EINAR OKLAND [9.664]

Einar Økland

Einar Økland (nacido en 1940) es un poeta noruego,  dramaturgo, ensayista y escritor de literatura infantil.

Hizo su debut literario en 1963, con el poemario Ein gul dag. Fue galardonado con el Premio de la Crítica Noruego de Literatura para el libro infantil Sikk-sakk.  Fue galardonado con el Premio Melsom 1991 Når ikkje anna er sagt, y la Dobloug Premio en 2000. 

Bibliografía:

Vandreduene : lyriske stykke (Lyrikk, Samlaget, 2010) Forteljingar og fablar frå andre tider (Forteljingar, Samlaget, 2010) Eventyrboka (Medforfatter) (Forteljingar, Skald forlag, 2009) Kant-i-kant : småprosa (Essaysamling, Samlaget, 2008) Juleglimt (Medforfatter) (Noveller, Selja, 2008) Oddvar Torsheim : i nynorskens skog (Sakprosa, Samlaget, 2008) Damsleth : han teikna for Norge (Vigmostad & Bjørke, 2008) Godnattboka : nynorske forteljingar (M3edforfatter) (Forteljingar, Skald forlag, 2007) Litteratur for barn og unge: 2008 (Tekster, Samlaget, 2007) Krattet på badet (Dikt, Samlaget, 2006) Black & Decker og 20 andre historier. Eit utval (Noveller for ungdom, Samlaget, 2006) Den blanke bjølla. Utvalde noveller for barn (Samlaget, 2005) Poetiske gleder (Dikt, Samlaget, 2003) Dikt i samling (Dikt, Samlaget, 2002) I tilfelle nokon spør (Essay, Samlaget, 2001) Th. Kittelsen (Medforfatter) (Gave/kunstbok, Stenersen, 1999) Etter Brancusi (Dikt, Samlaget, 1999) Svarte norske (Dikt, Samlaget, 1997) Max Ernst: Ei lita jente drøymer om å gå i kloster (Gjendiktning, 1997) Frå helling via hylling til halling (Essay, Samlaget, 1997) Heile tida heile tida (Dikt, 1994) I staden for roman eller humor (Essay, Samlaget, 1993) Siste time (Noveller, Cappelen, 1992) Pennen den blå (Barnedikt, Samlaget, 1992) Når ikkje anna er sagt (Dikt, Samlaget, 1991) Walkman (Billedbok, Samlaget, 1989) Tolv dagar musikk. (Billedbok, 1989) Måne over Valestrand (Essay, Samlaget, 1989) Per Krohg som illustratør (Sakprosa, Samlaget, 1989) Den dumme (Eventyr/Fabel, Samlaget, 1988) Brevmerke på norsk post (Sakprosa, Samlaget, 1988) Mellom himmel og jord (Barnedikt, Samlaget, 1986) Reklamebildet (Medforfatter) (Sakprosa, Samlaget, 1986) Her er ingen papegøye (Barnebok, Samlaget, 1984) Blå roser (Dikt, Samlaget, 1983) Nå igjen (Essay, Samlaget, 1982) Snøsteinen (Noveller, Samlaget, 1982) Egg til alle (Barnebok, Aschehoug, 1982) Den norske barnelitteraturen (Medforfatter) (Sakprosa, Cappelen, 1981) Ei ny tid (Billedbok, Samlaget, 1981) GuGutar i røyk : ni ulike historiertar i røyk. (Noveller, Samlaget, 1980) Skrivefrukter : epistlar, artiklar, småstykke frå norsk litteratur 1963-1978 (Essay, Gyldendal, 1979) Ein god dag (Billedbok, Samlaget, 1979) Vendepunkt : 14 noveller for ungdom (Medforfatter) (Noveller for ungdom, Cappelen, 1979) På frifot, blanda vers (Barnedikt, Gyldendal, 1978) Sikk-sakk (Barnebok, Samlaget, 1978) Snakk med dr Ost (Barnebok, Samlaget, 1977) Ingenting meir (Tekster, Pax, 1976) Kven veit? (Barnebok, 1976) Statsministerens sko og andre tekster (Tekster, De norske Bokklubbene, 1976) Slik er det (Noveller, Samlaget, 1975) Bronsehesten. (Dikt, 1975) Den blå ringen (Barnebok, Samlaget, 1975) Jazz i Norge (Medredaktør) (Sakprosa, Gyldendal, 1975) Stille stunder (Roman, 1974) Det blir alvor (Noveller, Samlaget, 1974) Du er så rar (Barnedikt, Samlaget, 1973) Gull-alder (Dikt, Samlaget, 1972) Galskap (Roman, Samlaget, 1971) Bemann barrikadene - fienden har sluppet løs sin pyjamas! (Medredaktør) (Antologi, De norske Bokklubbene, 1970) Amatør-album (Roman, Samlaget, 1969) Aberfan (Dramatikk, Samlaget, 1969) Vandreduene (Dikt, Samlaget, 1968) Georg: Sit du godt? (medf). (Dramatikk, Samlaget, 1968) Svart i det grønne (Noveller, Samlaget, 1967) Mandragora (Dikt, Samlaget, 1966) Ein gul dag (Dikt, Cappelen, 1963)

La piedra 

En este instante

yo soy la piedra,

que se va al fondo.

La superficie no tiene imágenes

y los círculos han estallado.

Y mucho antes de llegar al fondo

todo es oscuridad.

Sé

que me voy al fondo.

1.966

Poesía nórdica. F. J. Úriz. Ediciones de la Torre 1.999

Morgonblått - Havgrønt - Nattsvart (Tre to-delte Fartein Valen-satsar)

I 

M o r g o n b l å t t (1)

lampen utan lys

kan stå i ro i mørket

til sola skin på den

når sola skin på lampen

held lampen 

fast på mørket

til mørket skin frå den

M o r g o n b l å t t (2)

kven glitrar frå tone til tone

frå kvar tones nullpunkt

til kvar tones nullpunkt

slik at det tonar frå

tone til

tone

over 

kvar tone

kven går så stilt forbi

eg går så stilt

om

eg hadde større kraft

gjekk eg endå stillare

forbi

II 

H a v g r ø n t (1)

min gud

min gud

kvifor

har du forlate meg

mitt barn

mitt barn

kvifor

har du forlate meg

min kropp

min kropp

kvifor

har du forlate meg

fordi

du skal spørje

fordi

du skal svare

fordi

du skal finne deg sjølv

åleine

forpint

fortapt

til fånyttes frelst

H a v g r ø n t (2)

hit 

og ikkje lengre

kom eg

men hit og mykje lengre

kjem eg

når den veldige armen peikar

utover havet på tvers av vinden 

mot noko eg ikkje ser

ingen stad har eg sett 

lengre enn til desse fingrane som blir borte yst ute 

der underarmen av porselen støyter dei frå seg som strekar 

og armen som peikar herifrå utover 

dønningane som rullar inn

er min

stå her og bere denne veldige armen

at eg

som kom hit med to gamle armar

står her med ein 

at eg

når eg ser ned 

gjennom overarmen

som er av blankt og grønt glas

ser eg ned

på dei visna og skeive stråa i sprekkene her på den storkna steinknausen

endå dei ikkje lenger lever står stråa opp på tvers av vinden og vitnar 

om sine linjer

fingrane ytst på den veldige armen er teikna 

med desse linjene

eg kjenner ingenting

anna enn ei veksande glede

som kverv or meg slik livet kverv 

or eit visnande strå

endeleg

er det eg som går heim

er det heim eg går

når eg går heim

er det heim eg går

når eg kjem tilbake

hit

til dei visne stråa på knausen

til vinden over og havet nedfor og endeløysa utover

innover

stråa som aldri meir skal vekse teiknar seg på auga mitt

mens armen av glas og porselen løfter dei endelause fingerlinjene 

ut mot det endelege der blikket kvile

III

N a t t s v a r t (1) 

lampen utan lys

kan stå i ro i mørket

til sola skin på den

når sola skin på lampen

held lampen 

fast på mørket

til mørket skin frå den

N a t t s v a r t (2)

lyset går gjenom glaset utan

å knuse det

lyset går gjennom vatnet

i glaset

utan å bli vått

lyset lar seg kaste mot

glaset og bøyer

sin bane utan å brotne

medan eg grip inn i mitt mørke

medan eg løfter mitt glas

i mørket

medan eg drikk mitt vatn

i mørket

eg ser glaset til glasets ære

eg drikk vatnet til vatnets ære

eg ser lyset til lysets ære

mens mørket tonar 

-