6354.- MIGUEL RODRÍGUEZ MONTEAVARO

Miguel Rodríguez Monteavaro (Bual, ASTURIAS 1990), qu’acabóu enguano os estudios de Bachillerato, einda nun publicara miga das súas poesías, anque lleva xa us anos escribindo. Como ye mana eso de dar voz á súa llingua, dedícase á musica col sou grupo folk Mezá, que canta en gallego-asturiano. Del sou poemario inédito Condo s’esqueice el llume da palabra escoyémos cuatro poemas que dan fe d’úa voz ben nova y argute prá nosa lliteratura.

HIPSTERS


Nin eso nin lo d’alló. Basta con morder y picar.
Sobra con esplicar el que tas dicindo.
É abondo con vir de novo y quedar pensando.


Bah, imposible.


Somos os hipsters que pintan señales,
que rouban ás cayes os nomes
y que cantan de noite pra nun ver el frío.
Tamos feitos del última pasta non adanista
que nun se vendéu ás capitales grandiosas
dos homes grandes y gordos.
Temos pechao el vandalismo, porque nun somos
xente moza que busca el sou furaco. El sito témolo:
ta núa desobediencia estremamente entendible.
Porque todos queren ser amos de sí.
Nosoutros sómolo, sómolo porque queremos ser
donos das pegatinas nas sedes dos fatíos políticos
y dos ovos de pintura de colores nos visóis de Manuel Pedregal.


Ha, ha, ha. Hai que rirse. Todos a rirse, veña,
a montar escándalo pra que nos desahucien,
pra que veñan os das motos y os coches azules
a intentar ter razón cuas súas porras y a súa farlopa
(nun son porros, ellos necesitan estimulantes).


Que veñan.


Somos os hipsters que pintan señales,
que rouban ás cayes os nomes
y que cantan de noite pra nun ver el frío.
Somos os fiyos dos guardias del mundo,
as béillaras ceibes que beilan sin dieiro.
Eso y lo d’alló. Basta con morder y querer.
Sobra con berrar el que tas dicindo.


É abondo con nun marchar.










As andolías


Barbuxándome al ouguido
cuntóume que fóra
taba empezando a orbayar,
qu’al principio era miudín
peró qu’as torbuadas avisan cedo.
Díxome, tamén, mollemente,
que marchase, qu’os outros xa lo fían,
qu’as andolías nun esperan al inverno
pr’aveirarse y nun esfrecer... peró, eu penso
que nunca chegaron a sentir el frío.






Actores da realidá


Nun vei quedar úa llágrima nos tou oyos
condo perdas a pouca vergonza
que che queda, condo la esqueizas...
Nun vei haber insulto ou arromendo
que t’abarque nin que che faga frente
nin que t’anague, como fai el augua
nas vazamares grandes nel sou mes...


Menos mal que nun vou esperarte,
que vou marchar antias,
antias de que volvas salir á escena.








Bolo


Como camín de cosco entre as foyas enxugadas
baxa a tenrura infinita dende el curume
dos sous oyos hasta a súa sonrisa.
Pérdese el agayo de ver el futuro
condo se tán trabayando fornadas de presente,
que nun son máis qu’as andanzas del pasao
estruñadas y esfrecidas, xuncidas
fendo eco del vivido,
da vida regalada.








Chove


Pinga. Moya. Xebra. Esconsona.
Verque. Atroulla. Arranca. Enmourez.


Anaga. Revive. Retona. Trempa.
Súa. Afuraca. Lleva. Trai.


Cai. Ennubrez. Esbara. Xeme.
Fala. Sega. Caltre. Cravuña.


Chove: el augua ta viva.
Mañá moura,
¡quén te tuvera nel alma!