Nikólaos G. Lykomitros
Nació en Atenas, Grecia en 1977. Estudió Filología Inglesa y llevó a cabo cursos de doctorado (en la modalidad de traducción) en la Universidad de Atenas. Algunos de sus poemas han sido editados en revistas literarias griegas.
Publica en su blog, http://the-sound-of-loss.blogspot.com/, nuevos poemas y ha escrito una obra de teatro titulada Dead End: Μητροπολιτικό Ψυχόδραμα σε Τρεις Πράξεις. Rastreadores del fin (Ιχνηλάτες του τέλους, Atenas, Ekdosis Gabrielides, 2010) es su primer libro.
El fanzine Arial 9 (2001-2002), editado en Santa Cruz de Tenerife por el poeta e historiador Secundino E. Darias García, publicó la traducción que Domínguez Parra hizo de tres poemas: ("Parte de tormenta", "Cuarentena" y "En un cordón de fuego").
El suplemento "El perseguidor", del Diario de Avisos, a su vez, publicó su traducción de cinco poemas (los tres que se mencionan anteriormente, además de "Sentencia" y "Un año después"). Todos ellos forman parte de este libro.
Poesía y traducción: Mario Domínguez Parra
Tres poemas de Rastreadores del fin
(Ediciones Idea, 2011; ed. bilingüe)
LA CRUCIFIXIÓN
Llevo una corona de alambres en la cabeza.
Estoy desnudo de arriba abajo.
De mis ojos se derraman lágrimas rojas.
La gente me escupe y me maldice.
Soy, como ves, el perfecto chivo expiatorio.
La coartada perfecta para todos aquéllos
que decidieron mi sentencia.
Ninguna compasión, ira por todas partes.
Clavos agujerean todo mi cuerpo
y ellos ríen y celebran.
No puedo resistirme.
Agonizo frente «a la locura de la multitud»
que se deleita en el perfume de la muerte.
Beben de mi sangre y lamen mis heridas,
porque saben que nada tienen que temer.
Para mí no habrá vuelta atrás.
LA ARAÑA
Las dudas, los miedos y los fracasos
se apartan súbitamente
en un perpetuo juego sin reglas.
Lo único seguro es que habrá
un ganador y muchos perdedores.
La espera, la impaciencia y la lucha
aumentan sin precedentes
puesto que nadie sabe qué le ocurrirá.
Lo único que pueden hacer
es esperar pacientemente su turno.
Los celos, las hostilidades y las delaciones
crecen a un ritmo increíble,
mientras todos hablan de forma conspiratoria
y sospechan unos de otros
sin arrepentirse de sus errores.
La poesía urde su malla.
Los límites se estrechan.
LA AFRODITA ROJA SE SUMERGE
Las sombras giran despacio.
Ostentan vinyl y siluetas fluorescentes.
Se hablan al oído
y se burlan una de otra.
Apenas ríen y hablan un griego fragmentario.
Fuman ahítas y esperan su turno.
En su mirada conviven el cinismo,
la melancolía y la renuncia.
Ofrecen su carne a cometas y sanguijuelas,
basta con que los requisitos se cumplan.
Al pasar seis meses
se trasladarán a otra torre.
Ν.Γ. ΛΥΚΟΜΗΤΡΟΣ
http://the-sound-of-loss.blogspot.com/
Τρία ποιήματα από Ιχνηλάτες του τέλους
Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ
Στο κεφάλι φορώ συρμάτινο στεφάνι
Είμαι γυμνός από πάνω ως κάτω.
Απʼ τα μάτια μου στάζουν κόκκινα δάκρυα.
Οι άνθρωποι με φτύνουν και με καταριούνται.
Είμαι, βλέπεις, ο ιδανικός αποδιοπομπαίος τράγος.
Το τέλειο άλλοθι για όλους αυτούς
που αποφάσισαν την καταδίκη μου.
Κανένας οίκτος, παντού χολή.
Καρφιά τρυπούν όλο μου το σώμα
κι αυτοί γελούν και γιορτάζουν.
Δεν μπορώ νʼ αντισταθώ.
Ψυχορραγώ μπροστά «στη μανία του πλήθους»
που ηδονίζεται στη μυρωδιά του θανάτου.
Πίνουν το αίμα μου και γλείφουν τις πληγές,
γιατί ξέρουν πως δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Για μένα επιστροφή δε θα υπάρξει.
ΗΑΡΑΧΝΗ
Οι δισταγμοί, οι φόβοι και οι αποτυχίες
παραμερίζονται αναπάντεχα
σʼ ένα αέναο παιχνίδι χωρίς κανόνες.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει
ένας νικητής και πολλοί ηττημένοι.
Η προσμονή, η απελπισία και η αγωνία
μεγεθύνονται χωρίς προηγούμενο
αφού κανείς δε γνωρίζει τι θα του συμβεί.
Το μόνο που μπορεί να κάνει
είναι να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του.
Οι ζήλιες, οι έχθρες και οι αλληλοκατηγορίες
αυξάνονται με απίστευτο ρυθμό,
καθώς οι πάντες μιλούν συνωμοτικά
και υποπτεύονται ο ένας τον άλλο
χωρίς να μετανιώνουν για τα λάθη τους.
Η ποίηση υφαίνει τον ιστό της.
Τα περιθώρια στενεύουν.
Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ
Οι σκιές περιστρέφονται αργά.
Έχουν vinyl και φωσφοριζέ περίγραμμα.
Συνομιλούν μεταξύ τους ψιθυριστά
και περιπαίζουν η μια την άλλη.
Γελούν σπάνια και μιλούν σπαστά ελληνικά.
Καπνίζουν βαριεστημένα και περιμένουν τη σειρά τους.
Στο βλέμμα τους συνυπάρχουν ο κυνισμός,
η μελαγχολία και η εγκαρτέρηση.
Προσφέρουν τη σάρκα τους σε κομήτες και βδέλλες,
αρκεί να τηρούνται οι προϋποθέσεις.
Όταν περάσουν έξι μήνες
θα μεταφερθούν σε άλλο πύργο.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario