DAMIR ŠODAN
(Split, CROACIA 1964) es un poeta croata, dramaturgo y traductor. Se graduó de la Universidad de Zagreb con una licenciatura en Inglés Literatura e Historia. Ha publicado cuatro libros de poesía, Glasovne promjene, Srednji Svijet, Pisma divljem Skitu, Café Apollinaire (2013, en imprenta), dos colecciones de obras de teatro, Zaštićena / Kain ili njegov, NOC dugih svjetala y una antología de la poesía croata "neorrealista" contemporánea, Drugom stranom (Different Drum, 2010).
ANTÁRTICA
Bendita sea la blancura
de los lugares remotos,
un playera normal, limpia
con nadie a quien matar.
A las cinco de la mañana
en una habitación de hotel
rebuscas por entre tu bolsa
la crema de afeitar
y piensas en la Antártica.
De hecho, no hubiera habido manera
de pararte si hubieras
estado preparado
para un inicio tan temprano.
Blogger "Justes"
ANTARKTIK
Blažena Bjelina
mjesta udaljenih.
obična Čista Majica
u kojoj nisi nikoga uBio.
el animal doméstico u ujutro u hotelskoj Sobi
Torbi po KOPAS
tražiš pjenu za brijanje
i misliš na Antarktik.
Zbilja - gdje ti bi bio kraj
Sí se da kojim slučajem
oduvijek Ovako rano
budio.
DURRUTI 1936
el héroe-gamberro, el líder anarquista,
el hijo de un ferroviario, el guerrillero de ojos de niño
y cara medio salvaje, el proletario-propagandista,
Buenaventura Durruti insistía en la claridad de expresión
y en su pureza más que en cualquier otra cosa.
cuando él tomaba la palabra, todos entendían de qué hablaba.
Emma Goldman lo describía como una genuina colmena de actividad que, aparentemente, siempre estaba de buen humor.
la Columna Durruti
se fundamentaba en el espíritu libertario y el sacrificio voluntario.
en la calle Layetana, a su funeral,
que majestuosamente envolvió Barcelona
en rojo y negro,
afluyeron 500.000 almas grandiosas.
hasta el cónsul ruso
se conmovió profundamente
a la vista de aquella muchedumbre con los puños levantados
mientras juraban por aquel anarquista
que creía que solo los generales gobiernan con la fuerza,
y que la disciplina, como un destello de iluminación,
solo puede venir
desde dentro.
Traducción: Goran Lucić
DURRUTI 1936
huligan-heroj, vođa anarhista,
željezničarov sin, gerilac s očima djeteta
na licu poludivljaka, proleter-propagandist
Buenaventura Durruti ustrajavao je više od svega
na biranom izrazu i njegovoj čistoći.
kad bi on uzeo riječ svi su razumjeli o čemu govori.
Emma Goldman kaže da je oko njega sve vrilo kao u košnici
i da je navodno uvijek bio dobre volje.
Durrutijeva kolona
gradila se na duhu libertarijanstva i dragovoljne žrtve.
na njegovom pogrebu koji je Barcelonu
veličanstveno zavio u crno
i crveno u Via Layetana slilo se grandioznih 500.000 duša.
čak je i ruski konzul
bio duboko ganut
prizorom te mase dignutih pesti
koja se klela u tog anarhista
što je vjerovao da samo generali vladaju silom
i da disciplina kao mlaz prosvjetljenja
dolazi uvijek i jedino
iznutra.
LA LÍRICA ENDOCRINA
en el año 1934,
después de la muerte de su mecenas,
la cual había sustentado tanto sus escritos
como su actividad política
durante 40 años,
viejo y solo, el premio Nobel W. B. Yeats,
empezó a padecer hipertensión,
y su corazón se debilitó hasta tal punto,
que incluso su vigor creativo
llegó a ser puesto en duda.
sin embargo Yeats, ese místico
tan contrario a
cualquier forma impersonal de la ciencia,
oyó hablar de un tratamiento de rejuvenecimiento
y, a pesar de que horrorizaba a sus amigos,
encontró a un sexólogo australiano
en la calle Harley de Londres,
el cual, en la primavera de aquel mismo año,
le hizo la llamada intervención de Steinach
(una variante de vasectomía, que supuestamente hacía renacer el instinto latente, experimentada por primera vez en Viena).
la intervención debió de ser un exitazo,
ya que en las cartas a sus amigos
William orgullosamente sostenía
que su deseo sexual había vuelto,
y que estaba enamorado de la joven y talentosa
poetisa Margot Ruddock,
de apenas 27 años,
frente a sus maduros 69.
los cínicos dublineses enseguida lo rebautizaron
como el Viejo Hombre Glande.
lo importante, de todas maneras, fue que
W. B. volvió a escribir poesía.
uno de aquellos nuevos poemas,
titulado La espuela,
dice:
Piensas que es horrible que lujuria y cólera
deban bailar al son de mi avanzada edad.
No eran tal peste cuando yo era joven;
¿Qué otra cosa me queda para hostigarme a cantar?
poco después William recopiló también
el Oxford Book of Modern Verse
y empezó a trabajar en la nueva edición de sus Poemas,
con tal fervor, decían los testigos, que parecía
¡cómo si hubiese firmado un nuevo contrato con la vida!
cinco años más tarde ese acuerdo fue roto
a manos de un infarto
—of all places—
en la Riviera francesa.
Traducción: Goran Lucić
ENDOKRINA LIRIKA
godine 1934, nakon što mu je umrla
pokroviteljica koja je tijekom 40 godina
podupirala njegovo pisanje i politički angažman,
star i sam, nobelovac W. B. Yeats,
počeo je patiti od visokog krvnog pritiska
i slabog srca, do te mjere da je u pitanje
umalo došao i njegov stvaralački zanos.
ali Yeats, taj mistik
koji je s podozrenjem gledao
na svaki neosobni vid nauke
načuo je negdje za najnoviji
postupak rejuvenacije i na učas prijatelja
pronašao u Harley Streetu, u Londonu,
nekog australskog seksologa
koji je na njemu u proljeće iste godine
izvršio tzv. Steinachov zahvat
(varijantu vazektomije, prvi put oprobane u Beču,
koja je navodno vraćala zatomljeni nagon).
operacija je po svemu sudeći uspjela,
budući da se William u pismima prijateljima
ne bez ponosa povjeravao
kako mu se vratila seksualna želja
i da se zaljubio u mladu i talentiranu
pjesnikinju Margot Ruddock
kojoj je tada bilo svega 27
naspram njegovih zrelih 69.
cinični Dublinci prozvali su ga
smjesta “stari žljezdomat”.
međutim, W. B. je ponovno počeo pisati
pjesme i to je bilo važno.
jedna od tih novih pjesama
naslovljena Nagon glasi:
Misliš da je strašno u starosti bijesu
i požudi se podati, i njihovom plesu,
kad u mladosti ne bijahu počast za mene,
a sad jedini na pjesmu me nagone.
William je uskoro sastavio
i Oxford Book of Modern Verse
i počeo raditi na novom izdanju Sabranih pjesama
takvom silinom “kao da je potpisao”
– tvrdili su očevici – “novi ugovor sa životom!”
umro je tek pet dugih godina poslije
od srčanog udara na
– of all places –
Francuskoj rivijeri.
PREKO PUTA SPINOZINE KUĆE
gledam tako
neke dame
u uličici
preko puta Spinozine kuće
i prisjećam se
kako smo prije otprilike deset ljeta
negdje u isto vrijeme
ovamo prispjeli
trbuhom za kruhom
ili udovima za plodovima
(kako tko voli)
demokratskog Zapada:
one pod okriljem
puteno-novčane razmjene,
a ja ukorak s člancima, paragrafima i alinejama
svoje ugledne Institucije.
i već na prvi pogled
biva mi jasno
da nas i nakon desetljeća
zdrobljenog u tuđini
još uvijek vežu iste stvari:
klizno radno vrijeme
nepovjerenje prema drugim strancima
i slični oblici
prostituiranja.
vidim Heloïse
kako i dalje nezainteresirano veze
i Alinu
kako užurbano vrti stanice na crvenom tranzistoru
i Amru i Jammilu
kako se prodorno smiju
gladeći ćelu nekom krupnom
crnom prijatelju
dok ja guram
svoj bicikl
(kao usudbenu popudbinu)
i mislim se kako
od Spinozina prozora
pa do zadnje kabine s crvenim svjetlima
u ovom času slobodno
cvjeta i širi se
(hirovima euklidske geometrije)
tisuću cvjetova
jednog nevidljivog
Bermudskog trokuta
slijepljenog od ljudskih latica
zaglibljelih u takozvanom
boljem životu
kao kamenje u bubrežnim tjesnacima
naših trećesvjetskih ljuštura
što smo ih kao dotrajale salbunare
doteglili ovamo iz svojih Bjelorusija, Ukrajini, Ugandi,
Kirgizija, Ganâ, Rumunjski, Kroacija...
da bi se sad motrili nijemi
kao one jegulje
u akvarijima
po kineskim restoranima.
i sve da nas netko
izvrne naopako
ispljuska i priključi
na kozmičke poligrafe
ne bi nažalost iz nas uspio istresti
niti jednog jedinog retka
velike Baruchove Etike.
DI FRONTE ALLA CASA DI SPINOZA
mentre sto osservando
certe signore
in un vicolo
di fronte alla casa di Spinoza
ricordo
che siamo venuti qui
più o meno nello stesso periodo
dieci anni fa
cercando di colmare la fame riempiendoci la pancia
o di raccogliere i frutti dell'Occidente democratico
aprendo le gambe
(ognuno lo interpreti a modo suo):
come queste donne sottomesse
al baratto carne-denaro,
o come me, sacrificato agli articoli, paragrafi e sottoparagrafi
della nostra spettabile Istituzione.
e mi fu subito chiaro
che anche dopo esser
stati macinati
per tutta una decade all'estero
continuano a legarci le stesse cose:
l'orario di lavoro flessibile
la sfiducia nei confronti degli altri stranieri
e altre forme simili di
prostituzione.
e così vedo Heloïse
cucire disinteressata come sempre
e Alina
cambiare freneticamente le stazioni sulla radio rossa
ed Amra e Jammila
mentre scoppiano a ridere
accarezzando la pelata
di un grosso amico di colore
mentre io spingo
la mia bicicletta
(come una ruota del destino)
e penso come
in questo momento
dalla finestra di Spinoza
fino all'ultima cabina a luci rosse
liberamente sbocciano e fioriscono
(grazie ai capricci della geometria euclidea)
mille fiori
di un invisibile
triangolo delle Bermuda
composto di petali umani
incastrati nella cosiddetta
vita migliore
come i calcoli negli istmi renali
dei nostri gusci terzomondiali
che noi, come chiatte usurate, abbiamo rimorchiato fin qui
dalle nostre Bielorussie, Ucraine, Ugande, Kirghisie, Ghane, Romanie, Croazie...
per guardarci adesso in silenzio
come quelle anguille
negli acquari
dei ristoranti cinesi.
e anche se qualcuno
ci mettesse a soqquadro
dandoci quattro schiaffi e ci collegasse
ai poligrafi cosmici
purtroppo non riuscirebbe a tirar fuori da noi
nemmeno una sola riga
della gran Etica di Baruch.
Traduzione: Goran Lucić & Francesco Perenzin
ENDOCRINE LYRIC
In 1934, having lost his patroness
who for forty years supported his writing
and political engagement, W. B. Yeats,
the Nobel Prize winner, old and alone,
began suffering from high blood pressure
and failing heart to the point
that his creativity almost waned.
But Yeats, that mystic
who would frown upon
any form of impersonal science
had heard somewhere about the latest
rejuvenation treatment and to the horror
of his friends found an Australian sexologist
on Harley Street in London who in the spring
of the same year performed on him
the so-called Steinach operation.
(A kind of vasectomy, first tested in Vienna,
which allegedly restored dormant drive).
The operation appeared successful,
judging by letters to his friends
wherein William proudly claimed
that had he regained his sexual desire
and fallen in love with a young and talented
poetess Margaret Ruddock
who was then all of 27,
in contrast to his ripe 69.
The cynical Dubliners immediately began
calling him a “gland old man”,
but W. B. set out writing poetry again
and that was what mattered the most.
One of those new poems entitled ‘The Spur’
goes like this:
You think it horrible that lust and rage
should dance attention upon my old age.
They were not such a plague when I was young;
What else have I to spur me into song.
William soon compiled
The Oxford Book of Modern Verse
and began working on a new edition of his Collected Poems
so intensely “as if “ – said witnesses –
“he was given a new lease on life”.
Five long years later he died
of heart failure on the French Riviera,
of all places
Imaginez?!
Translated by Damir Šodan
No hay comentarios:
Publicar un comentario