STELA SOURAFI
Stella Sourafi nacida en Atenas en 1975, estudió Literatura Clásica en la Universidad Nacional de Atenas.
Su poesía nos lleva a la antigua Grecia, ya que utiliza extensamente palabras que han caído en desuso. Sin embargo es característica de los juegos de palabras de gran éxito.
Βροχή
Τράβηξα το μονοπάτι που μου υπέδειξαν
"Βάδισε", μου είπαν, "και μην κοιτάξεις πίσω
όσο κι αν η βροχή σού ολισθαίνει προτρεπτικά το βήμα"!
Προχώρησα την προκαθορισμένη πορεία της Μοίρας,
κρατώντας Την στ’ αριστερά . . . προστάτη και συνοδοιπόρο.
Κάτω από μια ομπρέλα φύλαξα επτασφράγιστο το ένστικτο ως μυστικό
και ό, τι συγκρατούσε το κάθ’ απωθημένο,
μέχρι τη στιγμή της απόλυτης εγκατάλειψης,
μέχρι την ώρα που οι αστραπές καταίγισαν επάνω μου οργή!
Περπάτησα τα λασποτόπια που βαλτώσανε
στο δάκρυ της τεθλιμμένης μπόρας.
Έλιωσα τις σόλες μου σε κακοτράχαλα όνειρα!
Τράβηξα καταμεσής το δρόμο της κι έκανα όπως είπαν!
Το πισωκοίταγμα μια στήλη άλατος θα έχτιζε
ψυχρότερη από μάρμαρο!
Στο τέλος του δρόμου που ακόμα δεν διένυσα ολάκερο . . .
η ομίχλη ξυφαίνεται με φως.
Ίσως η εξιλέωση να ’ρθει μέσα σ’ επτά ουράνια χρώματα!
Lluvia
Tomé el sendero que me enseñaron
“Anda”, me dijeron, ¡“y no mires atrás
por más que la lluvia te deslice incentivamente el paso”!
Seguí la ruta predestinada de la Fortuna,
teniéndola por la izquierda… protectora y compañera de viaje.
Bajo un paraguas protegí el instinto como un secreto bien guardado
y todo lo que contenía reprimido,
hasta el momento del abandono total,
hasta la hora en que los relámpagos ¡tormentan ira sobre mí!
Anduve las ciénagas que se empantanaron
en la lágrima del chubasco entristecido.
¡Desgasté mis suelas en sueños llenos de baches!
¡Fui hacia el medio de la calle e hice como dijeron!
¡Mirar atrás erigiría una estatua de sal
más fría que el mármol!
Al final de la calle que todavía no he atravesado entero…
la niebla con luz se entreteje.
¡Quizá la expiación llegue dentro de siete colores celestiales!
Η ετυμολόγηση του ανομολόγητου
Απόψε ετυμολόγησα με λέξεις τη ζωή μου!
Άρχισα απ’ το «σκέπτομαι» κι έμαθα πως «υπάρχω» . . .
Σκληρή διαπίστωση απλά να υπάρχεις . . .
Έπειτα . . . ανατομία έκανα στην εμπειρία
μα είδα μετά λύπης μου πως ήταν άπειρη,
στης απεραντοσύνης της το άσυλο αφημένη!
Προχώρησα σε ενδοσκόπηση . . .
Κι εκεί που ιχνηλατούσα . . . να σου το βίωμα!
Ερεύνησα τις ρίζες του, την απαρχή του . . .
Περπάτησα ακόμα και τ’ απόκρυφα λαγούμια του!
Άκρη δε βρήκα! Βίος αβίωτος,
γεμάτος από δούναι . . . έλλειπε το λαβείν!
Από τη μια τα «πρέπει» του εγκλωβισμού!
Από την άλλη η «εθελούσια επανάσταση»!
Πώς να συγκρατηθεί η ψυχή. . . ακέραια να μείνει;
Πώς να ισορροπήσει αλώβητη σε «γη και ουρανό»!
Προσέγγισα «συν» την «ουσία» βήμα – βήμα . . .
Σ’ εκείνη τη συνεύρεση την αμοιβαία – όπως προκύπτει
αβίαστα στην πιο καλή εκδοχή της –προσέκρουσα!
Σκόνταψα πάνω στον απαγορευμένο της καρπό!
Δύστοκο το συμπέρασμα . . . αβυσσαλέο!!!
Η ετυμολογία τελικά μια ψυχοφθόρα τάση !
Την επιβάλλει η αδηφάγος περιέργεια
που ’χει συνεταίρο το όνειρο και ψάχνει ουτοπίες!!!
Απόψε αποπειράθηκα να δω το αναπάντητο κατάματα . . .
Κι αυτό που εισέπραξα . . . . . .
η "ετυμολόγησή μου"!
Etimologizando lo impronunciable
¡Esta noche he etimologizado mi vida con palabras!
Empecé desde el “pienso” y aprendí que “existo”…
Que solamente existas comprobación dura…
Luego… anatomía hice en la experiencia
mas con tristeza vi que inexperta era,
¡abandonada en el asilo de su eternidad!
Seguí realizando una endoscopia…
Y mientras seguía las huellas… ¡allí está la vital experiencia!
Investigué las raíces, su albor…
¡Caminé también sus madrigueras ocultas!
¡No entendí nada! Vida insoportable,
Llena de dar… ¡sin recibir!
¡Por una parte las “necesidades” del encierro!
¡Por la otra la “revolución voluntaria”!
¿Cómo se contiene el alma… para quedar intacta?
¡Cómo se equilibra ilesa en “tierra y cielo”!
Paso a paso acerqué al “cum” la “unión”…
¡Contra aquella comunión mutua – como resulta
con fluidez en su mejor versión – choqué!
¡Tropecé sobre su fruta prohibida!
¡Distocia en la conclusión… abismo!!!
¡Pues la etimología una vocación que cansa el alma!
¡Impuesta por la curiosidad codiciosa
que tiene por socio el sueño que utopías busca!!!
Esta noche he tratado de mirar lo incontestable a los ojos…
Y lo que cobré…
¡mi “etimologizar”!
Το ημερολόγιο της βροχής . . .
Βρέχει . . . για τρίτη μέρα σήμερα. . .
μα διαφορετικά από τις άλλες.
Άλλος ο ήχος. . . άλλος ο ψίθυρος!
Κι έτσι όπως πέφτουν πάνω στο τζάμι
καυτές οι ανάσες της βροχής, οι υδρατμοί
διαγράφουν ηδυπαθές, αγαπημένο πρόσωπό.
Οι στάλες της υγραίνουν τα μάτια του
Και διαχέουν όλη τη δύναμη του ανελέητου φωτός!
Το πιο ουσιώδες . . . το χαμόγελο - που παραμένει
σαρκώδες , βρόχινα γλυφό - και αναλλοίωτο!
Αυτό διατηρεί την οπτασία κραταιή . . . μαστιγοφόρα!
Μόνο πρόσωπο . . .
Σώμα ανύπαρκτο . . .
Λείπουν τα χέρια της αγκαλιάς.
το περιτύλιγμα της προσφοράς σε χάδι.
Λείπει το πλατύ στέρνο, ο βωμός του φλογερού πάθους
που θυσίαζε στην πυρά συσπάσεις διακεκομμένης ηδονής,
που εκθρόνιζε παλμούς στην αιμοφόρα φλέβα.
Λείπουν οι δυνατοί μηροί που με ομηρία έσφιγγαν
σε πολιορκητικό κλοιό την κάθε αντίσταση του «είναι».
Λείπει η αινιγματική του ολότητα . . .
Σβήνει το ανεκπλήρωτο . . . μένει ημιτελές πάνω στο τζάμι.
Ψυχρό γυαλί, υγρή βροχή, άυλο πρόσωπο μισεύουν.
Βρέχει ακόμα . . . Μα, τι μ’ αυτό ;
Η μνήμη μια ακόμα γεννηφόρος τυραννία της ανάμνησης!
El diario de la lluvia
Llueve… ya van hoy tres días…
mas de modo distinto que antes.
¡Un sonido distinto… un susurro distinto!
Y como caen sobre el vidrio
calientes los alientos de la lluvia, los vapores
trazan cara hedonista, querida.
Sus gotas inundan sus ojos
¡Y difunden toda la fuerza de la luz desalmada!
¡Lo más esencial… la sonrisa – que permanece
carnosa, lluviosamente salobre – e inalterada!
¡Esto mantiene el aspecto recio…flagelado!
Sólo cara…
Cuerpo inexistente…
Faltan las manos del abrazo
el envoltorio del ofrecimiento en caricias.
Falta el pecho ancho, el altar de la pasión ardiente
que sacrificaba en la hoguera contracciones del placer interrumpido,
que destronaba pulsaciones en la vena sanguínea.
Faltan los muslos fuertes los cuales como rehenes desplegaban
el asedio de cada resistencia del “ser”.
Falta la entidad enigmática…
Se borra lo insaciable… queda incompleto sobre el vidrio.
Cristal frío, lluvia húmeda, cara impalpable migran.
Sigue lloviendo… Bueno, ¿y qué?
¡La memoria otra tiranía engendradora del recuerdo!
*Traducción de Natasa Lambrou
http://traducciones.lagallaciencia.com/2017/03/stela-sourafi.html#more
-
No hay comentarios:
Publicar un comentario