viernes, 8 de agosto de 2014

CRISTINA FERREIRO REAL [12.749]



Cristina Ferreiro Real

(Lugo, 1983) 
Sus poemas y relatos han sido publicados en volúmenes colectivos, antologías de poesía gallega y en revistas como Dorna, Infoxove, Alameda, Tong el Sobre, etc. Ha obtenido diversos premios por sus obras narrativas y poéticas, así como becas para producción artística en el campo de la literatura y del videoarte. 
Ha publicado los poemarios Desequilibras e caer (Editorial Bubela, 2009) y Abecedario Póstumo (Espiral Maior, 2013).





Irrupción (2009, inédito)
[Proxecto realizado co artista plástico Iván Izquierdo] 






(RECUERDO)

querremos sólo la luz en el centro
reconstruir mapas poéticos
caminar en los bordes
y
re-comunicarnos

-quizá tampoco existan las tropas enemigas, ¡pero es tan importante la supervivencia!
-la venganza es lo más humano posible, la Historia está cortada por un horizonte, el texto no llega a los destinatarios
-esta vez no hay derrotas, daremos a luz hombres nuevos, a pesar de las máquinas, a pesar de que ningún espacio parezca posible, a pesar de que el lenguaje esté deshidratado

cuando llegues al acantilado no recordarás nada
no conocerás la sucesión real de los acontecimientos
FUNDARÉ UNA DINASTÍA SALVAJE
serás único e irrepetible, haré de ti una divinidad para todos los hijos que produzca

en cualquier caso, es imposible desterritorializarse

(cantan las cornetas
el horizonte está ya muy cerca)





Derramaba flores para el silencio. Había plantado todo el azufre y todo el arroz del mundo en una maceta. Por eso es arenada. Y que todo cuanto sabe hace de ella una porción digna para exprimirse.
Y sin embargo, le quitarán los ojos, los verbos, se derramará por los techos, ocuparán su lugar en el texto, le meterán aspas por el coño hasta que sangre toda la vida,
y yo no sé cómo podría abrazarla.

Y por encima de mi continuarán los brazos del que persigue el verso, los brazos umbilicales de los que persiguen los hechos; pero si vacío el armario dónde esconderé el drama,
dónde la esconderé a ella, que no sabe hacia dónde mirar,
y no comprende tampoco cómo pudo dejar que todo esto se le cayera encima,
que todo el texto la sobreviniera, cómo consintió que le ataran

las manos y el pecado,

los delirios que anegarán la historia     (que se deja anegar).

Por eso tendrá que correr por los caminos, pisando siempre la misma tierra, agua que corta y yo plantaré arroz en su pelo, para que no le haga daño su cuerpo,


para que no le importe no tener ya ojos

y algún día
le derramarán la voz por los techos


por eso es       LA ARENADA




Arrastraba palabras hasta el invierno. Paría hijos extraterrestres con todo el amor del mundo en satélites y color-lejía. Y todo su pulmón llora cataratas desde el tejado. Por eso es arteria.
Y sin embargo, sacrificarán su nombre de liana resbaladiza, le clavarán en la espalda venganzas por darles la vida, incendiarán su casa, el polvo y las vigas, barrerán el suelo con su piel quemada por todas partes,
y yo no sé dónde podría esconderla.

[porque todo se parece tanto a ella]


Desangraba flores para el silencio. Partía las cataratas por la mitad para no pasar hambre a horas exactas. Por eso desangró la vida en los campos y plantó arroz en los áticos de los armarios a altas horas de la madrugada.       Ella.
Que ya no entiende la voz ni el dictado, no sabe cómo se dejó romper por los meridianos,
y no reconocerá jamas tanto drama.

Le sacrificarán las manos y el pecado          después a mi me segarán la córnea.


Ahora la desbordan,
porque todo se parece tanto a ella,
[tan lastimosamente a ella]
que ahora se despierta en otros tiempos verbales, y ni si quiera sabe a dónde mirar,
ahora que ha terminado su reino.


Y únicamente           ella.


Desgarraba flores para el silencio.
Dejó que se inundasen los textos.


Por eso es      palabra ARTERIA




Selección de Irrupción
Desequilibras e caer (Editorial Bubela, 2009)

A partir desta liña ela olvida os dicionarios. Envasa libros ao baleiro, desfollados. A partir de aquí, ela cólgase dos versos. Erixe unha casa para que habites dentro, para que habites de costado. A parte de atrás dos teus ollos é un abismo de poemas. As túas verdades metafísicas esganan os seus significados.

A partir desta liña ela olvida as palabras,
os dicionarios, as noites de vixilia
e os paxaros.
E ela perde os sentidos,
as carreteras, as noites de sono e os motivos:
a parte de fóra do seu corpo invéntase a si mesma.
A partir de ti,
ela perde a fala.
Os semáforos:
olvida as datas e a partir de aquí
ela
crea o escenario:


ti falas os teus soños
dentro dunha película de cine mudo






Adormezo pensando nun texto anegado por algunha substancia da memoria. Parece que afogou o bosco. Parece que os soños novelados nunca chegaron a ser escritos. (*1)
Desfollo libros.
Énchese un charco. E algo hai que parece decidir que nada disto me pertence.
Dubido-levito-dubido-levito.
Deberías saber que de nena soñaba que perdía os dentes.
O corpo despréndese, divídese en partes, afogo nos meus delirios.
Deberías saber que soñaba con guerras e incendios.

desfollo libros.
arde o charco. (*2)

despois de escribir isto libero un poema que viaxou durante días.
un poema que se cruzou con outros poemas.
unha páxina tocada por outra man, dobrada por outra man.
e eu persigo os rastros: debuxo cos dedos nos versos.
[deberias saber que conto as veces que les esta páxina]


(*1)
Agardaba ingrávida a esculca alén do abismo da raizame: como unha
orde disparoulle un verbo ao tempo: e foi o volcán do ser : e foi fin e
inicio: preñou o baleiro de voz: a través do útero da luz emerxeu o
verso: todo o ser aquí, agora, nesta noite, foi eterno ata a amencida.
[Xulio Cid Neira]

(*2) B.S.O. : Patterns in the ivy II







olvidei un poema que soñara
hai días sen tempo nin para fregar os dentes

Lembrei unha noite que despertei chorando, abrazada a tentáculos que me abrazaban.
Aínda a palabra pronunciada esvara pola miña espalda. Pero a memoria é unha desfiguración
inexacta.

Hoxe o ceo non existía. As casas non tiñan tellados.
Podería ser un mes sen nome; viúvo.

Leo as túas cartas e peino moito o cabelo, as tardes de costado, as partes imprevistas.
Dixerirte complícase. Por iso agora devoro espacios de versos rotos.

tiñan as ramas o movemento exacto do sexo
os arpexos da loucura
e nas follas, verde aniñando aínda as lembranzas de ter sido vistas
por outros ollos.

A parte estéril dos meus ósos di que me sobordan os sentidos.
E olvido os poemas que soñara.





Selección de Desequilibras e caer
Visitando o Verso (2008)



Sinto tanto que non esteamos máis preto, porque che recitaría de memoria este verso:
                                   recitaría cada parte do teu corpo e seriamos capaces de elevarnos                                    escribindo nas paredes

[elevar manicomios pintando palabras nas paredes e no teito
tocando unha de Brouwer]

contémplame así,
tan imperfectísima e estou aquí por casualidade
e tocamos todo porque as mans son tan necesarias
estás a piques de tocar este verso e a min sábesme ben
sábesme ben
tocando unha de Brouwer
0 comentarios 
Selección de Visitando o Verso
Ansiedade e Planetas (2008)
Circunstancial
este eu poemático que me obriga
a amontoar as sobras desa hora calquera,
                                                               medianoite,
por marcar algún cambio na escandalosa proporción do noxo.
                                                    (non é que prefira desesperar as tripas
                                                                  desesperando a transparencia)

O que se inunda entre ti e nós é un mordisco a silencios,
pero aínda quero pendurarme dos teus ollos
para lamber os restos.

O que mato entre min e nós é a boca do adverbio,
pero xa non inventamos dicionarios da cópula
na cúpula do vento.

O mesmo leitmotiv en todas as cantigas.
Distamos todo o espacio que hai
entre ansiedade


e


planetas.
0 comentarios 
Selección de Ansiedade e Planetas
A extinción dos harmónicos (2006)
a extinción dos harmónicos antre os beizos
logo os vértices incendiados nos adentros
alado aluado meu contraforte
allea bailo en lava labio

as eirugas polos arrabaldos dos morfemas
erixirnos refractarios logo os dedos
aluado alado en contrapunto
allea en lava lábil bailo

as arelas alagan as cesuras
logo as pontes as fontes en triángulo
contradanza aluada meu alado
labio en lava allea bailo






sei perfectamente
a gramática da túa boca non é
un paxaro inmóbil

                 a mestura da demencia coa ansiedade
                 é a nosa edificación noscentrista
                 (nos centros dos corpos calquera orixe
                                                          nas horas de saliva






(Do libro Abecedario póstumo. XII Premio de poesía Fiz Vergara Vilariño. Editado por Espiral Maior. 2013)



Trazamos círculos
concéntricos
alrededor de la historia.
Como si estuviésemos
suspendidos
donde el equilibrio.
Somos un paño frío
alrededor de la historia.
Una descarga efímera
de palabras tristes
y absurdas.
Trazamos círculos
concéntricos
ahora que estamos seguros
del silencio.
Vemos muerte, ceniza,
indiferencia cíclica
cruzando aduanas de tiempo escaso.
Vemos
ciudades tristes, perros
apareándose en el centro exacto
de este país pequeño.
Trazamos círculos
concéntricos
y nada de esto dejará rastro
en la memoria 
de nadie.

Abededario póstumo
Edicións Espiral Maior, A Coruña, 2013
Versión de Andrés Vara




Trazamos círculos
concéntricos
arredor da historia.
Coma se estivésemos
suspendidos
onde o equilibrio.
Somos un pano frío
arredor da historia.
Unha descarga efémera
de palabras tristes
e absurdas.
Trazamos círculos
concéntricos
agora que estamos seguros
do silencio.
Vemos morte, borralla,
indiferenza cíclica
cruzando alfándegas de tempo escaso.
Vemos
cidades tristes, cans
apareándose no centro exacto
deste país pequeno.
Trazamos círculos
concéntricos
e nada disto deixará vestixio
na memoria
de ninguén.






Non nevará
sobre as árbores de inverno.
Esta dor de brazos
e tanta absurdez
cumulándose nas rúas.

Mentres a luz tenue

de tungsteno
rabuñarás a parede
alongando os días.

Non nevará
no lugar onde onde nos crecen
mazairas no cabelo.




De onde veñen os estorniños
e esta humidade de por dentro,
ónde a gramática triste
e esta liturxia do concepto.

Ónde facer o amor
nesta cidade de luto extasiado.
Ónde nos atoparemos
se é que nos atopamos.
De ónde veñen os calambres,
esta grima,
o noxo brutal de habitar en formol
en postura extrema

é difícil?





SOMOS
tan só
aparencia do estatismo,
atlas da derruba.
Ti canta,
escarvando
con hostilidade
esta pel dura
e difícil.





NON  perseguirás o meu rostro
nin o rastro desta voz quebrada.
Serei torsión    afogo    esquezo
un nome detido a contraluz,
abecedario póstumo
da carencia
con todas as letras
do drama.






FLASHBACK

I

durmo a medias
meto o dedo no café (*1)
suando motivos

as pombas
na miña man esquerda
reprodúcense.



II

este poema remata no inicio das túas mans
o desquilibrio escapado en ti

(o desequilibrio era unha pomba
e ti (*2) o desequilibrio
 granulado)



III

que este texto sexa unha cadeira dobregada (*3)
ou o poder bipartito
do bafo
das mans marcadas na mesa
ou o sensentido das carreteras
e esta
esta que sexa a hora de chopin
eterno(*4)interludio
dos camiños

que sexa isto dioivo
e que sexa no teu costado
para que te inclines
en papeis acartonados

pero o ceo non é nube
o ceo tiña dentro
clítoris descalzos(*5)
....extraviados
e un faiado.


*1: flashback I
*2 : flashback II
3*:   flashback III
4* :  flashback IV
*5:  flashbackV

(De: Desequilibras e caer)






DOROTHY TAMPOUCO ESTABA ALÍ: TEORÍA DA CASA


I

No fondo da escena  limpabamos a auga e furgabamos nas
caixas buscando peixes mortos,
cos ollos saídos en postura de agardar nada.A luz non era
suficiente.
Despois o frío de nove invernos entrou nos laboratorios e nas 
casas de contrabando,
con violacións de morada, violacións demoradas,
escenarios acantilados, soldados derretidos,
cabalos correndo cara Java,
area nos zapatos.



II

Poderíamos estar en suspensión.
Dentro da casa hai auga xeada e os seus habitantes teñen pés-patín.
Dentro da casa hai auga.
Fora da casa, isto.
A casa está en suspensión.

(De la obra colectiva: Sentimentalismo.Antoloxía de refrencia .Etapa de fundación.Editorial Bubela)




No hay comentarios:

Publicar un comentario