο Πλάτων μαρτυρεί, τον άκουσε
και είδε με τα μάτια του το «δύσμητερ».
Εκείνη γύρισε και φρόνιμη όπως πάντα
τ’ απηλογήθη: « Την καρδιά μου αυτή, που συ
αλύγιστη κι αμάλαγη τη λες, δε βρίσκω,
γιατί παλάβωσε στα στήθη μέσα και χαμένα
τα ’χει τα λόγια της και σκύβει το κεφάλι.
Έτσι, Τηλέμαχε , ας δούμε τι έχει
ο ξένος να μας πει για τα κρυφά σημάδια».
Και όμως! Ομιλούσαν τόσην ώρα,
είχανε συναπαντηθεί κι είχανε σμίξει
ερήμην φιλολόγων, ποιητών
και φιλοσόφων - σίγουροι για τα όσα
θα ακολουθούσαν (θέμα χρόνου), ακίνητοι.
Κι ανάψανε τα φώτα, χύσανε τ’ αρώματα,
ζωστήκανε τα γιορτινά, πιάσαν τις φόρμιγγες
και τραγουδήσαν και χορέψαν, πριν ρωτήσει
ο ένας τον άλλο για το έσχατο, που ήταν
εκεί και τους περίμενε. την κλίνη.
(Περιγραφή, χαρακτηριστικά, θέση και σχήμα
και όλα όσα κινούν το θαυμασμό.)
Αθήνα: Δοκίμιν, 2000
Junge mit Foto
Junge mit einem Foto in der Hand
mit einem Foto tief in seinen Augen
umgekehrt haltend blickte er mich an.
Viel Leute gab es drum herum; und er
in seinen Augen dieses kleine Foto
ein großes auf den Schultern oder umgekehrt –
ein großes in den Augen, ein kleineres auf seinen Schultern,
noch kleiner das in seiner Hand.
Stand mitten zwischen Leuten mit Parolen
er hielt es umgekehrt, was mir missfiel.
Ich gehe auf ihn zu, vorbei an Transparenten
von lieben Angehörigen als Bänder oder Rufe
die erstarrt und keines war mehr in Bewegung.
Das Foto war wohl das des Vaters.
Ich dreh’s ihm um, doch sah ich wieder
den Vermissten mit dem Kopf nach unten.
Wie König, Bube, Dame
umgekehrt betrachtet aufrecht stehn,
so stand der Mann aufrecht betrachtet
doch umgekehrt und schaut dich an.
Übersetzung: Hans und Niki Eideneier
Aus: Hier, wo das Wunder noch wirkt – Stationen der zyprischen Dichtung. Gedichte (griech.-deutsch).Romiosini Verlag, Köln 2000
Παιδί με φωτογραφία
Παιδί με μια φωτογραφία στο χέρι
με μια φωτογραφία στα μάτια του βαθιά
και κρατημένη ανάποδα με κοίταζε.
Ο κόσμος γύρω του πολύς . κι αυτό
είχε στα μάτια του μικρή φωτογραφία,
στους ώμους του μεγάλη και αντίστροφα –
στα μάτια του μεγάλη, στους ώμους πιο μικρή,
στο χέρι του ακόμα πιο μικρή.
΄Ηταν ανάμεσα σε κόσμο με συνθήματα
και την κρατούσε ανάποδα . μου κακοφάνη.
Κοντά του πάω περνώντας πινακίδες
αγαπημένων είτε αψίδες και φωνές
που’χαν παγώσει και δε σάλευε καμιά.
΄Εμοιαζε του πατέρα του η φωτογραφία.
Του τηνε γύρισα ίσια κι είδα πάλι
τον αγνοούμενο με το κεφάλι κάτω.
΄Όπως ο ρήγας, ο βαλές κι η ντάμα
ανάποδα ιδωμένοι βρίσκονται ίσια,
έτσι κι αυτός ο άντρας ιδωμένος ίσια
γυρίζει ανάποδα και σε κοιτάζει.
Das Leichentuch
Ein Leichentuch hatt’ ich, sagt mir die Mutter,
im Schrank einst mitgebracht vom Heiligen Grab.
Sein Anblick freute mich, würd’ doch bedecken es
wenn aufgebahrt mein Leib
meine Seele hätt’ ihr passendes Gewand.
Im Mai die Rosen
im August rotbackig die Äpfel
doch alles kehrte sich um
wir flogen wie die Spatzen weg
zwei Strümpfe die nicht passten
nicht ein Schluck Wasser
war mir mehr vergönnt
wir entbehrten die Schale.
Die Sonne ging unter, das nackte Leben nur –
verloren haben wir alles
auch das Leichentuch.
Übersetzung: Hans und Niki Eideneier
Aus: Hier, wo das Wunder noch wirkt – Stationen der zyprischen Dichtung. Gedichte (griech.-deutsch).Romiosini Verlag, Köln 2000
Το μίζαρον
Είχα, λαλεί μου η μάνα μου, έναν μίζαρον
φερμένον ’που τον ΄Αην Τάφον, μες στ’ αρμάριν.
Εθώρουν το τζι εσαίρουμουν . θα ’σ σέπαζεν
εις το θαφκειόν το σώμαν μου τζαί θα ’σεν
ρούχα της φορεσιάς της η ψυσή μου.
΄Ηταν του Μάη τριαντάφυλλα
τ’ Αούστου μήλα κότσινα,
μα ‘ρτασιν ούλλα πούκουππα
γοιόν τα στρουθθκιά επετάσαμεν
δκυό κλάτσες παραδκιάνταλες
μάγκουμου ’εν εξόρτωσα
να πιάω, επολειφτήκαμεν
την κούππαν του νερού.
Λιοβούττιν . ποτιτσίρωμαν -
εχάσαμέν τα ούλλα
τζαι το μίζαρον.
No hay comentarios:
Publicar un comentario