HỒNG NGUYÊN
(1922 – 1951)
Hồng Nguyên. Poeta cuyo nombre de nacimiento es Nguyen Van Vuong, nacido en 1924 (en otros documentos, nacido en 1922) en Dong Tho, distrito de Dong Son, provincia de Thanh Hoa, Vietnam. Se unió a la salvación nacional de la cultura antes de la Revolución de agosto, en el Partido Comunista miembro del Partido de Viet Nam, miembro del Comité Ejecutivo de la Asociación Nacional de Cultura Salvación Contacto Zona IV, escribió artículos para los periódicos Dân mới, Sáng tạo, Thép mới…
En 1951 Hồng Nguyên contrajo la tuberculosis y murió en su ciudad natal cuando era Jefe de Comunicaciones e Información de una empresa en la provincia de Thanh Hoa.
Recuerdos
Nuestra cuadrilla,
Desde los cuatro ángulos de la tierra,
No sabía leer cuando nos conocimos,
Pero nos conocíamos desde los días de “uno, dos...”
No familiarizados con armas de tiro
Tuvimos diez lecciones de entrenamiento militar.
Reímos alegremente en la Resistencia,
Desmontamos el hierro de las líneas del ferrocarril
Para forjar más hachas y espadas.
Camisas de algodón, pies descalzos
Cazando al enemigo para combatirlo.
Por tres años confiamos en la tierra,
La casa techada con paja,
El cascabeleo de la noche,
Surcos de tierra roja.
Esposas más o menos jóvenes
Rajan sus pies
En el mortero del arroz en la noche.
Nos vamos.
Sol y lluvia raen nuestras mochilas,
Por meses y años somos amigos de los caseríos.
Descansamos hasta la mitad del paso,
Reposamos a medio camino el paso,
Yacemos sobre la cuesta soleada
Frotamos mutuamente nuestras espaldas en la arena blanca.
Sentimos nuestra ruta de calor en noches lluviosas.
--¿Ya te casaste?
--¿Y tú?
--Esperaré hasta la Independencia.
La cuadrilla carcajeó en el maizal.
Observando las campesinas al final del bosquecillo de mora.
Vamos, llevando con nosotros una vida móvil.
Pasamos por muchos lugares cuyos nombres no recordamos.
Nos alojamos en casas de muchos aldeanos.
Recuerdo el seto de bambú barrido por el viento.
Arriba y abajo, la aldea son los mismos techos de paja.
Al atardecer la luz del sol embosca a los árboles de areca.
Hay canto de gallo en la aldea,
Hay “foro abierto, solicitud, pregunta”
Hay una madre sacándoles piojos a sus hijos a punto de partir
Quienes se reúnen a cantar cuando sale la luna.
Recuerdo
Camas tendidas junto a la puerta,
Fogatas con papas enterradas,
El camarada feliz
Quien me enseñó algunas palabras,
El otro camarada a quien recordaba
Contar historias sobre Binh Tri Thien
A nuestro grupo.
Sus hombros subían y bajaban, por las llamas del fuego de la cocina.
--Señor, hay tantas dificultades allí,
Nuestra gente tiene que levantarse y luchar.
Salimos aquella noche,
Nuestros cañones inclinados.
Los senderos aparecían y desaparecían.
En el pequeño puesto,
Diez jóvenes fuertes
Tocaron los clips de la granada,
Se sentaron y soplaron sobre el pajar.
Nosotros no nos despertamos hasta el amanecer.
Lo que permanece mayormente en nuestras mentes
Son las personas que sostuvieron nuestras manos y las sacudieron.
“Asegúrate de visitarnos cuando llegue la independencia”.
Reposamos a medio camino el paso,
Yacemos sobre la cuesta soleada
Frotamos mutuamente nuestras espaldas en la arena blanca.
Sentimos nuestra ruta de calor en noches lluviosas.
--¿Ya te casaste?
--¿Y tú?
--Esperaré hasta la Independencia.
La cuadrilla carcajeó en el maizal.
Observando las campesinas al final del bosquecillo de mora.
Vamos, llevando con nosotros una vida móvil.
Pasamos por muchos lugares cuyos nombres no recordamos.
Nos alojamos en casas de muchos aldeanos.
Recuerdo el seto de bambú barrido por el viento.
Arriba y abajo, la aldea son los mismos techos de paja.
Al atardecer la luz del sol embosca a los árboles de areca.
Hay canto de gallo en la aldea,
Hay “foro abierto, solicitud, pregunta”
Hay una madre sacándoles piojos a sus hijos a punto de partir
Quienes se reúnen a cantar cuando sale la luna.
Recuerdo
Camas tendidas junto a la puerta,
Fogatas con papas enterradas,
El camarada feliz
Quien me enseñó algunas palabras,
El otro camarada a quien recordaba
Contar historias sobre Binh Tri Thien
A nuestro grupo.
Sus hombros subían y bajaban, por las llamas del fuego de la cocina.
--Señor, hay tantas dificultades allí,
Nuestra gente tiene que levantarse y luchar.
Salimos aquella noche,
Nuestros cañones inclinados.
Los senderos aparecían y desaparecían.
En el pequeño puesto,
Diez jóvenes fuertes
Tocaron los clips de la granada,
Se sentaron y soplaron sobre el pajar.
Nosotros no nos despertamos hasta el amanecer.
Lo que permanece mayormente en nuestras mentes
Son las personas que sostuvieron nuestras manos y las sacudieron.
“Asegúrate de visitarnos cuando llegue la independencia”.
Antología de poemas de Vietnam
Traducción de León Blanco,
con la colaboración de G. Leogena
Nhớ
Lũ chúng tôi
Bọn người tứ xứ,
Gặp nhau hồi chưa biết chữ
Quen nhau từ buổi “Một hai”
Súng bắn chưa quen,
Quân sự mươi bài
Lòng vẫn cười vui kháng chiến
Lột sắt đường tàu,
Rèn thêm đao kiếm,
Áo vải chân không,
Đi lùng giặc đánh.
Ba năm rồi gửi lại quê hương.
Mái lều gianh,
Tiếng mõ đêm trường,
Luống cày đất đỏ
Ít nhiều người vợ trẻ
Mòn chân bên cối gạo canh khuya
Chúng tôi đi
Nắng mưa sờn mép ba lô,
Tháng năm bạn cùng thôn xóm.
Nghỉ lại lưng đèo
Nằm trên dốc nắng.
Kì hộ lưng nhau ngang bờ cát trắng.
Quờ chân tìm hơi ấm đêm mưa.
– Đằng nớ vợ chưa?
– Đằng nớ?
– Tớ còn chờ độc lập
Cả lũ cười vang bên ruộng bắp,
Nhìn o thôn nữ cuối nương dâu.
Chúng tôi đi mang cuộc đời lưu động,
Qua nhiều nơi không nhớ hết tên làng.
Đã nghỉ lại rất nhiều nhà dân chúng
Tôi nhớ bờ tre gió lộng
Làng xuôi xóm ngược mái rạ như nhau
Có nắng chiều đột kích mấy hàng cau.
Có tiếng gà gáy xóm,
Có “Khai hội, yêu cầu, chất vấn!”
Có mẹ hiền bắt rận cho những đứa con xa.
Trăng lên tập hợp hát om nhà.
Tôi nhớ
Giường kê cánh cửa,
Bếp lửa khoai vùi
Đồng chí nứ vui vui,
Đồng chí nứ dạy tôi dăm tối chữ,
Đồng chí mô nhớ nữa,
Kể chuyện Bình – Trị – Thiên,
Cho bầy tôi nghe ví,
Bếp lửa rung rung đôi vai đồng chí
– Thưa trong nớ hiện chừ vô cùng gian khổ,
Đồng bào ta phải kháng chiến ra ri.
Đêm đó chúng tôi đi
Nòng súng nghiêng nghiêng,
Đường mòn thấp thoáng…
Trong điếm nhỏ,
Mươi người trai tráng,
Sờ chuôi lựu đạn.
Ngồi thổi nùn rơm
Thức vừa rạng sáng.
Nhìn trời sương nhẩm bước chúng tôi đi
Chúng tôi đi nhớ nhất câu ni:
Dân chúng cầm tay lắc lắc:
“Độc lập nhớ rẽ viền chơi ví chắc!”
(1948)
No hay comentarios:
Publicar un comentario