BOŽICA JELUŠIĆ
(Pitomača, Croacia 1951) - Poeta y ensayista croata.
(TRADUCCIÓN DE LA DRA. ZELJKA LOVRENCIC)
LA FAMILIA ALREDEDOR DE LA MESA
(Obitelj oko stola)
Alrededor de la mesa de noche
todo es brillante
como en las cartas a parientes que
se han ido de viaje.
Las preocupaciones están colgadas
junto a los abrigos
en la antesala
Ahora nos miramos detalladamente
cambiamos sonrisas
y comemos las palabras
de sabor tan conocido.
(1975)
LA CASA
(Kuća)
El que primero llega a casa
usualmente
enciende el fuego.
Y este es el momento
más solemne del día
el que transforma la casa
en h o g a r,
al lugar de retorno.
Al primero de nosotros que se vaya
la boca le olerá
constantemente
a humo húmedo.
(1975)
POSTAL CELESTIAL
(Nebeska dopisnica)
No olvides, de ninguna manera
de dejar por lo menos tu ventana
entreabierta
en una noche común
de septiembre con olor a
huerto talado
bajará de las nubes
un ángel con una tarjeta postal
y te traerá un poder
para que pagues mis enormes
cuentas telefónicas
y para que calles, en mí lugar,
a las preguntas hechas.
(1975)
PAÍS NATAL
(Zavičaj)
1) Metes tus dedos debajo la piedra
la serpiente cuida
el grano de trigo ennegrecido
2) Los grandes árboles crecen
en la soledad
en amarga aversión,
de la raíz el pensamiento
vuelto al sin hogar ventoso
3) Las hojas gotean sobre el agua
Como la cera son
las transparentes caras de los ancianos
4) Al alba el emplumado Sol
se levanta sobre la casa vacía
La mano celestial transvasa
el agua a una vasija agrietada
5) La boca del pantano
la boca de la fruta podrida
El país natal que te abandona:
pronunciación errónea
6) En el sueño
inesperadamente
te visitan tus muertos
7) Terruño
olor a yerbas en la caja para el té.
(1976)
EL AUTOBÚS MATUTINO
(Jutarnji autobús)
El autobús matutino
huele mal, a aguardiente
al chofer le duelen las articulaciones
la gente entra
por la puerta delantera
llevando ovillos de invierno
bajo sus cepillados abrigos
Pagamos el boleto
luego
viajamos en las entrañas
de la bestia de metal, apretados
en el espacio helado de los ojos
del fondo de la lengua
se levanta un pez
y lee el aviso
PROHIBIDO FUMAR
(1977)
EL HUERTO CON UNA CEREZA MADURA
(Vrt s jednom zrelom trešnjom)
Digamos: boca madura
que habla en las hojas, coágulo oscuro
de malta, gotas de fructosa
en la imagen perfecta del día de verano,
un ángel que vuela
sobre la puerta y cuida
nuestro cerezo de los gorriones hambrientos
y de los males
de diversas especies
sólo una radiografía perfecta
(quizás) podría descubrir
gusano que en las cerezas
cuidadosamente disuelve
la forma cruda
de la pipa.
1977
AL FINAL DEL DÍA
(Na kraju dana)
Al final del día
entramos a casa
como en la última escena
los maestros de las corrientes de aire
tocan en todos los agujeros
llevando sus antiguas
herramientas precisas
así empieza
una larga migración
a la noche a otra piel
detrás del espejo
la boca de un muerto muerde
un moneda de oro desportillada
de la oscuridad de almohada
me dices
buenas noches
1977
De la colección poética: Sala de espera de segunda clase/Čekaonica drugog razreda
OTAPANJE
nejmlsPostoji ta hladnoća koja nagriza kosti. Taj
Mali okrug sjete kojemu prići ne daš.
I često ti na vrata kucaju isti gosti
Gmižuća zlomislica, nevoljkost da se predaš.
Ima u tome nešto: u stalnom opiranju
Kao kad uporne kiše po ledu škrope
Približava se noću što je prognano danju
A koji se otope brzo se i utope.
I ja se osame držim kao stalne adrese
Tek misao me takne kad se kazaljke sklope
Jedan titraj u zraku zgrabi me i ponese:
Jedino tamo gdje jesu naslutim trope.
Pa možda se odvažim, možda isplovim.
Tebi u susret krenem, žmireći smjelo.
Makar mi rekli da priviđenja lovim,
Na obećanom mjestu da nema te zacijelo.
Reci, što će od mene ostat u sobi?
Svjetiljka, dobra knjiga, kockasti pled?
Negdje na kraju puta, u kasnoj dobi,
Otopit ćeš me slutim, kao arktički led.
IZ STRAŽNJEG DŽEPA
pjesmeSiromašne ne vole, dok škrt plaća dvaput.
Duša bogata strašću u svijetu je sirota.
Lako je onima koji u trku obrnu kaput,
A pričuva im traje za tri života.
Pomislih da sačuvam pisma i uspomene.
Poljupce ušećerim, osmijehe konzerviram.
Da kreditiram one što vole mene,
A u smočnicu drugih da nikad ne diram.
Odlučih držati se snova i ideala.
Da ne dovršim nikad bitke za izgubljeno.
Znam da je vrijeme kratko i plaća mala
I najteže se pazi ime nepotrošeno.
Nije meni do mene, već mislim na čiste.
U neobična stanja tuga nas umota
Što kažu: Jedan je burek, pite su iste
I da je čovjeku biti mudar bar za života.
U NOĆNOM BRZOVLAKU
Red vožnje napamet učim, da mogu otići
Kamo mi srce želi: imam popust na brze
I vlakove na nagib, koji će uvijek stići
Da pjesnike odvedu nekamo, gdje ih ne mrze.
Imam razloga dobrih za stalna putovanja:
Za ljudima ne žalim i ne plačem za gradom.
Koristim pravo glasa, pravo odustajanja,
I nikome se više ne ispovjedam kradom.
Premda gizdave krošnje šire suknje paradne,
Susnježicom i vjetrom horizont je preplavljen.
Tako je to na svijetu, kad baš tebi grah padne
Da čamiš u vagonu, k’o kišobran ostavljen.
Svemir je nalik siru: prepun je crnih rupa.
Opčuvati nas neće kućni penati ni lari.
Jedino Nebo znade što nas je držalo skupa,
A i tamo se, čujem, zaboravljaju stvari.
16. studenoga 2015.
.
No hay comentarios:
Publicar un comentario