DESPINA KATSIREA [13.847]

Despina Katsirea 

Nació en Atenas, Grecia. Abogada calificada trabajó para la Organización de Turismo Helénica.

Su primera obra literaria apareció en Atenas en varias revistas literarias, (NEA ESTIA, NEA SKEPSH), cuando todavía estudiaba en la escuela secundaria.

Su primer libro, una colección de historias cortas fue publicada en Atenas en 1973 con gran éxito.

Cuatro volúmenes de poemas siguieron, una colección de más de cuentos y una novela, el Sr. Raymond -este último preseleccionado para el Premio Nacional de Literatura griega. Este libro fue publicado en Gran Bretaña en 1995, cumpliendo también un éxito considerable.

Su trabajo ha sido publicado en Bélgica y Francia. Tiene listas para su publicación dos novelas más en Inglés, y tres en griego, y trabaja también actualmente en los cuentos infantiles.

Escribe para publicaciones griegas y del Reino Unido, y es miembro de la Sociedad de Autores. Está casada y vive en Gran Bretaña.

A veinte leguas de ti

reside la primavera

pero nadie le da tu dirección

para encontrarte.

Así jamás aprendiste

cómo nace una flor

cómo respira un pájaro

y no es culpa tuya.

Ahora nuestro amor

contabiliza los saldos

cada tarde

entonces nos instalamos

e intentamos hacer

nuestras cuentas.

Tú, yo

y entre nosotros algunas cosas contables

-de la alegría, de la pena, de las lágrimas, de los dolores

que entran en la máquina humana

de la desesperanza-

nuestro balance.

Hay un vaso, sobre una mesa

y un hombre

sobre una cama.

Un vaso,

un hombre

y una cama.

Hay un techo bajo un tejado

una habitación

y una jaula.

Una soledad.

Publicado en Maison de la poésie

Traducido del francés por Myriam Rozenberg

Poemas en Inglés

Auvergne

An open window with green shutters 

The land with a tree or two just at the front 

As night falls, and the mist dresses the small field 

In an airy rhapsody of silence 

Which spreads and holds nature like a concert 

With no musicians 

Where the only music is that of the silence 

Buzzing around with hopes from nothing, 

All those things we were dreaming and have lost 

Any substance now. 

Saint Remy de Blot isolated in a beauty that hurts you 

With nothing. 

Even the mountains not far in this country of love 

Do not exist any more. 

A bell adds notes, 

The isolated goat has no sleep tonight, 

No one knows of what she dreams, 

Death has no place around her house, 

Only simple, small tasks to perform 

For the little money of food. 

Peace has a name here, 

It's known around asking no one, nothing.

You

The flight of the bird is secure, 

Stable, marvelling the wind, 

Flapping its wings 

As it sits on the beam of the sun. 

I have you. 

All the days and moments, 

And nights, all years which have gone, 

They are now, they will come. 

Like the flight of the bird 

Feeling the warmth of the sun 

And the coolness of rain. 

And the sea's breeze, 

You are here. 

Years come for nothing, 

It's a book which holds always its pages 

Stuck open on the same picture. 

I breath a day 

And it holds me years, 

The sleep does not count 

As we share it. 

It's the bells of the church 

That from time to time bring me back to town. 

I see the houses, 

I know the streets, 

I have been here before with sunshine. 

You have me, 

Merciless sometimes like a drug 

We pull one another along, 

Our addiction is a permanent picture 

Of rain and calmness, 

And usually none can recognise much of the other. 

I write as this is my only rebellion to commitment, 

I cherish the bird's fly in freedom, 

But I am only human 

And in a prison of love 

That escape is unwanted. 

Look at the sea, it's so endless, 

I miss it in the horizon.

Poemas en Francés

Le soldat

L ' hommage du soldat 

Qui retourne à sa ville 

Sans gagner la bataille . 

Il se trouve son corps faible 

Sa bouche sec 

Son cœur lourd . 

Il n 'a pas plus le mouvement gracieux 

Du jeune homme qui etait parti pour 

La guerre . 

Il n'a pas d'espoir. 

Court et hesitant 

Son pas l' emmène a sa maison. 

Il ouvre la porte qui n ' existait plus 

Et les memoires on va tombér 

Devant lui. 

Il regarde, mais il n'a pas encore compris 

Pourquoi il a perdu sa vie, 

Qui n'avait plus . 

Il regarde aussi pour ses memoires 

Qui ne voulons pas disparu. 

Le soldat voudrait s' evanoui 

Dans la nuit, 

Sans aucun bruit, 

Mais la vie ne l'avait pas fuit.

Un petit numero

A numero sur la page 

A la porte de ma maison 

A la ligne de l' horizon 

A la porte du cimetière 

Au cahier de l' enfant. 

Il n'y a pas aucun autre chose 

Sur la terre, 

C'est seulement un petit numero 

Dans un grand chapeau 

Et nous entendons 

Parce que nous ne savons pas 

Comment il restera, 

Comment il parlera, 

Comment il racontera ; 

Aux autres numeros 

Quand il sortira du chapeau 

La petite vie 

Que nous avions 

Sans numero.

Poemas en Griego

Ηλιοτρόπιο

Ολα τα φώτα της γιορτής θα σβήσουνε 

Σε λίγες μέρες στην πόλη, 

Όλα πάλι θα πάρουνε τον ίδιο, αδειο ρυθμό της ρουτίνας 

Που τόσο καλά έχουνε μάθει. 

Μέσα στο άδειο των καινούργιων ημερών 

Που θάρθουνε 

Θα έχουμε μόνο για παρέα μια ομάδα 

Απο ελάφια που ξέφυγαν απο την μανία των κυνηγών. 

Ετσι που τρέχουνε μέσα στο δάσος 

Θα μας παρασύρουνε για να πάμε κοντά τους, 

Είναι η μόνη μας ευκαιρία για να ξεφύγουμε. 

Απλά, ήσυχα, θα μπορούμε τότες 

Ν' απλώνουμε τα χέρια μας σε λουλούδια και σε δέντρα, 

στις φυλλωσιές, και στο νερό του ποταμού. 

Τότε μόνο ίσως μαζί με τα φώτα της πόλης 

Που σβήσανε, πάψουμε ν' ακούμε και τις κλαγγές των όπλων, 

Τα άρματα που μας είχανε περιλυκλώσει, 

Τις ιαχές απο τους στρατιώτες, που κραυγάζανε νίκη 

Πάνω σ' ένα άψυχο σώμα. 

Τότε μόνο ίσως , χάσουμε και τους γύπες που τα μάτια τους 

Άγρια, μαύρα, απαίσια, έδειχναν τον δρόμο 

Σ'έναν πόλεμο που τόσο καλά ξέρανε, 

Παρασύροντας στο πέρασμα τους ότι ανθρώπινο 

Είχε μείνει σ'αυτούς που μας χτυπούσανε. 

Σε λίγες μέρες στην πόλη όλα τα φώτα της γιορτής θα σβήσουνε 

Κι όλα πάλι θα γυρίσουνε στον παλιό, γνωστό τους ρυθμό, 

Ισως έτσι είναι καλύτερα για όλους μας.

Γή της Ιωνίας

Ηρεμα κυλάνε τα δάκρυα, 

Σταγόνες νερού που μήτε η ζέστη 

Ούτε τ' αγέρι της θάλασσας 

Κατάφεραν να στεγνώσουν. 

Ματωμένα βότσαλα απο τα παράλια της Ιωνίας 

Στολίζουνε τώρα τις ακρογιαλιές 

Γαλάζιων νησιών, γαλήνια, ήσυχα, 

Ξεχασμένα απ' όλους, σαν τα δάκρυα 

Που κυλάνε συνέχεια 

Βουτηγμένα στις αναμνήσεις 

Χαμένων πατρίδων, ανθρώπων 

Που μάζεψαν τα κύματα 

Σαν τα μεγάλα όνειρα, 

Που κι αυτά, όλα, χάνονται στον παφλασμό των κυμάτων. 

Στο τέλος δεν έμεινε παρά μιά μακριά γραμμή, 

Ισια κι αδυσώπητη 

Μιας νεκρής παραλίας, 

Που το νερό στον άγγιγμα του στην άμμο 

Είχε σβήσει δίχως μεταμοιωμό 

Ακόμα και τα πατήματα 

Των γλάρων που εκεί περπατήσανε .

ΣΑΝ ΦΥΛΛΟ

Σαν φύλλο, 

Eνα φύλλο, κίτρινο και χρυσαφί, 

Σαν άνθος μιας σήψης, 

Ενός θανάτου που αγαπάμε, 

Που θαρρούμε είναι η ομορφιά, 

Η τέλεια ομορφιά μιας γαλήνιας εποχής 

Που μας άφησε, 

Ένας ύμνος μιας αγάπης που ήρεμα σβήστηκε 

Απο τ' αχνάρια μας στην άμμο. 

Σαν φύλλο, ένα φύλλο, 

Kίτρινο και χρυσαφί 

Ένα φθινόπωρο μας άγγιξε 

Μ' ένα όνειρο στο πέτο, 

Κόσμημα ακριβό για την αιωνιότητα μιας μέρας, 

Ένα ποίημα που πάντα θα κυλάνε οι λέξεις του 

Στ' απομεσήμερο. 

Μια Παναγιά κρέμεται με μια κόκκινη κορδέλλα 

Απο την λάμπα μου, 

Ανάμνηση χρόνων άλλων, 

Αθωώτητας, 

Μιας αγνότητας που σαν κρύσταλλο που έσπασε 

Μ' άφησε πιά. 

Σαν φύλλο, 

Eνα φύλλο, κίτρινο και χρυσαφί 

Όλες οι ώρες ακουμπάνε στις εποχές 

Που τις αφήνουμε να το κάνουν. 

Μα έπειτα, πάντοτε σ' αυτό το υπαρκτό έπειτα, 

Ακουμπάνε κι αυτές πάνω στο ίδιο φύλλο, 

Το κίτρινο και χρυσαφί 

που θα τις πάρει συντροφιά 

Ως ένα άλλο φθινόπωρο, σαν και τούτο 

Που τώρα ήδη μας άφησε.

Despina Katsirea.