ERNEST FIŠER [17.832] Poeta de Croacia

ERNEST FIŠER

(Nació el 2 de mayo de 1943 en Zagreb, Croacia) - escritor, poeta, publicista, periodista.

Terminó la escuela secundaria en Varazdin, y se graduó de la Facultad de Filosofía de Zagreb. Fue editor de Radio Cakovec, director del Teatro Nacional de Croacia en Varazdin y editor de la editorial Zrinski en Čakovec. Es el editor de la revista Rd. 

Obras

Nagrizeni anđeo (1965.)

Drugi silazak

Ishodišta (1972.)

Barokni iluzionizam Ivana Tangera

Morje zvun sebe (1978.)

Sjeverozapad

Majstori zebnje (1982.)

Dekantacija kajkaviania (1981.)

Otisci (1989.)

Varaždinski nocturno

Premios y reconocimientos 

Poeta oliveatus na svehrvatskoj pjesničko-jezičnoj smotri “Croatia rediviva” u Selcima na otoku Braču 2014. 

De la colección poética: Impresiones/Otisci

(Traducción de Željka Lovrenčić)

NOSOTROS TENEMOS TODO 
LO QUE NECESITAMOS

(Mi imamo sve što trebamo)

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, corazón mío

para poder oscurecer en la paz angustiosa

y dictar órdenes a nuestros estériles dedos

llenos de algunas huellas silenciosas y fuertes de la tierra temblorosa

la que cuando desaparece reconoce sus verdaderos apoyos

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, aquí y siempre

¿pero es posible que el cuerpo traidoramente niegue el cuerpo

cuando como floración se enciende en él

fertilizándolo con la miel del amor

Nosotros tenemos todo lo que necesitamos, mí eternidad,

nuestro horror solemne, nuestra pista de despegue, todas nuestras caídas

nuestras sordas vivencias bajo estrellas profanadas

y aquellos que fervorosamente nos dirigen la cuerda:

SÓLO A NOSOTROS, CORAZÓN , NUNCA NOS TENEMOS  SUFICIENTE

EN LA VIDA SENCILLA

(U jednostavnom životu)

Existen los cazadores que desde siempre impugnaron nuestro sueño

nuestra simple vida no nacida en terreno fatal

en un clima nada nutritivo - en el cielo de nadie

donde se apagan las estrellas temerosas

donde muere y el Hombre solitario

que perdura y no se deja y anhela su dignidad

buscando su afirmación en una vida sencilla:

porque la plenitud de su destino él lo encuentra sólo en sí mismo

(1966)     

           

LO QUE PERDURAMOS EN SILENCIO

(To što bešumno trajemo)

Lo que en silencio perduramos  todavía no podemos llamar

vida: nosotros necesitamos la fe

nos es indispensable la fraternidad

unión silenciosa con las cosas que no alcanzan las palabras

necesitamos una concentración fuerte y real del corazón

reunir los cauces débiles que hacen un río fuerte

Nosotros necesitamos un fuego fuerte y genuino

que arda alegremente allá donde estuvo la ceniza

como la vieja felicidad que retoña

tan apasionada en la libertad como bajo las restricciones

Sí pacientemente perduramos es sólo por el anhelo

de una vida plena:

nosotros necesitamos silencios sabios y amplios

espacio poblado de humanidad

desesperado de amor y  esperanza

necesitamos espontaneidad de espíritu hecha realidad

nosotros necesitamos el bosque que aprecia sus árboles solitarios

y los cuida igualmente en flor y en su podredumbre   

SONETO SOBRE LA ANSIEDAD DEFINITIVA

(Sonet o konačnoj zebnji)

                                                    A A. B. Šimić*

Desde ahora perduras por la ley de tu ansiedad

tú quien te abnegaste como la raíz por su árbol

desde ahora  ni la desesperación te visitará

porque en cada nuevo nacimiento presientes una nueva muerte

Y tu cuerpo desde ahora ya no es tuyo entre las estrellas

y los ojos que tu besabas y maldecías tan sólo son los ojos de un asesino

ni un secreto, hasta ni un pájaro quedarán intactos

en la caída definitiva se te abre toda puerta

Así velas, sin aliento, ante la cara de la última medida

porque no supiste adular, a la mano que lo quiso

mientras a las praderas voluptuosas las ahogaba públicamente el otoño

de acuerdo con tus ancestros miras como susurra el infinito

animosamente, y ya libre de toda razón explícita:

desde ahora seguirás siendo según la ley de tu ansiedad

*Antun Branko Šimić (1898-1925) - 
poeta croata de Herzegovina, expresionista (N. de la T.). 

EL TIEMPO FUTURO O EL TIEMPO DE NADIE

(Vrijeme buduće ili vrijeme ničije)

Este tiempo santo que en el fondo de mi mismo sangra y se pudre

agrio y flexible como temblor de eternidad:

¿es ese tiempo pasado o futuro

o tiempo de todos los tiempos futuros?   

quizás algún tiempo malo por el cual sólo hay que luchar

con densa audacia como el olor a alquitrán

o pronunciarlo simplemente como la última pregunta

Mundo, avergüénzate frente a esta magia infinita

y sin un verdadero comienzo: inclínate, inclínate, 

mi querido Mundo más negro que  tristeza 

- que el engendro de este tiempo no evapore

y si este tiempo no es el tiempo de la muerte hay que navegar

por el tiempo del amor puro que

ya nadie entiende

(ni lo acepta en serio)

y del que, en realidad ya no ha quedado nada

salvo la perfección sin sentido y los lirios nauseabundos

que, en su exaltada ternura, son su propio alimento

(igual que todas las otras flores en el corazón de los verdugos)

paso atrás claro está, ya no hay

y, ¿cuál es entonces el momento del futuro?

o ¿es el tiempo sin tiempo o el tiempo de nadie?                        

EL MISTERIO DE SILENCIO

(Misterij šutnje)

Condensé el cuerpo de la palabra en cicatriz

en el alma, señal solitaria

más aguda que todo dolor, y real

como lo es la soledad real:

de las cosas dormidas emerge el tiempo

la baja mar se encabrita, verde

del misterio del silencio, los espías ya

me costarán la cabeza, oscuridad en el corazón,

oscuro filo de la muerte

y la mañana en la puerta, ¿qué haré?

AMOROSA

(Ljubavna)  

A Dragica V.

Ocurrió así que de repente y totalmente

nos abandonaron las palabras, en la época sorda del mundo

ya enloquecido de soledad, en el destiempo de la rima

cuando las manos se confunden, cansadas de su propio tamaño

y los ojos osadamente toman la forma de nuestra respiración

Ocurrió así que aquello que en sí siempre

dibuja esperanza, abriendo

el misterio de esperar, ese monólogo brutal de sufrimiento

entre cuatro paredes, cuando cada movimiento

es parecido a las partículas físicas del alma

Ocurrió así que tu sueño final

fuese iluminado por la lluvia, rara música,

colores pesados sobre la ventana, en el tardío otoño

tipográfico durante el miedo amarillo

por todo aquello que aún no te ha ocurrió

Ocurrió, por fin como nunca antes

y seguramente no se repetirá estremecimiento

frases claras al viento, incandescente armonía de nuestros cuerpos,

tantos descubrimientos bajo

los párpados cerrados: ¡heme aquí, me abro, amor!    

   

POHVALA TIHOM SLOGU

(izbor pjesama)

TOLIKO JE TOG

Toliko je toga prisnog što iz sebe valja izvući

na danje svjetlo, predati u upotrebu, javno

otuđiti, prodati, prokurvati, naprosto

podijeliti s nekim kao radost ili bol,

sabrati možda u jedan jedini pogled

za večerom u dvoje dok krepava muzika

ili na bezbroj drugih načina svima objaviti;

uz to se zalagati, uvjeravati, boriti se do iznemoglosti

i lijepe staračke demencije – s paničnom nadom

da se još nešto značajno može dogoditi

Toliko je toga prijetećeg i neizvjesnog i glupog

i onoga što bi svakako trebalo sačuvati

u općoj zbrci što nas slijepo raspinje

preko cijelog ljudskog obzora, dan i noć:

TOLIKO JE TOGA JOŠ NEIZRECIVOG

  

STRAH

Moja vlastita riječ

već me ne prepoznaje

U VRISAK PRETVOREN

U vrisak pretvoren, bešuman i trajan

noćas bdijem sve buduće noći:

to vučje vrijeme u šutnju me survava

a u budnosti srca ni otrov ne pomaže

Što se dosad zbilo – više nema važnosti

na glavu mi se spustila nježna šapa vječnosti:

osuđen na život – mogu tek sanjati

koliko je ljudska biljka prezrela svoj korijen

i kako nedostižan bijaše blijesak

moje konačne odluke

TAJ SVEMIR ŠTO NAM ČUČI U SUSJEDSTVU

Taj Svemir što nam čuči u susjedstvu, dobroćudan

i gotovo dohvatljiv – nije li tek klica

nekog drugog svijeta, nama nepoznatog,

nekog drugog sna

a bezvremenskog: izrecimo ga, dakle

kao što samoća izražava naš život

obujmimo ga, zagrlimo panično, kao brata

nerođenog, neviđenog, koji šuti

u mraku svoje beskonačnosti,

konzervirajmo tu tihu ljubav sebi u susret

i nadohvat možda već idućeg naraštaja

ili nikoga: nikoga najviše, i nikada

  

ISPISUJEM SVOJ ŽIVOT U VODI NAPRASITOJ

Ispisujem svoj život u vodi naprasitoj

i brzoj, hvatam ga golim rukama

opirući se cijelim lomnim tijelom, pa ustima

prepunim grča ništa ne umijem izreći,

niti krik ispustit već zgrušan od strepnje,

nimalo očima kolutat, kamoli disati

svježinu gorsku nakon prvih snjegova

što su se krepki u mom srcu zabijelili

Izlažem tako svoj život s upornošću

koja bi mogla postidjet i najbrže tragače,

pomalo prastar, i nijem, i sve manje

nalik sebi, ili ljubavi iznenadnoj

što me iznova pokušava sabrati, zaustaviti

moje rasipno plutanje ljudskim brzacima

a gotovo već zaboravljenih izvora

Sad jedino pamtim da još nisam sustao

istraživati povijest vlastitih preobrazbi –

slušajući kako mu život istječe među prstima

(tako običan, a u svemu različit od ostalih)

i možda je sva ljepota upravo u tom otkrivanju

duboke srži CJELINE STVARI, u nesavršenosti

(koja jednako ispunjava i korijen i plod)

i trajem li ili kopnim – svejedno je

jer u svakoj živoj klici, sučelice

sadržan je i početak i kraj

   

HRVATSKI SAN

Bože, daj mi antejsku snagu da preživim

ovaj krvav san, stravičan poput noža

dok posluje na vratu nevine žrtve: podari mi

žar sabranosti, moć da upamtim te glasove, i lica

svih mahnitih ubojica moje Domovine

Bože, zar ćemo se zanavijek prepoznavati

tek dubinom vlastite patnje, u najcrnjoj sumnji

da se još išta može ispraviti, ili nazvati

ljudskim imenom – kad pomračena uma

i u bezmjernoj mržnji svuda haraju zlikovci

Bože, dopusti mi barem da svjedočim

svojom vjerom, nadom, ili bezbrojnim mrtvima

o tom posve suludom nasilju nad Poviješću:

da kazujem o onima kojima ništa nije sveto,

jer ništa i nisu razumjeli, osim brutalnosti

Bože, ako još negdje postoji Sveta Zemlja

onda su u njoj i Vukovar, i Osijek, i Dubrovnik

i svi drugi razoreni gradovi hrvatski

u koje će Svijet morati hodočastiti, ali šutke

i s najvećim stidom, zbog trpke istine o sebi

Gospode, Ti koji sve vidiš i svime upravljaš

počuj – ja ne čekam milost već samo ljubav

za moju tihu, ispaćenu Domovinu, jer znam:

i djeca naše djece sudit će nam po tome

koliko smo strasno žudjeli slobodnu Hrvatsku

(1991.)

FESTIVAL

(aquatinta)

Za rujanskih noći

anđeo čežnje, sjetan

presvlači se

u klorofil baroka

Naviru psalmi, žustri

pretci, duše odasvud:

pjeva se nadi

i slobodi

(1991.)

GRAD KOJEGA NEMA

Junačkim braniteljima Vukovara

U Vukovaru se zaustavila povijest: taj Grad

kojega zapravo već nema, sad biva stvarniji

i postojaniji od najtvrđeg bedema

Krvožedne su ga rušile horde, ali Grad

nevidljiv, jer je život zamijenio smrću

naprosto nije znao priznati kapitulaciju

Još samo po nestalim kućama, iz noći u noć

kao po navici sablasno odjekuju rafali

premda su im branitelji odavno izginuli

Ne, ne govorim o strahu, on se nastanio

u zločincima, i svima koji su Grad izdali

prije negoli se iznova rodio, iz vatre i dima

Tako je nikla vjera, poput dobrog duha iz boce

kojeg su stvorila djeca: u našim srcima

on već dotiče zvijezde, nepokoren Grad

Moj Vukovar, sazdan od prkosa i čuda,

napokon je iskupio svu tugu svijeta

i sada ga više ništa ne može slomiti

(18.X.1991.)