YORGOS KALOSÓIS [10.910]

YORGOS KALOSÓIS 

El poeta chipriota Yorgos Kalosóis (Nicosia, CHIPRE  1963) estudió filología y es profesor de enseñanzas medias. 

Es autor de los libros:

Metamorfosis («Μεταμορφώσεις», Λευκωσία, 1992, Segundo premio estatal otorgado por el Ministerio de Educación y Cultura de Chipre a un primer libro de      poemas);

Primer intento de asesinato de Makarios («Πρώτη δολοφονική απόπειρα κατά του Μακαρίου», Λευκωσία, 1998).

El mundo inverso («Ο ανάποδος κόσμος», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2000,      Premio Nacional de Literatura 2000, Ministerio de Educación y Cultura de Chipre).

Corrimiento de tierras («Η μετατόπιση της γης», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2005).

La conjugación del verbo («Η κλίση του ρήματος», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα, 2009, Premio Nacional de Literatura 2009, Ministerio de Educación y Cultura de      Chipre).

La lección de la síntesis («Το μάθημα της περίληψης», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα, 2011).

Las garras del gallo («Τα νύχια του κόκορα», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Αθήνα, 2013).

Ver más traducciones blog:
http://logotejnikimetafrasi.wordpress.com/

  

Traducción y nota bio-bibliográfica: Mario Domínguez Parra

LA PARED

Mis padres me dieron

las piedras húmedas

de las grutas

y no puedes distinguir por

qué lado exacto están húmedas

y un anillo de ónice del

abuelo artesanía con la

letra delta

muchas veces fueron las que dije

no puedo

con el no puedo construí

y arruiné mundos

mis maestros

tienen que responderme

cuándo temiste a la muerte

después de que deviniese vocablo o antes

mis padres me dieron

las piedras

como si dijéramos las espaldas

para poner un soporte un andamio

un contrafuerte sobre la pared

libros viejos que enmohecieron

ediciones de Leipzig

para abrirlas como escudos

para con escudos emparedar la pared

para que los enemigos digan «los que

tengan a alguien que tomara la

decisión de enterrarse dónde exactamente

en la pared tan sólo

para asustarse

por su causa nuestro miedo es

satisfactorio»

Con las piedras que me dieron

construí una pared todo lo que uno

puede imaginar se utilizaron

naranjales

ancianas que recolectaban con o sin

mandiles y las altas ataduras

se mezclaron y derribaron

para erigir la pared

todo se trituró el bebé

en el carrito el motociclista

sin casco

el cadáver que permanece en el

hielo y espera ser resucitado

y el pan la margarita la

barra de pan en lo alto encima encima

se colocó para tener

qué comer en caso de necesidad

sobre él también unos y

otros

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ

Οι γονείς μου μου έδωσαν

τις πέτρες υγρές

των σπηλαίων

που δεν μπορείς να πεις από

ποιο σημείο ακριβώς υγραίνονται

κι ένα δαχτυλίδι με όνυχα του

παππού χειροτέχνημα με το

γράμμα δέλτα

πολλές φορές ήταν που είπα

δεν μπορώ

με το δεν μπορώ έχτισα και

χάλασα κόσμους

οι δάσκαλοί μου

πρέπει να μου απαντήσουν

πότε φοβήθηκες το θάνατο

μετά που έγινε λέξη ή πριν

οι γονείς μου μου έδωσαν

τις πέτρες

σαν να λέμε τις πλάτες

για να βάλω στήριγμα αντιστύλι

αντέρεισμα στο τείχος

βιβλία παλιά που μούχλιασαν

εκδόσεις της Λειψίας

να τ’ ανοίξω ωσάν ασπίδες

μ’ ασπίδες να τειχίσω το τείχος

για να λένε οι εχθροί «αυτοί που

έχουν κάποιους που πήραν την

απόφαση να θαφτούν πού ακριβώς

μέσα στο τείχος μόνο και μόνο

για να τρομάζουν

εξαιτίας τους ο τρόμος μας είναι

ικανοποιητικός»

Με τις πέτρες που μου έδωσαν

έχτισα τείχος ό,τι μπορεί

να φανταστεί κανείς χρησιμοποιήθηκαν

πορτοκαλεώνες

γριές που μάζευαν με ή χωρίς

ποδιές και τις ψηλές ποδίνες

ζυμώθηκαν και ρίχτηκαν

για να υψώσουν το τείχος

όλα αλέστηκαν το βρέφος στο

καροτσάκι ο χωρίς κράνος

μοτοσικλετιστής

το πτώμα που παραμένει στον

πάγο και περιμένει ν’ αναστηθεί

και το ψωμί η μαργαρίτα η

φραντζόλα ψηλά πάνω πάνω

τοποθετήθηκε για να ’χουν

να τρώνε στην ανάγκη

από πάνω του και οι μεν και

οι δε

EXPERIENCIAS DESDE EL OTRO LADO

Entré en el bosque

y no es la primera vez

que encuentro respuestas a muchas

preguntas

y otras veces pregunté lo mismo

sigo los movimientos de los animales

las cabriolas de las liebres

que duermen sin soñar

el vuelo de las perdices

las torcaces que engullen agua

pero qué quiero de todas formas y

qué se me revuelve con estas

presas

escucho en el sendero montañés

que la camioneta se detiene

donde sea aparecerán impedimentas

armas cartuchos matutino despertar

compañerismo relatos de

alcance hiperbólico

con quién compondré con quién

me juntaré

¿Confiar en la perdiz de patas raudas

que aletea a toda prisa hacia su fin?

¿En sus polluelos a los que dentro de poco

destriparán los perros locuaces?

¿En los faisanes moteados de

los perdigones previstos?

Qué quiero y qué se me revuelve

con todas las presas

y si mi destino no es el destino

de los cazadores adicciones armas proyectiles

matutino despertar compañerismo relatos

de alcance hiperbólico

con quién compondré con quién

me juntaré

y mirad la primera liebre cuelga

se guarda en el morral de la

vanidad y mirad esto que tengo

que decir que a nadie interesa

como el luto no interesa a

los familiares de los animales de muerte inicua

de los que avanzan sin sentido

en la vida sin reconocer el

más mínimo parentesco entre ellos

sin reconocer el común

peligro su dolor común

los disolvería una conciencia

semejante

la conciencia de seres débiles y

perdidos total

y completamente

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ

Μπήκα μέσα στο δάσος

και δεν είναι η πρώτη μου φορά

να βρω τις απαντήσεις σε πολλά

ερωτήματα

κι άλλες φορές ρώτησα τα ίδια

παρακολουθώ τις κινήσεις των ζώων

τα άλματα των λαγών

που κοιμούνται χωρίς όνειρα

το πέταγμα των περδικιών

τις φάσσες που καταπίνουν νερό

μα τι θέλω τέλος πάντων και

τι ανακατεύομαι με τούτα τα

θηράματα

ακούω στον ορεινό χοματόδρομο

να σταματά το διπλοκάμπινο

όπου να ’ναι θα εμφανιστούν εξαρτύσεις

όπλα χαρτούτσες πρωινή έγερση

συντροφικότητα διηγήσεις μέχρι το

σημείο της υπερβολής

με ποιους να συνταχτώ με ποιους

να κάνω παρέα

Να εμπιστευτώ την ταχύποδη πέρδικα

που φτεροκοπά ολοταχώς προς το τέλος της;

Τα παιδιά της που σε λίγο θα τα

ξετρυπώσουν οι λαλίστατοι σκύλοι;

Τους φασιανούς τους κατάστικτους από

τα προβλεπόμενα σκάγια;

Τι θέλω εγώ και τι ανακατεύομαι

με τούτα τα θηράματα

και αν η μοίρα μου δεν είναι η μοίρα

των κυνηγών εξαρτύσεις όπλα φυσίγγια

πρωινή έγερση συντροφικότητα διηγήσεις

μέχρι το σημείο της υπερβολής

με ποιους να συνταχτώ με ποιους να

κάνω παρέα

και να ο πρώτος λαγός κρεμιέται

αποθηκεύεται μέσα στη βούρκα της

αυταρέσκιας και να αυτά που έχω

να πω να μην ενδιαφέρουν κανέναν

όπως το πένθος δεν ενδιαφέρει τους

συγγενείς των αδικοσκοτωμένων ζώων

αυτών που πορεύονται χωρίς νόημα

στη ζωή μην αναγνωρίζοντας την

παραμικρή μεταξύ τους συγγένεια

μην αναγνωρίζωντας τον κοινό

κίνδυνο τον κοινό τους πόνο

θα τα διέλυε μια τέτοια

συνειδητοποίηση

η συνείδηση του εντελώς και του

πέρα για πέρα αδύναμου

ή του χαμένου