GUILLAUME VAN DER GRAFT [13.342]

Guillaume van der Graft

Nació: 15-08-1920 

Fallecido: 21-11-2010 

Holanda

Seudónimo (s): Guillaume van der Graft es el seudónimo de Wilhelmus (Willem) Barnard. 

Poesía:

In Exilio (1946)

Achterstand (1946)

Poëzie in practijk (1948)

Kerstgroet voor het leger (1950)

Mythologisch (1950)

Ballade van de heldere nacht (kerstgroet, voor het leger (1950)

Landarbeid (1951)

In memoriam M. Nijhoff. Twee gedichten (bibliofiel, 125 ex.) (1953)

Boven de watersnood van het begin (1953)

Vogels en Vissen (1954)

Woorden van Brood (1956)

De maan over het eiland (1957)

Het Landvolk. Oosterbeekse gedichten (met JW Schulte Nordholt, Jan Wit, Muus Jacobse en Ad den Besten) (1958)

Het oude land (1958)

De adem van het jaar (1959)

Overzee (1961)

Gedichten (bloemlezing) (1961)

Een stadsmens (1961)

Een keuze uit zijn gedichten (1964)

Na veertig (1973)

Oude en nieuwe gedichten (1975)

Veldboeket als bloemlezing (door Lenze L. Bouwers) (1979)

Verzamelde gedichten (2 delen) (1982)

Op zoek naar leven (1982)

Winter en later (1984)

Verzamelde gedichten (1985)

Verzamelde liederen (1986)

Ter gedachtenis (1987)

Tegen de bosrand (1988)

Over de brug. Gedichten over Nijmegen (nieuwjaarsgeschenk) (1989)

Niettegenstaande de tijd (1990)

Geloof, vertrouwen (1991)

De hondewacht (1993)

Wat heeft Cecilia gezien? (1994)

De kiezels van Klein Duimpje (1995)

Onbereikbaar nabij (1996)

Mythologisch. Gedichten, oud, nieuw en herzien (1997)

Een ongedurige dageraad (1999)

Uw naam is met wijn geschreven (1999)

De weg van de wind, gedichten korter dan een sonnet (2001)

Lijfeigen - Liefdespoëzie 1942-2002 (2003)

Oevertaal (2004)

Praten tegen langzaam water. Gedichten 1942-2007 (met CD) (2007)

La tercera verdad

Tan sólo los poetas dicen la verdad

realmente indomable, conforme a sus medidas

y que se moriría en los moldes centenarios.

Los poetas esos hipocondríacos

anarquistas del gozo y la alegría

que destruyen los muros

por el lenguaje alzados hacen del mundo

un ventanal que da al negro universo

y desde esta su vista

los árboles se encogen hasta el punto

de volverse semillas en la lengua del viento

las estrellas se ensanchan como estanques

los hombres se hacen bancos

de pececillos transparentes

             las zorras tienen sus guaridas

y corren de un lado para otro por mis ojos.

Los poetas desmienten la lengua desmontándola

y hacen logaritmos

de las cosas aisladas

sus extraños recursos nos encantan

pero quien no se rinde lo paga con tormentos.

No, los poetas hacen comparecer al mar

que está escondido en todas partes

y hacen inundar las casas

y desbordar las bodegas

de lo conquistado hace ya tiempo,

lo que más les gusta es convocar

la marea alta hasta que la verdad

llegue a los labios de todos.

Y entonces puede

que para escapar también a esta verdad

se apronte una fósil mentira

que se vuelva a ablandar como légamo y flores

cuando se la pisa con los pies descalzos

y que llamamos

la tercera verdad por cierto orden.

Guillaume van der Graft, incluido en Antología de la poesía neerlandesa moderna (Ediciones Saturno, Barcelona, 1971, selecc. y trad. de Francisco Carrasquer).

Wij speelden op het strand

Wij speelden op het strand, wij waren 

van voor de oorlog en de zee 

was toen nog een uitgestrekte vrede. 

Hij had iets behouden van dat voormalige 

of het niet ophield, of het niet afliep 

of het nooit uitlopen zou 

op een landinwaarts dat zich uitrekt 

achter ons om 

tot het de zee weer tegenkomt. 

uit: 'Vrede is eten met muziek', 2005. 

Van Lieverleed

Al wat voorbij is 

en nooit voorbij 

niet meer van mij is 

voorgoed voor mij 

van lieverlede 

zal het weer komen 

een schijn van vrede 

over de bomen 

van lieverlei 

als het weer mei is 

maar niet voor mij. 

uit: 'De weg van de wind', 2001 

De tijd weet van niets

Oud worden is niet moeiijk, 

het is onmogelijk, men blijft 

het nadenkende kind, de popelende 

minnaar, de man, de beschaamde vader, 

maar steeds meer afgedane tijd begraaft zich 

in huid en lijf en leden tot 

alles is eengeworden met de dagen 

die zijn voorbijgegaan. Men sterft vanzelf. 

uit: 'Mythologisch. Gedichten, oud, nieuw en herzien', 1997 

Darlington

Vijf jaar is Renee. Ze gelooft in kabouters. 

Ze stuurt mij een briefkaart omdat ik op reis ben. 

Ze ruimde de bladeren in de tuin. 

Wanneer de winter voorbij is, de zomer 

gekomen als tweemaal twee is vier 

wie zal haar verzekeren dat wij leven? 

Wij worden niet ouder dan kabouters. 

Wij sterven zo ongemerkt als dwergen 

aan bomen van kennis, een volk vol ernst. 

Uit: Gedichten, 1961. 

herfstmiddag

Nu het stortregent 

en ieder ding verdwijnt, 

in 't overwegend en onbelijnd 

geweld van overvloed, 

wordt mij bewuster 

wat ik geloven moet: 

men kan geruster 

zijn als de ramp losbreekt 

over het leven, 

dan waar de lamp verbleekt 

in angst en beven, 

want in de overmacht 

van 't reppend oerbegin 

zet God weer onverwacht 

herscheppend in. 

Schrijvenderwijs

Schrijvenderwijs was ik ingeslapen, 

schrijvenderwijs werd ik wakker bij nacht 

omdat er woorden stonden te blaten 

onder het open raam waar ik lag. 

Wie had hen daar bijeengedreven, 

was het de honger of was het de wind? 

Ze stonden in een beginnende regen 

doodstil te kleumen op het grind. 

Toen heb ik ze mee naar boven genomen, 

de grote ruit van de spiegel besloeg. 

Ik had voordien nooit geweten hoe men 

woorden halfslapend naar boven droeg. 

Maar 's morgens vroeg toen ik ontwaakte 

waren ze weg en de deur stond los. 

De zon scheen hoog en droog, er zaten 

vogels te lachen in het bos.