JULIA FIEDORCZUK [13.097] Poeta de Polonia

Julia Fiedorczuk 

Julia Fiedorczuk (Nacida el 23 de febrero 1975 en Varsovia, Polonia) es una escritora  y traductora polaca.

Fiedorczuk estudió literatura y trabajó como investigadora asociada de literatura norteamericana y teoría literaria en la Universidad de Varsovia . 

Sus poemas han sido traducidos al inglés, portugués y esloveno. En 2002 fue galardonada con el premio editora polaca para el mejor debut. En Alemania ganó el 2005 Premio Hubert Burda de poesía joven de Europa del Este . 

LIBROS:

Biała Ofelia . Roman, Biuro Literackie, Wrocław 2011

Poranek Marii i inne opowiadania'. Kurzgeschichten, Biuro Literackie, Wrocław 2010

Planeta rzeczy zagubionych , Biuro Literackie, Wrocław 2006

Tlen . Lyrik, Biuro Literackie, Wrocław 2006

Bio . Lyrik, Biuro Literackie, Wrocław 2004

Listopad nad Narwią . Lyrik, Biuro Literackie, Legnica 2000

DOCUMENTOS:

„Death as death“. Laura Riding and the limits of poetry , In: Polish journal for American studies , vol. 3, 2009.

„Natural truth“. Laura Riding, LANGUAGE and the romantic connection , In: Poetics of America , 2004.

Dedicatoria

Este poema es para ti, querido lector.

Habla de una araña, de sentimientos, y de aquello

inexpresable.

No hay una araña allí donde te escribo.

Tengo una araña en la cabeza, hilos de telaraña

suaves como el moho.

O valiosos como una soga de brillantes perlas

al amanecer. Estoy pensando

en ese tiempo oculto en el que se está desnudo y mojado

como la tierra.

Cuando un Buda cariñoso sale de los jazmines,

chiquillo tatuado,

telaraña de arrugas en el rostro de una anciana

que sonríe: ese tiempo, nuestro sueño compartido

tejido de palabras. ¡Perdón! Me

ha salido así. Los cariños son comp-

lejos. Porque se quiere a las personas y a los árboles,

esta piedra, seguro que existía,

ahora te la doy,

sostenla.

De Oxígeno

TRADUCIDO POR ABEL MURCIA

Esperando una llamada

No te lo vas a creer, la luna

sola se asomó a la ventana;

era de plastilina y tenía

el pelo rojo.

Después seguramente me quedé dormida

porque ahora en la ventana anda

una nube gorda y negra.

Traducción Gerardo Beltrán y Abel Murcia

Brâncuşi w Królikarni

                         Dla Zoë Skoulding

 Nie da się opowiedzieć co mnie tu przywiodło. 
Wiersz byłby dłuższy niż to piękne życie. 
A ono jest jak światło przecedzone przez sito drzew. 
Oczywiście, teraz. W lipcowej Warszawie, którą chłonę ciałem 
bezbolesnym od głowy do stóp.

Teraz? Nie mam innego niż ten kadr z balkonem. 
Gruba pani odstawia filiżankę, żeby popatrzeć 
na chmury, z których potem spadnie krótki, gęsty deszcz. 
Kadr opustoszeje, a przekorny wiatr

przyniesie okruchy rozmowy: klacz, jak się dowiem, 
miała na imię Larina. „Żyła jeszcze na pewno 
w trzydziestym dziewiątym.” To przed Królikarnią. 
Starość tych dwojga jest dziwna jak rzeźba. 
Czas przed narodzinami, którego nie było.

Czas, „niekończąca się kolumna”, 
pcha mnie na ulicę już gęstą od słońca.  
Wszystko szybko znika, oprócz tych dwóch zdań: 
„Lubię koło, ponieważ się toczy. 
I lubię kwadrat, bo zostaje w miejscu”.




Deszcz

Wiosno, twoje soki 
płyną po palcach drzew. 
Wiosno, twoje włosy 
na których się kładę 
żeby być stworzeniem! 
Kto powiedział 
ludzkie? Kto 
cokolwiek mówi?

Coś mnie dzisiaj kocha, 
to pewne! Burzo, 
czy wiesz co znaczysz? 
Twój grad białych kwiatów 
dedykujesz komu? 
W twoim czarnym domu 
pocałunki mnożą się 
jak motyle. Twoje ramiona,

wiosno, gdy spadam. 
Litości, 
Uwierają mnie 
twoje łodygi!





Nad Warszawą

niebo pęka u dołu: jest miejsce na światło. 
Lśniący bursztyn w siwym gnieździe chmur. 
Ciało, które patrzy ma skłonność do słów, 
składa dłonie w kołyskę i chciałoby nieść prezent.
 Ciało, które patrzy ma skłonność do nocy, 
rozbiera się, drży i lgnie do innych ciał. 
Lecz to nie potrwa długo. Oblężone miasto. 
Noc się właśnie podnosi jak kotka po drzemce,

ociera się o ciało i odchodzi mówiąc 
„nic nie rozumiesz”. 
Nic nie rozumiem. 
Jestem tu przypadkiem. 
Sine gniazdo chmur zamknęło się jak pięść. 

Ciało boi się czegoś i chciałoby uciec 
tym małym samolotem, który jeszcze                     
                        widać 
(a teraz już nie)





Pola Mokotowskie

Co mi po tych chmurach? Deszczu 
po coś mi? Po co mi bezdomność 
skoro ty nie jesteś

drzewem? Teraz nie do ciebie, 
deszczu. Chciałabym się schować 
w domu twoich liści.

Kiedy coś zapiszę, to nie muszę 
Czytać, uwierz: gdybym mogła 
byłabym krzakiem bzu

pod którym odpoczywasz 
w ten bezchmurny dzień. 
Twój deszcz mnie obezwładnia.





April in Pola Mokotowskie

What's the point of these clouds? Rain, 
what good are you? What on earth 
is the point of being homeless 
if you are not

a tree? No, rain, 
not you. I'd like to shelter 
in the house of your leaves.

When I scribble this down, I don't have to 
read it, believe me: if it were possible 
I'd be a lilac tree

under which you'd rest 
on a cloudless day.

Your rain overcomes me. 

Translated by Julia Fiedorczuk and Zoe Skoulding