ZEFI DARAKI [16.511] Poeta de Grecia

        

ZEFI DARAKI 

(1939)

Poeta nacida en Atenas, Grecia. Trabajó como bibliotecaria en la Biblioteca del Municipio de Atenas. Sus poemas han sido publicados en revistas griegas y extranjeras. Ha publicado 24 poemarios y 3 libros de narrativa. Libros suyos han sido traducidos al francés, inglés y búlgaro. En 2010 recibe el Premio Lambros Porfyras de la Academia de Atenas.

Selección de Dimitris Angelís y Virginia López Recio                                                                  Prólogo y traducción de Virginia López Recio  

http://www.omni-bus.com/n50/sites.google.com/

EN LA GUILLOTINA DE LOS SONIDOS

Niños de un paraíso degradado,

nuestros días desempleados

como gatas con erizado pelaje

Tras nosotros vosotros

Las bandas de poetas

Y nuestra melodía

abrigo hecho jirones no acepta

de ninguna “verdad” el xoana

en la guillotina de los sonidos

Porque Hendrix

puso fuego a su guitarra

Porque Owens

competía en las carreras de caballos

[VAMOS A DAR]

Vamos a dar

un paseo matinal

vamos a hablar

de hechos inexistentes

de hechos imprecisos

Se trata de personas que nos hemos imaginado

de palabras que nunca hemos dicho

Vamos a defender

el silencio más indefenso

encontrarnos con

los ojos que hicieron emigrar al cielo

vamos a besar

a cuantos podían amarnos

Vamos a insistir

en lo indeterminado de nuestro destino.

En la antología:

Moreno Jurado, J.A., Antología de la poesía griega: desde el siglo XI hasta nuestros días. [tr.by]: José Antonio Moreno Jurado. Madrid: Ediciones Clásicas, 1997. 818 p.

Zefi Daraki, Selected Poems, ((Translated from the Greek by Yannis Goumas)

NEITHER THE ERROR OF SILENCE

NOR THE DEPTH OF VOICE

…Neither the error of voice nor the depth of silence.

Only snow kept on falling upon the sea

until the waves’ blood froze.

Huddled under the lamplight,

hair clothing her all the way down,

and glowing with a childishness of yore. Though the years had passed

and the nightingales muddled their words like oldsters, she kept at it.

In the afternoon she’d read in this empty space,

the floorboards creaking old talk,

the faces mirrored and eternal,

deeds outlined on the windows

not cleaned for years.

She was sitting there,

her mind more bent on embellishing the morrow,

a calm, faint grace spreading shiver-like across her shoulders.

Neither the error of silence nor the depth of voice.

Only snow kept on falling upon the waves,

and her mouth shadowed with big secrets  dreadful secrets

shading her heart and brow.

That light of bygone days surfaced in waves

from inside out.

And the moment life touched it, it turned to dust.

STREET CROSSING

As if the room were a street crossing,

the door bursts open

and in comes that old girl

all wrinkles round her eyes

and stares at you laughing ironically for long.

And she keeps feeling her face and the wind rages around you.

You whisper to her to leave,

but she doesn’t hear nor budges, only gradually

the wrinkles vanish from her face

and she grows infinitely more beautiful, child-like,

a chrysanthemum that opens in the room.

And the walls blossom

and the furniture starts shifting

as she lowers and shyly fondles the heavens on her skirt.

And her eyes reek with a devilish innocence

and of a sudden she starts to shrivel again and grow ugly

and abruptly over you she closes

time’s black fan.

WHERE WERE YOU…

Where were you when I looked for you

and once I learnt, I passed a hand

over my clothes to feel my body, that blazing

dream of life in the mirrors of sleep.

But we don’t reveal the dream.

We save it.

And it makes us grow stealthily,

like a tree singing through its roots.

I invited people again. For you to be young.

Keep away, shadows.

Houses forgotten in the square

with vacant windows, odd clothes

discarded on the stairs.

A laugh creaked that a child’s wardrobe

should open. Now it’s after me

with the demands of an old fogy.

Room in a shambles, windows

pulled out, a poison-amassing

sun. Some are looking for the tree-laden

upper sky. Sirens wail

behind books, valuables and rags.

And the sole reader, my

dearest invalid, pressing his eyes

on me lest I should leave. We’ll all freeze to death,

we’ll be burnt.

What audacious flowers in the soil,

soil black and seasonless.

Everything spoke in secret.

I’ll remain with a dress hanging a thousand years

over my arm.

Whatever was to speak has spoken.

1. Απάντηση από Σπύρος Αραβανής

Δεν ξέρω πώς μεταφράζονται αυτά στα αγγλικά:

*Κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και των αντίστοιχων συντάξεων στον δημόσιο τομέα

*Ενσωμάτωση του 13ου και 14ου μισθού στο μισθό στον ιδιωτικό τομέα

*Μείωση στις υψηλές συντάξεις, με μικρές αυξητικές διορθώσεις στις πολύ χαμηλές συντάξεις

*Αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ

*Αύξηση του ορίου των απολύσεων

το σίγουρο είναι πως τέτοιες ώρες τα ποιήματα φαντάζουν τρύπια.

2. Απάντηση από Γιώργος Πατιός

Να προσθέσω απλώς πως οι Έλληνες επενδυτές έχουν υπερκεράσει τους αντίστοιχους Άραβες στην αγορά ακινήτων στο κέντρο του Λόνδίνου…

Και τουλάχιστον οι Άραβες έχουν πετρέλαιο, οι Έλληνες αναρωτιέμαι τι έχουν…

Τα ποιήματα δεν σου δίνουν (δυστυχώς) ψωμί να φας.Το πολύ πολύ να σε κάνουν (προς στιγμή) να ξεχάσεις την πείνα σου.Αν κι ούτε αυτό μπορούν να κάνουν πια…

3. Απάντηση από Παναγιώτης

Επιτέλους, έρχεται η εποχή όπου θα μπορούμε

να πούμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.

Έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,

“Τέτοια ποιήματα σού φτιάχνουμε εκατό την ώρα”

Γιατί τη μουσική δεν τη σκοτώνει η πειρατεία

την ποίηση δεν τη σκοτώνει η πειρατεία

την τέχνη τη σκοτώνει ο μισθός

- που δε φτάνει για όλους -

μα αν χάσει την αξία του

ο μισθός

θα χάσει την αξία του

το ποίημα;

Μάκια μάκια

στα θλιμμένα σας μουτράκια!