6046.- MICHEL KROTT

Michel Krott nació en Heerlen (Holanda) el 15 de junio de 1973. Escribe poemas en holandés y traduce poemas del español al holandés. Ha publicado sus trabajos en revistas literarias en Holanda y Bélgica. Ha escrito los siguientes libros: Herbestemming (2003), De relativiteit van Escher (2004), De begerige wijzen (2005), Sonnetten voor Fabiola (2006) y Apologie van een nietsnut (2007).

Ha traducido al holandés poemas de Adela Zamudio, Almafuerte, Amado Nervo, André Cruchaga, Armando Chirveches, Benjamín Valdivia, Dolores Veintimilla de Galindo, Evaristo Carriego, Fausto Romero, José Batres Montúfar, José Martí, Juana Borrero, Julio Flórez, Manuel de Zequeira y Arango, Manuel González Prada, Pablo Cassi, Rubén Darío y Santiago Azar.

Vista de la ciudad de Willink


Cielo negro en el cual un agujero se encoge
y expulsa las nubes blancas fuera de la vista
de la ciudad. Las casas aguardan.
Nadie en la calle, ni siquiera la sombra
de algún humano en la luz desteñida.


Ventanas sin vidrios cierran los espacios
y los adoquines resplandecen como
signo de mal presagio. El receptor
partió después de esta amenaza:
techos parduscos en un nublado
cielo sofocándose en la oscuridad.


(Het stadsgezicht van Willink, traducción © Fabiola Ordóñez)






Het stadsgezicht van Willink


Zwarte lucht waarin een krimpend gat
witte wolken drijft uit het gezicht
van de stad. De huizen wachten af.
Niemand op straat, zelfs geen schaduw
van een mens in het verschoten licht.


Ruitloze ramen sluiten ruimtes af
en de klinkers kaatsen schijnsels als
onheilstijding. De ontvanger is
na dit dreigement vertrokken:
grauwe daken in betrokkenhem
el broeiend in de duisternis.










Pequeña revelación


Hoy soy de pronto otra vez libre.
El sol no me iluminará más
con incolora visión, claridad
que todo lo hace improbable.


No me dejo guiar más por
la desesperada razón, yo
desperté de una película lenta
en la cual nadie al hablar se equivocó.


Hoy no me arrepiento más de nada.
Hay una iglesia para cada error
y una plegaria para cada pérdida,
una palabra de paz para cada batalla.


Respiro, lleno mis pulmones con
felicidad. Una suave iconoclasia
corre por mi cabeza, una larga corriente
de pensamientos hacia una nueva existencia.


(Kleine openbaring, traducción © Fabiola Ordóñez)






Kleine openbaring


Vandaag ben ik opeens weer vrij.
De zon zal me niet meer verlichten
met kleurloos inzicht, helderheid
die alles onwaarschijnlijk maakt.


Ik laat me niet meer leiden door
de radeloze rede, ik
ontwaakte uit een trage film
waarin geen mens zich ooit versprak.


Vandaag heb ik van niets meer spijt.
Er is een kerk voor elke fout
en een gebed voor elk gemis,
een rustig woord voor elke strijd.


Ik adem, vul mijn longen met
geluk. Een zachte beeldenstorm
raast door mijn hoofd, een lange stroom
gedachten aan een nieuw bestaan.










La relatividad de Escher


Tres mundos, encerrados en una casa
donde escaleras seducen a los sin rostro
para evitarse mutuamente en una eternidad ciega.
Tres espacios, cajas fuertes cerradas.


La gente deambula segura de sí misma
como títeres perezosos que nunca se liberan
de los caminos trillados que los separan.
Desde los sótanos suben a la planta baja.


Un árbol, un arco, por el cual un pálido sol
espía con recelo en una imagen deformada.


Pareciera que viviesen en un sueño largo
incansable, que de una rutina comenzó
y ahora difumina un mundo dividido,
fragmentado por una ambición sin color.


(De relativiteit van Escher, traducción © Fabiola Ordóñez)






De relativiteit van Escher


Drie werelden, besloten in een huis
waar trappen de gezichtlozen verleiden
elkaar in blinde eeuwigheid te mijden.
Drie ruimtes, ieder een gesloten kluis.


De mensen lopen zelfverzekerd rond
als lome poppen die zich nooit bevrijden
van de gebaande wegen die hen scheiden.
Uit kelders klimt men naar begane grond.


Een boom, een boog, waardoor een fletse zon
argwanend gluurt in een vertekend beeld.


Men schijnt hier in een lange droom te leven
die nooit vermoeit, die ooit als sleur begon
en nu verdoezelt: wereld die verdeeld
uiteengevallen is door kleurloos streven.










Matisse


La mujer azul se desplaza del lienzo,
atrás se queda la imagen vacía como
un capítulo en blanco dentro de un libro.


La mujer, ligeramente encorvada como si rezara,
desdobla lentamente sus graciosas piernas esbeltas
fuera de la perpetuidad en la cual está sentada.


La mujer azul, moviendose como una escultura
de piedra que despierta de un sueño inmóvil,
ha desaparecido del blanco dominio de la ilusión.


En mi fantasía ella crece como una criatura
desnuda y ansiosa en una tela de seda;
yo he tocado sus muslos azules.


Una mujer, una mancha azul, una forma viva.
Ella es la bruja que flota en mis sueños.


(Matisse, traducción © Fabiola Ordóñez)




Matisse


De blauwe vrouw verplaatst zich uit het doek,
het lege beeld blijft achter als een wit
en ongeschreven hoofdstuk in een boek.


De vrouw, licht gebogen alsof zij bidt,
ontvouwt vertraagd haar sierlijk slanke benen
uit de vereeuwiging waarin zij zit.


De blauwe vrouw, bewegend als een stenen
beeld dat uit een roerloze slaap ontwaakt,
is uit het witte droomgebied verdwenen.


In mijn verbeelding groeit zij als een naakt
en willend wezen in een zijden doek;
ik heb haar blauwe dijen aangeraakt.
Een vrouw, een blauwe vlek, een vorm die leeft.
Zij is de heks die in mijn dromen zweeft.








Instrucciones para una vida mejor


Despierta y no dudes de este día.
Sé ahora como un corpiño
tan ceñido como armamento.


Yo no te he hecho para nada.
Divulga la palabra, cree en la rutina
y en la salvación. No hay la muerte.


Codifica la sabiduría en secretos:
la palabra tiene que ser como miel para
los ingenuos - habla pero no digas nada.


Rasga los follajes y el color
de un alba fracasada,
pues para el sol es demasiado tarde:


vende tus sueños a los puercos
y escucha a la noche larga.